Σωπαίνεις, προσπερνάς, «καταπίνεις», αναβάλεις, αποφεύγεις και μαζεύεις, φορτώνεις, επιβαρύνεσαι και τι πετυχαίνεις με αυτό;
Τα θέλω σου μένουν πίσω καθώς και οι απόψεις σου. Ξεχνάς να προσφέρεις απλά άλλα ουσιώδη πράγματα στον εαυτό σου, όπως το να εκφράσεις και να υποστηρίξεις τη γνώμη σου, ακόμα κι αν ξέρεις ότι εκτίθεσαι. Ξεχνάς πώς είναι να κακομαθαίνεις και λίγο την πάρτη σου και τα γούστα σου, κι όλα αυτά για να μην ενοχλήσεις ή ξεβολέψεις τους άλλους. Δοκιμάζεσαι καθημερινά στο πόσα μπορείς να αντέξεις να φορτώνεσαι μέσα σου και να τα κρύβεις καλά- τουλάχιστον έτσι παραμυθιάζεσαι, κι αυτό είναι ένα λάθος που το κάναμε όλοι. Κι όμως, το μόνο που καταλάβαμε είναι ότι προκειμένου να μην ενοχλούμε κανέναν, βλάπτουμε, τελικά, σοβαρά τον εαυτό μας.
Δε σε πνίγει η αίσθηση όταν «καταπίνεις» όσα θέλεις να φωνάξεις; Αναλογίζεσαι πόσο κακό σου κάνεις θάβοντας τον θυμό και την ενόχληση που δεν εκφράζεις; Και αυτό γιατί; Για να μη φανείς ο κακός της υπόθεσης και να αρχίσεις να γεμίζεις ψυχολογικά και αυτοάνοσα όσο στοιβάζεις τα ανείπωτα. Φοβάσαι ότι αν πάψεις να ζεις για να ικανοποιείς τους γύρω σου, αν σταματήσεις να αισθάνεσαι άβολα για να μην ξεβολευτούν άλλοι, θα σε απορρίψουν, δε θα αγαπηθείς, δε θα ανήκεις. Τόσο μεγάλη αξία δίνεις στη γνώμη τους που απαρνιέσαι τη δική σου, και είσαι περήφανος όταν αντικρίζεις τη φυσιογνωμία σου στο καθρέφτη και βλέπεις αυτόν που τελικά δείλιασε και δεν τόλμησε να ζήσει την ίδια του τη ζωή.
Μια ανάσα θάρρους απέχεις από την αρχή την ψυχικής σου απελευθέρωσης κι αυτό θα αρχίσει να πραγματοποιείται μόνο αν αρχίσεις να ανοίγεις το στοματάκι σου και να εκφράζεσαι! Είτε καλό, είτε κακό, βγάλ’ το από μέσα σου και θα νιώσεις απευθείας ελεύθερος! Βρες λόγια με ευπρέπεια και σεβασμό, να έχουν τη χάρη του λόγου και να μην είναι άγαρμπα και επιθετικά· λόγια με ευγένεια, ειλικρίνεια, σοβαρότητα. Χωρίς να τραμπουκίζεις μάθε να μιλάς όταν πρέπει με όμορφο και συνάμα αιχμηρό τρόπο! Αυτά, μαζί με το θάρρος της γνώμης σου είναι τα όπλα σου για να σταματήσεις να βλάπτεις τον εαυτό σου με τη σιωπή σου.
Ο,τι εκφράζουμε παύει να μας βαραίνει και μας απελευθερώνει από τα κλισέ που οι ίδιοι έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας. Όσα αποθηκεύουμε μέσα μας γιατί κάναμε πίσω όταν έπρεπε να τα βγάλουμε από μέσα μας, μαζεύονται, διογκώνονται κι αυτόματα μεγαλοποιούνται αφήνοντας μεγαλύτερη πικρία. Η κοινωνία -καλώς ή κακώς- είναι στημένη με τέτοιο τρόπο που ευνουχίζει όποιον έρχεται κι εκφράζει την άποψή του ανοιχτά, παρ’ όλο που οι περισσότεροι στέκουν και σχολιάζουν πισώπλατα. Αποτέλεσμα; Ένας κόσμος γεμάτος ενοχικούς ανθρώπους που καίνε το μυαλό τους στην υπερανάλυση, σχετικά με το πώς να μην ενοχλούν, τη στιγμή που οι ίδιοι σταθερά ενοχλούνται.
Παλεύουμε μέσα μας και δίνουμε τόσες μεγάλες μάχες για να είμαστε αντάξιοι συνθηκών, να πετύχουμε στα επαγγελματικά μας, να βρούμε μια συντροφική φωλιά που να μας αξίζει, να ξεπεράσουμε σκοτάδια, να χαμογελάμε λίγο πιο αληθινά και λίγο περισσότερο. Μέσα, όμως, στον αγώνα μας αυτό, ξεχνάμε πολλές φορές να «ταΐσουμε» τον εαυτό μας με θάρρος για να εκφράσουμε ό,τι δεν μπορούμε να «χωνέψουμε». Και τελικά, ποιος έχασε από αυτό;
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
