Σε μια αίθουσα συνεδριάσεων στο Τόκιο, μια ομάδα εργαζομένων κάθεται σιωπηλά, ενώ από τα ηχεία ακούγεται μια θλιβερή μελωδία. Στην οθόνη, ένας πατέρας δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους γιατρούς για την κόρη του που πεθαίνει μόνη της. Ακολουθεί μια ιστορία με έναν άρρωστο σκύλο. Μέσα σε λίγα λεπτά, κάποιος λυγίζει, μετά άλλος ένας, και σύντομα η μισή αίθουσα δακρύζει. Αλλά μην ανησυχείτε– υπάρχει επαγγελματίας γι’ αυτό.
Ο Ryusei, ένας ikemeso danshi (ή αλλιώς «όμορφο αγόρι που κλαίει»), περπατάει στο χώρο και με ένα μεγάλο βαμβακερό μαντήλι σκουπίζει τα δάκρυα των παρευρισκομένων. Δεν είναι απλά καλός στο να κλαίει – είναι η δουλειά του να κάνει και τους άλλους να κλαίνε. Πρόκειται για υπηρεσίες όπου ουσιαστικά, μπορεί κανείς να προσλάβει έναν όμορφο άνδρα, ο οποίος ονομάζεται “επαγγελματίας σκουπίσματος δακρύων”, για να βλέπουν μαζί θλιβερές ταινίες και να τον παρηγορεί σκουπίζοντας τα δάκρυά του. Αυτές οι υπηρεσίες προσφέρουν συναισθηματική και αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης τάσης ασυνήθιστων υπηρεσιών συντροφιάς και θεραπείας στην Ιαπωνία.
View this post on Instagram
Κλάμα but make it corporate
Η Ιαπωνία φημίζεται για την πειθαρχία και την καταπίεση των συναισθημάτων στον εργασιακό χώρο, αλλά εδώ τα δάκρυα είναι μέρος της στρατηγικής. Ο εμπνευστής αυτών των σεμιναρίων- στρατηγικών με στόχο το κλάμα, Hiroki Terai, υποστηρίζει ότι το να κλαις με παρέα βοηθά στην ομαδικότητα, μειώνει το στρες και φέρνει τους εργαζόμενους πιο κοντά. Οι συμμετέχοντες, κυρίως γυναίκες, παρακολουθούν ταινίες σχεδιασμένες να ραγίσουν και την πιο σκληρή καρδιά, ενώ ένας εκπαιδευμένος ikemeso danshi τους καθοδηγεί στη διαδικασία.
Οι εταιρείες που προσφέρουν αυτά τα σεμινάρια μπορούν να επιλέξουν από μια γκάμα ειδικών: ψυχολόγους, γυμναστές, οργανωτές κηδειών– όλοι έτοιμοι να φέρουν το δάκρυ στο μάτι με απόλυτo επαγγελματισμό.
Κλαις, άρα είσαι πιο παραγωγικός;
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα. Μπορεί το κλάμα να γίνει εργαλείο παραγωγικότητας; Είναι αυτή μια αυθεντική ανάγκη για συναισθηματική έκφραση ή απλώς άλλη μια εταιρική μόδα που παίζει με τον ψυχισμό του εργαζόμενου; Οι υποστηρικτές λένε ότι απελευθερώνει το άγχος και δημιουργεί ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις. Οι επικριτές το βλέπουν ως εξαναγκασμένη ευαλωτότητα, ένα τεχνητό «δώσε μας τα συναισθήματά σου» που καταλήγει να γίνεται μέρος της επαγγελματικής απόδοσης.
Σε μια εποχή όπου η συναισθηματική νοημοσύνη γίνεται βασικό κομμάτι του εργασιακού περιβάλλοντος, τα ιαπωνικά σεμινάρια κλάματος ίσως δείχνουν το δρόμο για μια πιο ανθρώπινη εταιρική κουλτούρα. Ή απλά μας θυμίζουν ότι το να κλαις στη δουλειά, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μπορεί να γίνει μια εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση.
Με πληροφορίες από BBC
