Δεν είναι εύκολο να βλέπεις έναν πρωταθλητή να λυγίζει. Ειδικά όταν έχεις συνδέσει το όνομά του με μάχες που κρίθηκαν και κερδήθηκαν και τον αέρα ενός αθλητή που αγγίζει τα όρια της έπαρσης η αυτοπεποίθησή του. Όμως ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν είναι πια εκείνο το παιδί που ανέβαινε στα court με την κορδέλα στο κεφάλι και την άγνοια κινδύνου στα μάτια. Είναι ένας αθλητής που μοιάζει να έχει κουραστεί. Που πονάει. Κυριολεκτικά και ψυχικά.
Μετά την αιφνίδια εγκατάλειψή του από το Wimbledon, εξαιτίας αφόρητων πόνων στη μέση, ο ίδιος μίλησε ανοιχτά για την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του. «Είμαι εύθραυστος. Φτάνω στα όριά μου. Δεν έχω απαντήσεις. Έχω δοκιμάσει τα πάντα» είπε με μία αφοπλιστική ειλικρίνεια, σπάζοντας την εικόνα του άτρωτου. Γιατί πίσω από τις ρακέτες, τα πρωταθλήματα και τα δισεκατομμύρια views, υπάρχει ένας 26χρονος που νιώθει να χάνει τον έλεγχο του σώματός του — και ίσως και της καριέρας του.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φήμες θέλουν και τη σχέση του με την Ισπανίδα τενίστρια Πάουλα Μπαντόσα να περνά κρίση. Οι κοινές τους φωτογραφίες στο Instagram έχουν διαγραφεί, δεν ακολουθούν πια ο ένας τον άλλον, και ο καθένας μοιάζει να κάνει πλέον τη δική του ψηφιακή διαδρομή. Δεν είναι μικρό πράγμα ο χωρισμός— ειδικά όταν συνοδεύεται από τραυματισμό, αβεβαιότητα και κρίση ταυτότητας.
Ο Στέφανος μίλησε για μια πιθανή απόφαση που πρέπει να πάρει μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Να συνεχίσει ή να σταματήσει. Όχι επειδή δε θέλει, αλλά επειδή ίσως δεν μπορεί πια. «Αν δεν είμαι υγιής, τότε όλη σου η ζωή στο τένις γίνεται άθλια» δήλωσε. Λόγια βαριά για έναν αθλητή που έχει φτάσει τόσο ψηλά — και που τώρα παλεύει για να κρατηθεί όρθιος, όχι απέναντι σε κάποιον αντίπαλο, αλλά απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Μπορεί να λένε ότι το τένις είναι ατομικό άθλημα, αλλά η μοναξιά ενός τέτοιου σταυροδρομιού δε μετριέται με μπρέικ πόιντ. Ο Στέφανος βρίσκεται στη στιγμή που οι αληθινές μάχες δεν παίζονται σε γήπεδο, αλλά μέσα του. Και το μόνο που του ευχόμαστε είναι να βρει τη δύναμη — είτε να επιστρέψει, είτε να σταματήσει. Αρκεί να είναι καλά. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απ’ αυτό.
