Σε θέλω, αλλά δε σε εμπιστεύομαι

Εικόνες. Χρώματα ανάμεικτα. Ένα παγκάκι ψηλά με θέα τη θάλασσα, ένα ηλιοβασίλεμα, εγώ κι αυτός. Τον κοιτάω κι οι σκέψεις μου ξεχύνονται με τέτοια ταχύτητα, που κάπου νιώθω να μπερδεύονται. Τον κοιτάω και νιώθω τυχερή που έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που εμπιστεύομαι, σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι.

Ελκυόμαστε, στη συνέχεια θαυμάζουμε και τελικά ερωτευόμαστε. Ίσως και να θαυμάζουμε πρώτα. Πόσο ωραία φαίνονται όλα όταν υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη. Όταν ξέρεις ότι ο άλλος είναι ειλικρινής απέναντι σου κι εσύ με αυτόν, όταν το ένστικτό σου και η λογική σου ταυτίζονται. Όταν ακόμα και οι φίλοι και ο κόσμος επιβεβαιώνουν όλα αυτά και σου σβήνουν τις όποιες ανασφάλειες.

Μα υπάρχουν κι αυτοί οι έρωτες. Οι έρωτες που δεν είναι απόλυτα αληθινοί. Εκείνοι που σε γεμίζουν ψέματα και ανασφάλειες και δεν υπάρχει και κανείς να σου ανοίξει τα μάτια. Εκείνοι που κάτι παίρνουν από εσένα, γιατί εσύ τους το δίνεις απλόχερα.

Κι είναι φορές που στέκεσαι τυχερός μέσα στην ατυχία σου και βλέπεις καλύτερα τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες -όσο καλά μπορείς να τον δεις δηλαδή. Τα ερωτευμένα μάτια απέχουν κατά πολύ από τα λογικά. Και μπορεί να είναι τα ίδια μάτια, πράσινα, καστανά, μπλε, αλλά βλέπουν διαφορετικά πράγματα.

Συνειδητοποιείς τότε πως κάτι έσπασε. Νιώθεις απογοητευμένος, ξενερωμένος, πληγωμένος, εξαπατημένος. Η εμπιστοσύνη μοιάζει με έναν απλό περαστικό που όλο και απομακρύνεται και αν δεν προσπαθήσεις σύντομα να τον κυνηγήσεις, θα χαθεί από τον ορίζοντα. Εννοείται ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης μπορεί να διαλύσει όποια σχέση έχει δημιουργηθεί. Από απλές φιλικές σχέσεις, από κολλητές φιλίες, από οικογενειακές μέχρι ερωτικές. Παρόλα αυτά, επειδή εθελοτυφλούμε πολλές φορές αφήνουμε κάποια πράγματα να περάσουν και ελπίζουμε ότι αύριο θα είναι καλύτερα, ότι ίσως ο άνθρωπος αυτός εκτιμήσει τις ευκαιρίες που του δίνουμε και πράξει διαφορετικά.

Ευτυχώς εμείς δεν ανήκουμε σε αυτούς. Εμείς δεν είμαστε από εκείνα τα ζευγάρια. Εκείνα που κάνουν συνεχώς ανάκριση ο ένας στον άλλον, εκείνα που η λέξη ελευθερία μοιάζει να μην υπάρχει στο λεξιλόγιο τους, εκείνα που ξενοπηδιούνται, που έχουν συνηθίσει και βολεύονται, εκείνα που το ένα ψέμα διαδέχεται το άλλο. Εκείνα που δε βασίζουν τις σχέσεις τους στην εμπιστοσύνη.

Τον ξανακοιτάω. Μια μελωδία ακούγεται στα αφτιά μου που όλο και δυναμώνει και ψάχνω γύρω γύρω να βρω την πηγή. Και ξάφνου, αυτός ο ήχος ζωντανεύει απότομα και πετάγομαι από το κρεβάτι ενοχλημένη από εκείνον που διέκοψε το όνειρό μου. Κοιτάζω φευγαλέα το ρολόι. Τέσσερις, σοβαρά τώρα; Ανοίγω το κινητό βιαστικά μες τη νύστα μου και ακούω εκείνη τη γνώριμη φωνή.

-Πού είσαι; Σε θέλω, λέει κι ακούω την απελπισία στη φωνή του.
-Κι εγώ, αλλά δε σε εμπιστεύομαι, απαντάω χωρίς να το πολυσκεφτώ και του το κλείνω. Ήθελα γρήγορα να επιστρέψω στο όνειρό μου πριν ξεθωριάσουν οι εικόνες. Σε εκείνο το όνειρο που έρωτας κι εμπιστοσύνη πήγαιναν μαζί.

Μέσα στην πιο σκοτεινή πλευρά σου, βρήκα και λίγο χρώμα.