Ένα στρώμα στο πάτωμα, μουσική και δυο μπίρες

Όσο και να το αρνούμαστε, ξέρουμε ότι στο τέλος τα απλά πράγματα κερδίζουν. Γιατί, μεταξύ μας, έτσι είναι στις ερωτικές σχέσεις.

Δε λέω κι έξω θα βγεις με τη σχέση σου, να πιείτε, να φάτε σ’ ένα όμορφο μέρος, να καθίσετε στην παραλία κοιτάζοντας την ανατολή. Θα κάνετε τόσα κι άλλα τόσα, όσο είστε έξω. Εξάλλου, οι επιλογές που υπάρχουν είναι αμέτρητες κι άμα έχεις όρεξη για ζωή και έρωτα, θα τις ζήσεις όλες στο έπακρο.

Όσες φορές όμως και να βγείτε για καφέ στο αγαπημένο σας στέκι, όσες φορές και να φάτε στο αγαπημένο σας εστιατόριο ή όσες φορές και να δείτε τον ουρανό το βράδυ ή τα ξημερώματα, τίποτα δε συγκρίνεται με τις στιγμές που θα βρεθείτε σπίτι.

Να είστε οι δυο σας, ο ένας μόνο για τον άλλον. Σαν τα πρώτα ραντεβού, που έχεις το άγχος μήπως κάτι στραβώσει. Που προσέχεις κάθε λεπτομέρεια πάνω σου, να είσαι στην εντέλεια. Τίποτα άσχημο, κανένα ψεγάδι. Ξεχνάμε όμως, ότι ο άλλος γι’ αυτά τα ψεγάδια μας αγαπάει. Γιατί αυτά μας κάνουν ξεχωριστούς.

Κι ενώ κάθεστε σε ένα στρώμα, γιατί ο καναπές είναι πολύ επίσημος κι εσείς είστε τόσο απλοί, κοιτάτε ο ένας τον άλλον. Πόσα συναισθήματα μπορούν να αντέξουν τέσσερις τοίχοι άραγε; Μία ματιά κι όλος αυτός ο έρωτας ξεπηδάει προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν παιδάκι που ψάχνει να βρει το δώρο του. Νιώθετε τη φωτιά να καίει μέσα σας, την έλξη να γίνεται μεγαλύτερη. Και μιλάτε, μιλάτε ασταμάτητα.

Ο ένας αναφέρεται στη βαρετή καθημερινότητά του, γκρινιάζοντας για την αναθεματισμένη ρουτίνα, ενώ ο άλλος γελάει με το γλυκό του πρόσωπο όταν κάνει το στεναχωρημένο. Τον αφήνει να πει κάθε λεπτομέρεια της μέρας του, κάθε στόχο, κάθε φόβο που τον στοιχειώνει στα όνειρά του και δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Και στο τέλος, απλώς τον παίρνει αγκαλιά και του λέει σιγά στο αυτί «Εγώ είμαι εδώ». Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Απλός, αθόρυβος με αμέτρητα συναισθήματα.

Και ενώ ο ένας λέει για τα μαθήματά του, τα ταξίδια που θέλει να κάνει, τις εμπειρίες που θέλει να μαζέψει, ο άλλος μαγεύεται από το λόγο του, κοιτάζοντας τον σαν χαμένος. Χαμένος μέσα σε εκείνα τα μάτια που έχουν τόσο μεγάλη επίδραση πάνω του. Καθώς τον κοιτάει, αναρωτιέται τι τον πρωτοτράβηξε σε εκείνον. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη όμως. Ήταν το χαμόγελο του, τα λακάκια του όταν γελάει.

Μπίρα στην μπίρα, τσιγάρο στο τσιγάρο, δεν έχει υπάρξει κενό σιωπής που ν’ ακούγεται μόνο η μουσική. Όσο και να αγαπάει εκείνος το hip-hop κι ο άλλος τη rock, πάντα θα επιλέγετε ν’ ακούσετε Yann Tiersen ή Wim Mertens όταν βρίσκεστε μαζί. Γιατί η κάθε στιγμή έχει και τη μουσική της έλεγαν.

Εξάλλου, αυτό σας τράβηξε και τους δύο, το γεγονός ότι είχατε τόσο μεγάλη χημεία μεταξύ σας. Δε λέγατε κάτι τρελό, δεν είχατε το απίστευτο χιούμορ, δεν ήσασταν τέλειοι. Είστε απλώς δύο άνθρωποι που κάθονται και μιλάνε μέχρι να συνειδητοποιήσουν πόσο γρήγορα έχει περάσει η ώρα.

Τη μία μπορεί να είστε αγκαλιά και να χαϊδεύεις τα μαλλιά ενώ την άλλη μπορεί να είστε ξαπλωμένοι, ακούγοντας το γρήγορο χτύπο των καρδιών σας. Να κάθεστε σιωπηλοί μετά τις τόσες κουβέντες που ξεστομίσατε, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το κενό που επικρατεί. Είστε απλά ο ένας για τον άλλον.

Την άλλη μπορεί να τσακώνεστε. Να φωνάζετε, να μουτρώνετε ο  ένας στον άλλον. Να καταλήγετε σε διαφορετικά δωμάτια, να κλαίτε, να βρίζετε τοίχους και έπιπλα. Να νιώθετε ενοχές για λόγια που είπατε ενώ δεν έπρεπε και στο τέλος να ξεθυμαίνει ο εγωισμός και τα νεύρα τους. Να τα φτιάχνετε και να τα χαλάτε ξανά.

Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Μια δύναμη που κάνει ακόμη και τον πιο σκληρό άνθρωπο, ευάλωτο. Είναι μια δίνη που σε παίρνει και σε σηκώνει. Είναι η προσπάθεια ν’ ανακαλύψεις μια διαφορετική πτυχή του εαυτού σου που μέχρι τώρα δεν ήξερες καν.

Είσαι γελασμένος αν πιστεύεις ότι μπορεί να τον δαμάσεις. Όσο και να προσπαθείς, δε θα τα καταφέρεις. Όχι επειδή δεν μπορείς, αλλά επειδή βαθιά μέσα σου δε θέλεις. Έχεις πάρει την απόφαση να τον αφήσεις να σε παρασύρει σε μέρη που μόνο εκείνος ξέρει. Γνωρίζεις τις συνέπειες, αλλά δε σε νοιάζουν. «Θα το ζήσω στο έπακρο», φωνάζεις μέσα σου.