Υπέροχο συναίσθημα ο έρωτας, δε λέω. Αλλά κι εσύ βρε παιδί μου το παράκανες.
Κάθε φορά που τον συναντάς, όχι μόνο τρως κατάμουτρα και ευθαρσώς τη μαγική χρυσόσκονη που σου πετάει, αλλά καταπίνεις και μια αξιόλογη ποσότητα ικανή να επηρεάσει την κρίση σου. Εκείνη που θα μπορούσε να σε γλιτώσει από τα δεινά που σου επιφέρει ένας έρωτας-αυτοκαταστροφή.
Και ύστερα σου απλώνει το χέρι και σε παρασέρνει σε ένα τρελό χορό που τα βήματα διαδέχονται πολύ γρήγορα το ένα το άλλο, τόσο που σου είναι αδύνατον να τα ακολουθήσεις. Φτάνεις στο σημείο που ναι μεν αρχίζεις να δυσφορείς με την όλη κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα το όλο σκηνικό σε εξιτάρει κι εσύ γουστάρεις κάργα να προσπαθείς να συγχρονίσεις το βηματισμό στο ρυθμό που σου επιβάλλει. Μέχρι που σε μπουρδουκλώνει εντελώς, και αφού σε έχει ξεχαρβαλώσει από τα πέρα δώθε κι εκείθε που σε στριφογυρνάει με μανία, σε πάει στην άκρη του γκρεμού και σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό, δίνοντάς σου δυο επιλογές. Ή θα γκρεμοτσακιστείς οικειοθελώς ή θα σου δώσει μια σπρωξιά που θα είναι όλη δική σου. Δεν έχει καμιά σημασία μιας και το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Εσύ στο κενό με διαμελισμένο σώμα και σακατεμένη ψυχή κάνοντας την αυτοκριτική σου.
Βλέπεις, πάντα σε ελκύει και σε ιντριγκάρει το άπιαστο. Αυτό που σε δυσκολεύει και σου κάνει την ζωή άνω-κάτω. Αυτό που σε κάνει να λαχταράς να το αποκτήσεις με όποιο τίμημα, και τρέχεις ξωπίσω του ενώ σου κόβεται η αναπνοή και ματώνουν τα πόδια σου, μοιάζει με έπαθλο σε αγώνα στίβου.
Μόνο που οι σχέσεις και κυρίως οι ερωτικές δεν είναι αγώνας δρόμου. Αυτό που εσύ ονομάζεις τρελό έρωτα ή μεγάλη καψούρα κι εξαιτίας του βρίσκεσαι σε μια διαρκή προσπάθεια κατάκτησής του τρώγοντας τα λυσσακά σου, εγώ το λέω μαζοχισμό.
Ο έρωτας που πραγματικά αξίζει δεν παιδεύει, ούτε πονάει. Αντιθέτως, έρχεται αβίαστα και είναι αμφίδρομος. Βρίσκεται πάντα εκεί με ορθάνοιχτη αγκαλιά, να κλείσει μέσα της εσένα ακριβώς γι’ αυτό που είσαι, χωρίς περιορισμούς όρια και προϋποθέσεις.
Μη γελιέσαι κα μη βαφτίζεις αγάπες εκείνους που σε περνούν από σαράντα κύματα. Βλέπουν τον έρωτα σαν παιχνίδι αυτοκυριαρχίας κι επιβεβαίωσης. Μπορεί να σε στέψουν κάποια στιγμή νικητή και να σε ανεβάσουν στο βάθρο με όλες τις τιμές, όμως κάπου παρακάτω θα σε ρίξουν απ’ αυτόν.
Δυστυχώς το μεγάλο λάθος που κάνουμε όλοι μπαίνοντας στη διαδικασία να κυνηγάμε χίμαιρες, είναι ότι ερωτευόμαστε στην ουσία την εικόνα που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας και όχι τον άνθρωπο αυτόν καθ΄αυτόν. Τον θεοποιούμε και τον εξιδανικεύουμε τόσο πολύ που είναι αδύνατο να μην πέσουμε στην παγίδα.
Γι’ αυτό θα πρέπει να εξετάζουμε τα πράγματα τοποθετώντας τα στη σφαίρα της πραγματικότητας κι όχι σ’ εκείνη της φαντασίας που οργιάζει και κάνει τους άνθρακες να μοιάζουν πολύτιμος θησαυρός. Μ’ αυτό τον τρόπο τον απομυθοποιούμε και ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα και κυρίως ανώδυνα.
Δεν ξέρω αν τελικά οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι αξίζει δεν πονάει και δεν είναι δύσκολο. Και σίγουρα αν οι αγάπες άξιζαν, δε θα ήταν παλιές.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
