Τάχα πληγωμένοι, στην πραγματικότητα βολεμένοι

Ο κόσμος πονάει, παιδιά! Κοιτάξτε γύρω και θα δείτε, παντού κατσούφικες φάτσες. Οι άνθρωποι περπατούν κρατώντας κινητά τηλέφωνα στα αφτιά και φωνάζοντας, μα στην πραγματικότητα τους ταλαιπωρούν όσα κλειδώνουν στις σιωπές τους.

Στις καφετέριες θα τους δεις να συζητάνε με μια σοβαρότητα τρομακτική, να υψώνουν κάποτε τους τόνους οργισμένοι για την αδικία που τους σερβίρεται διαρκώς. Τα ποστ τους στα social media μιλάνε για πληγωμένος ανθρώπους, για παθήματα που παλεύουν να γίνουν μαθήματα, για βράδια αξημέρωτα. Τα καψουροτράγουδα πάνε κι έρχονται σε κοινοποιήσεις κι ανεβασμένα χέρια με αφιερώσεις στα μπαρ.

Μέσα στο σκοτάδι και πίσω απ’ τα καλογυαλισμένα τους χαμόγελα για κάνα-δυο φωτογραφικά κλικ, βλέπεις τα σμπαράλια τους. Μια μαυρίλα, μια θλίψη, ένα «γιατί» που νομίζουν πως μπορούν να το πνίξουν μέσα σε ποτήρια ουίσκι και να το θολώσουν στον καπνό απ’ τα πακέτα τσιγάρων. Νέοι άνθρωποι και πονάνε –ή έστω έτσι νομίζουν– για λόγους όχι και τόσο σοβαρούς.

Ένας χωρισμός, για παράδειγμα, ο εφιάλτης τους, η αιτία τους που πενθούν. Ναι, πονάει ένα ερωτικό φινάλε, σαφώς, αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, μωρέ. Σίγουρα, όλοι μας κάποτε βρέξαμε πατώματα και μαξιλάρια απ’ το παράπονό μας, όλοι απομονωθήκαμε, ήπιαμε, βρίσαμε, φωνάξαμε, σπάσαμε τα νεύρα μας ή τα φλιτζάνια μας. Αλλά πάει, πέρασε, έκανε τον κύκλο του, δε μας ταίριαξε, αποδείχθηκε πως δεν ήταν ό,τι πιστεύαμε κι αυτό είναι όλο. Μη χωρίζεις και κλαις τον άλλο λες και μας άφησε για άλλους κόσμους.

«Μα ήταν ο ένας» θα πεις «ο άνθρωπός σου» τάχα, μα η αλήθεια (που την ξέρεις κι εσύ) είναι πως αν ήταν, πράγματι, ο «ένας» όλα θα ‘ταν αλλιώς και κυρίως αυτός ο άνθρωπος θα ‘ταν εδώ ή θα ‘σουν εσύ αλλού. Αλλά, ακόμα κι αν ήταν, τι αλλάζεις με τόσο δράμα; Από οίκτο δε γύρισε κανείς, κι αν γύρισε, έφυγε πάλι!

Είναι κι άλλα φινάλε που πονάνε, όπως εκείνα τα φιλικά. Όταν χάνεσαι με τον κολλητό σου ή την κολλητή σου, όταν απομακρύνεσαι απ’ το μέχρι πρότινος φιλαράκι σου. Μαζί ορκιζόσασταν πως θα γεράσετε, ονειρευόσασταν ταξίδια, κουμπαριές κι άλλα πολλά. Κι, όμως, πλέον ούτε καν μιλάτε. Δύσκολο, αλλά θα υπήρχε κάποιος λόγος κι ίσως, τελικά, να ‘ναι καλύτερα έτσι…

Ο πόνος προφανώς είναι έννοια υποκειμενική, ειδικά αν μιλάμε για εκείνον που ‘χει να κάνει με συναισθήματα.  Όλα, όμως, έχουν μια αντικειμενική πλευρά! Κανείς δε θα πει σε κανέναν αν πληγώθηκε πολύ ή λίγο, δε θα κάτσουμε να μετρήσουμε τους αναστεναγμούς και τα δάκρυα, υπάρχει όμως κι η λογική. Και καλό θα ήταν να τη χρησιμοποιούμε σε κάτι τέτοιες καταστάσεις, για να συνερχόμαστε μια ώρα αρχύτερα.

Το να εκλογικεύουμε μια σχέση ζωής και να την απομυθοποιούμε, όταν αυτή ρίχνει τίτλους τέλους, δεν είναι καθόλου ψυχρό ή κυνικό, ίσα-ίσα βάζουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά, βλέπουμε όλες τις οπτικές και το ενδεχόμενο όφελός μας (γιατί ο πόνος μπορεί να προκύψει διδακτικός) και προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από χειρότερες πληγές. Παράλληλα, βλέπουμε με μια καθαρότερη ματιά τι πραγματικά συμβαίνει, πού φταίξαμε εμείς (άρα τι να διορθώσουμε στο μέλλον), ποιες ευθύνες αναλογούν στην άλλη πλευρά.

Ζούμε στην εποχή που όλοι νομίζουν πως είναι πληγωμένοι, που όλοι διατείνονται πως έχουν περάσει κάτι τραγικό, κάτι ολέθριο, πως ξέρουν καλά τι σημαίνει «πόνος», χωρίς αυτό να σημαίνει πως όντως έτσι έχουν τα πράγματα. Ένας χωρισμός μας ξεβολεύει και γρατζουνάει κάτι μέσα μας, αλλά δεν είναι κι απ’ τα χειρότερα που μπορούν να μας συμβούν. Ξεπερνιέται! Τραγικά είναι άλλα πράγματα που καλύτερα να μην τα αναφέρουμε τώρα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να προσθέσουμε κι άλλο (έστω υποθετικό) δράμα στη ζωή μας.

Δεν υποτιμάμε ποτέ τα συναισθήματα κάποιου, μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να κάναμε βουτιά στο μαύρο της θλίψης για κάτι αντικειμενικά όχι και τόσο σημαντικό. Κι έχουμε δικαίωμα να πενθήσουμε για να ξεσπάσουμε, αρκεί να μην κάνουμε την απογοήτευση και τη μιζέρια στάση ζωής.

Εκτός όλων των άλλων, όσο πιο βαριά πάρεις κάτι, τόσο περισσότερο θα αναλωθείς σε αυτό, θα κάνεις φίλη σου την αδράνεια και θα αφήσεις τη ζωή να σε πάει εκεί που θέλει αυτή. Θα ‘ναι η μόνη σου σκέψη, θα σε καταβάλλει, θα σε αποσυντονίσει, θα σε αλλάξει κι αργότερα θα καταλάβεις πως έχεις γίνει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ήσουν, γιατί ο πόνος ποτέ δε μας αφήνει ίδιους.

Γιατί, όμως, έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε πληγωμένοι ή έστω να πείθουμε τους άλλους γι’ αυτό; Τι μας προσφέρει; Μήπως τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε πως ο άνθρωπος είναι μαζοχιστικό ον; Γουστάρουμε να νιώθουμε τον οίκτο του περιβάλλοντός μας; Μας αρέσει σε φάσεις της ζωής μας να σερνόμαστε, νιώθοντας πως βιώνουμε κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας; Όπως και να ‘χει, ας διοχετεύσουμε την ενέργειά μας σε κάτι πιο ευχάριστα δημιουργικό, απ’ τον (υποτιθέμενο) όλεθρό μας.