Λατρεύουμε να βλέπουμε ταινίες. Είμαστε από αυτούς που θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τον κινηματογράφο στα χόμπι μας. Προβολές στο σινεμά αλλά κι άραγμα στο σπίτι∙ με φίλους χαζεύοντας για ώρες ατελείωτες την οθόνη, νύχτες με το αμόρε που κατέληξαν αγκαλιά στον καναπέ, με μία κουβέρτα και τα κουτιά από ντελίβερι βουνό μπροστά μας, αναζητήσεις σε κινηματογραφικές αίθουσες, που ακόμα κι αν ασφυκτιούν από θεατές, θα διεκδικήσουμε τη θέση μας.
Είμαστε αυτοί που δε θα πάψουμε ποτέ να ψάχνουμε νέες κυκλοφορίες, να κάνουμε ανασκαφές στις παλιές καλές ταινίες αλλά και πολλές φορές να βλέπουμε ξανά και ξανά εκείνη που μας εξέπληξε, μας αναστάτωσε, μας έκανε να ταυτιστούμε και την λατρέψαμε σαν να ‘ναι η αυτοβιογραφία μας ή έστω βασισμένη σε καταστάσεις της ζωής μας.
Είναι, όμως, κάτι που μας ξεχωρίζει και μας κάνει να νιώθουμε διαφορετικοί από άλλους. Τι είναι αυτό; Μα φυσικά οι κατηγορίες. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε χιλιάδες ταινίες μέσα από δεκάδες κατηγορίες. Από οικογενειακές μέχρι φαντασίας. Από τρόμου μέχρι ρομαντικές κομεντί. Μα πάντα θα αγαπάμε τα θρίλερ και θα απεχθανόμαστε τις αισθηματικές. Αυτό είναι που μας χαρακτηρίζει.
Αρχικά λέγοντας «θρίλερ» εννοείται πως ξέρουμε όλοι ότι δεν εννοούμε, αυστηρά, μόνο θρίλερ. Εμείς στα θρίλερ κατατάσσουμε τις ταινίες τρόμου, τις αστυνομικές, τις εγκληματικές, πολλές φορές και τις δραματικές μυστηρίου. Και τι είναι αυτό το μαγικό που μας κάνει να επιλέγουμε μόνο τέτοιου είδους ταινίες; Μα φυσικά δεν είναι μόνο ένα.
Καταρχάς, αγαπάμε το σασπένς και την ανατροπή. Είμαστε μονίμως με μια αγωνία μέσα, μας να δούμε την εξέλιξη της ταινίας. Τις αγαπάμε γι’ αυτό ακριβώς∙ επειδή πάντα υπάρχει μια συνέχεια που από πίσω κρύβει πολλά μυστικά. Το ακόμα καλύτερο είναι πως συνήθως θα καταλήγει σε μια απρόσμενη ανατροπή. Είναι αυτή η αδρεναλίνη που μας ξυπνάνε όλες οι τέτοιου είδους ταινίες. Είναι όλος αυτός ο χαβαλές όταν μια παρέα βλέπει θρίλερ, τρελαίνεται στα στοιχήματα, ποντάρει ο καθένας και λέει τη δίκη του γνώμη για την εξέλιξη. Στο τέλος, βέβαια, κερδίζει ο πιο έμπειρος στο επάγγελμα∙ αυτός, δηλαδή, που έχει δει τα περισσότερα θρίλερ.
Όσο κι αν τις απολαμβάνουμε στο σπίτι, με όλα τα φώτα σβηστά και τους εξωτερικούς θορύβους να το κάνουνε όλο και πιο ενδιαφέρον, λατρεύουμε να πηγαίνουμε στο σινεμά για τα θριλεράκια μας, αφού, κατά κάποιον τρόπο, μας διασκεδάζουν οι τσιρίδες των θεατών. Λίγο παρανοϊκό ακούγεται, αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού κι αυτό.
Έπειτα, είναι κι αυτή η μουσική. Η ανατριχιαστική μουσική των θρίλερ, που αν δεν υπήρχε, όλα θα ήταν διαφορετικά. Είναι υπέροχο να μας ετοιμάζουν για μια απότομη σκηνή μέσω της μουσικής υπόκρουσης. Άραγε, έχεις σκεφτεί ποτέ ποσό αδιάφορη, ποσό ψυχρή θα ήταν μια ταινία τρόμου αν δεν υπήρχε αυτή η –ώρες-ώρες φρικιαστική– μουσική, να σου σηκώνει την τρίχα και να σε εξιτάρει;
Σε εντελώς αντίθετο ρεύμα έρχονται οι ρομαντικές. Αναγουλιάζεις στην ιδέα και μόνο να δεις μια κομεντί. Ακόμα και με το ταίρι σου να ‘σαι, προτιμάς να βλέπεις θρίλερ, άλλωστε η αδρεναλίνη είναι αφροδισιακή.
Εδώ, όταν δε χασμουριέσαι απ’ το φουλ προβλέψιμο σενάριο, σιχαίνεσαι τα γλυκόλογα και τα δάκρυα των ερωτευμένων. Σου την δίνουν τα happy end και τα love story, οι υπερβολικές προσδοκίες που χτίζουν και τα τόσο λάθος πρότυπα που προωθούν. Εκνευρίζεσαι κι απ’ αυτόν τον άνευρο ήχο απ’ το βιολί, που συνοδεύει το ζευγάρι σε όλη τη διάρκεια μιας ρομαντικής ταινίας. Είναι μια κατηγορία που αν μπορούσες θα την έβγαζες απ’ τα site και τις κινηματογραφικές αίθουσες, ιδανικά θα την εξαφάνιζες από προσώπου γης.
Μπορείς να μας χαρακτηρίσεις μαζοχιστές, αλλά πιστεύουμε πως υπάρχει στο αίμα μας μια κηλίδα από αγωνία, μια από σασπένς, μια από ανατροπή, και μια απ’ την υστερική αυτή, χαρακτηριστική, μουσική. Την επόμενη φορά που θα δεις την κατηγορία «ρομαντικές κομεντί» σε ένα site, μπορείς να το κλικάρεις προσπαθώντας να κανείς αναφορά. Ακόμα κι αυτή τη διαβολική σκέψη, οι αστυνομικές, μυστηρίου, θρίλερ, τρόμου, εγκληματικές ταινίες μάς την ανέθρεψαν!
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Τσεσμετζής
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
