Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Η Μαργαρίτα Αρβανιτίδου επιλέγει:
13 Ιουλίου 1985. Live Aid στο Wembley.
David Bowie, Elton John, U2 και πολλοί άλλοι. Αλλά αυτό που θα ήθελα περισσότερο, αν γυρνούσα πίσω σε εκείνη τη μέρα, είναι να απολαύσω τους Queen και συγκεκριμένα να δω live τον Freddie Mercury και την καταπληκτική του σκηνική παρουσία. Να ήμουν ανάμεσα στο κοινό και να τραγουδούσα μαζί του το Bohemian Rhapsody, νιώθοντας εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που μόνο σε μία συναυλία -ειδικά τέτοιου μεγέθους- μπορείς να νιώσεις. Να γίνεσαι ένα με χιλιάδες κόσμο και να νιώθεις την ενέργεια που ο ίδιος ο καλλιτέχνης μεταδίδει.
Ο Φώτιος Λαμπαδάριος επιλέγει:
Θα πήγαινα στο μέλλον και πιο συγκεκριμένα στην χώρα μας, 40 χρόνια από τώρα. Θα ήθελα να δω αν υπάρχει ακόμη (φουλ στην αισιοδοξία είμαι) και να διαπιστώσω αν όντως οι δυσοίωνες σημερινές προβλέψεις, έχουν πέσει μέσα. Αν έχω εγγόνια κι αν τελικά έχω καταφέρει να βγω στη σύνταξη. Πέραν του χιουμοριστικού, έχω μεγάλη περιέργεια για το πώς θα είναι ο κόσμος γενικώς στο μέλλον, πώς θα είναι οι δουλειές, πώς θα κυκλοφορούν οι άνθρωποι και εν γένει πώς θα διαμορφωθεί η ζωή.
Η Αθανασία Κεχαγιά επιλέγει:
Αν μπορούσα να ελέγχω τον χρόνο χωρίς περιορισμό και να κυκλοφορήσω σε οποία χρονική περίοδο θέλω, θα γυρνούσα στο Big Bang, να δω την «αρχή» του κόσμου, τη γη πριν τον διαχωρισμό των ηπείρων, έπειτα θα έκανα μια βόλτα στην εποχή των δεινοσαύρων, θα συνέχιζα με το πώς εξελίχθηκαν οι Νεάντερταλ και πώς δημιουργήθηκε η ανθρώπινη φυλή, οι αρχαίοι λαοί, Έλληνες, Ρωμαίοι, Κινέζους, Ινδοί. Θα συνέχιζα να προχωρώ χρονολογικά σε όλες αυτές τις ιστορικές περιόδους που μαθαίνουμε στο σχολείο κι απλώς έχουμε μια ιδέα και μια προσομοίωση εικόνας. Κι αν δε με πείτε άπληστη, θα ήθελα να ρίξω και μια ματιά στη γαλλική επανάσταση. Να δω τα πάντα όλα για την ιστορία της γης.
Η Έλλη Πράντζου επιλέγει:
Θα γύριζα τον χρόνο πίσω όσο χρειαζόταν για να γνωρίσω από κοντά την Κατερίνα Γώγου. Κι αυτό γιατί έζησε μεν σε μια άλλη εποχή, όμως όσα τη βασάνιζαν είναι πάντα επίκαιρα για ανθρώπους τόσο ευαίσθητους κι ανήσυχους όπως η ίδια. Θα ήθελα να της μιλήσω. Θα ήθελα να διαπιστώσω στην πραγματικότητα αν αυτή η ταύτιση που νιώθουν οι δικοί μου δαίμονες με τους δικούς της είναι όντως αληθινοί. Θα γυρνούσα τον χρόνο πίσω και θα ήθελα να γνωρίσω αυτήν την ψυχή που δεν τη χωρούσε ο κόσμος, που δεν τον άντεχε ούτε εκείνη κι έτσι κατέληξε αυτοκαταστροφική ενώ είχε τόσα πολλά ακόμη να δώσει. Δυστυχώς, η πραγματικότητα, ανθρώπους σαν εκείνη ακόμη τους πολεμάει μέχρι να τους αναγνωρίσει μετά θάνατον πια, όταν καλείται ν’ αποδείξει πόσο αγκαλιάζει -εκ των υστέρων- τους παρίες της κοινωνίας που φτιάξαμε.
Η Σουζάνα Ντεζούκι επιλέγει:
Θα ήθελα να γύρναγα πίσω τον χρόνο μερικές δεκαετίες για να βρισκόμουν στο 1959 στην Κούβα, λίγο πριν ανατρέψουν τον δικτάτορα Μπατίστα με το κίνημα της 26 Ιουλίου. Θα ήθελα να βιώσω την αδρεναλίνη της επανάστασης και τη γλυκιά γεύση της επιτυχίας, της επικείμενης αλλαγής, την αίσθηση του “ονειρεύομαι έναν άλλο κόσμο” και “ρισκάρω και τη ζωή μου για τα ιδανικά μου”. Θα ήθελα να αναπνεύσω έστω και για λίγο τον ίδιο αέρα με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα. Εντάξει, είναι κάπως εξιδανικευμένα αλλά, μα τα χίλια χρυσά κριάρια, τότε ήταν η πραγματικότητα τους!
