Δύσκολα αποχωριζόμαστε παλιά μας ρούχα

Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι οι αλλαγές κι όταν μιλάμε για ξεκαθάρισμα στο σπίτι, το πιο δύσκολο κομμάτι έρχεται όταν πλησιάζουμε την ντουλάπα μας. Εφιάλτης μας η τακτοποίησή της, αφενός γιατί είναι πολύ μικρή για να χωρέσει όλα αυτά (ή απλώς όλα αυτά είναι υπερβολικά πολλά, αλλά αυτή η σκέψη δε μας συμφέρει) κι αφετέρου γιατί το σκάλισμά της μας φέρνει αντιμέτωπους με πικρές αλήθειες, όπως ότι έχουμε εκεί μέσα αχρησιμοποίητα ρούχα και κάποια ακόμα και με το ταμπελάκι ή πως μες στο χαμό έχουμε χάσει ορισμένα.

Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς μας γιατί να έχουμε τόσα πολλά ρούχα, απ’ τη στιγμή που τα μισά δεν τα φοράμε καν; Γιατί τα φυλάμε; Ή, ακόμη, γιατί πάμε κι αγοράζουμε κάτι και μετά καταλαβαίνουμε πως ήταν αχρείαστη αγορά, όταν πια είναι αργά;

Λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Καλά ίσως να υπάρχει κι έχει να κάνει με συναισθηματικά κενά, διαφημιστικές παγίδες και το υπερκαταναλωτικό μας πρότυπο, αλλά δε βλέπω το λόγο να σταθούμε ώρα εκεί. Ανεξαρτήτως αιτιών είναι γεγονός. Μας αρέσει να γεμίζει η ντουλάπα μας ρούχα, να ξεχειλίζει, να ανανεώνεται διαρκώς. Και λεφτά για έναν καφέ να μην έχουμε, ένα καινούργιο μπλουζάκι θα καταφέρουμε να το αγοράσουμε.

Κι είναι έπειτα κι οι προσφορές, πώς να τις αφήσουμε ανεκμετάλλευτες; Βλέπεις κάτι σε μισή τιμή, κάτι που ήθελες καιρό, κάτι που σου κάνει κλικ, ακόμη και κάτι ελαφρώς ελαττωματικό που μπορεί να μη σε τρελαίνει καν, εσύ θα το πάρεις γιατί είναι σε προσφορά. Εμ, δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία -η λογική μας έχει χαθεί από καιρό.

Και, ψάξε-ψάξε, βρίσκεις ανάμεσα στα ράφια και τις κρεμάστρες και κάτι ρούχα μικροσκοπικά και χαμογελάς πικρά. Κάποτε ίσως να σου έμπαιναν ή ίσως να τα αγόρασες ως κίνητρο για να αδυνατίσεις. Όπως και να ‘χει, δε σου πάει η καρδιά να τα πετάξεις. Σ’ αρέσουν, τα αγαπάς, είναι δικά σου. Τα κρατάς σε περίπτωση που αλλάξει κάτι στο σωματότυπό σου ή ίσως να τα δώσεις σε κάποιο φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο. Καλά, αυτό το τελευταίο δεν παίζει, αλλά έτσι λες για να ανακουφίσεις λίγο τον παραλογισμό σου.

Το άλλο πάλι; Που υπάρχουν ρούχα στην ντουλάπα μας που δε μας ταιριάζουν καν; Καθόλου όμως. Πριν δέκα χρόνια μπορεί και να τα βάζαμε, αλλά τώρα δεν είναι ούτε στη μόδα ούτε προσαρμόζονται στο σημερινό στιλ μας. Μα τα λυπάσαι να τα πετάξεις. Είχες ζήσει τόσες στιγμές με αυτά, έχεις γελάσει, έχει ερωτευτεί, έχεις χωρίσει, σίγα μην τα ρίξεις στα σκουπίδια μαζί με τις αναμνήσεις που κουβαλούν.

Τα ρούχα που έστω και μία φορά επιλέξαμε να φορέσουμε είναι κομμάτια μας, συνθέτουν το παζλ των αναμνήσεών μας, τα έχουμε συνδέσει με ανθρώπους και καταστάσεις, μας εκφράζουν κι εννοείται πως αξίζει να τους φυλάξουμε μια γωνιά στην ντουλάπα μας, ακόμα κι αν είναι τρυπημένα κι εντελώς φθαρμένα. Και μόνο για τη χαρά που μας πρόσφεραν κάποτε τους το χρωστάμε να τα κάνουμε έστω πιτζάμες.

Αγοράζουμε, όμως, συχνά και ρούχα σκεπτόμενοι τον μελλοντικό μας εαυτό ή την ταυτότητα που μπορούν να μας δώσουν. Ένα πουκάμισο, ένα κλασικό μαύρο παντελόνι, είναι κομμάτια διαχρονικά στιλάτα που φωνάζουν από μακριά γοητεία, άρα κάποια στιγμή θα μας βγάλουν απ’ τη δύσκολη θέση του «τι φοράμε σήμερα;», ειδικά αν έχουμε να πάμε σε κάποια επαγγελματική συνέντευξη. Τα κρατάμε, επομένως, κι αυτά.

Ό,τι και να λέμε, όμως, για να δικαιολογήσουμε την εμμονή μας με λογικά επιχειρήματα, κυρίως συναισθηματικοί είναι οι λόγοι που κρατάμε κάποια ρούχα, όσο κι αν στο μυαλό μας προβάλλεται η ιδέα να τα βάλουμε σε μια μαυροσακούλα για να αδειάσουμε την ντουλάπα απ’ τα περιττά. Μέσα απ’ τα ρούχα μας, βλέπουμε τον εαυτό μας και πώς αυτός έχει εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, αντικατοπτρίζοντας τους μεταβαλλόμενους ρόλους μας.

Στην ντουλάπα μας εντοπίζουμε την πορεία μας, από εκεί που μας διάλεγε η μαμά τι θα φορέσουμε (γιατί εννοείται πως θα ‘χουμε κρατήσει έστω ένα παιδικό κομμάτι) μέχρι σήμερα που αποφασίζουμε εμείς για μας και που επιλέγουμε διαφορετικό στιλ για το γραφείο κι άλλο για τις καθημερινές μας εμφανίσεις, αλλά συναντάμε και δώρα ανθρώπων που ίσως να μην υπάρχουν πια στη ζωή μας.

Βέβαια, για να ‘μαστε και λιγάκι ρεαλιστές κάθε αγορά είναι και μία επένδυση, αφού το κάθε ρούχο συνδέεται με τα χρήματα που δόθηκαν για να το αποκτήσουμε. Αν το πετάξουμε, προκύπτει, ας πούμε, μια οικονομική απώλεια.

Για όποιον λόγο κι αν μας συμβαίνει, η πραγματικότητα είναι πως είναι δύσκολο να πετάμε ρούχα μας. Είτε είμαστε τσιγκούνηδες, είτε απλώς πολύ συναισθηματικοί, είτε αναβλητικοί κι αναποφάσιστοι, αυτά θα μείνουν μαζί μας. Έτσι απλά.