Ζώντας στον 21ο αιώνα η ανάγκη του μέσου ανθρώπου για αποδοχή είναι πλέον τόσο έντονη σχεδόν όσο είναι και για τροφή και νερό. Γιατί όταν ο άνθρωπος παίρνει την αποδοχή που χρειάζεται από τα άτομα που θέλει τότε αποκτά και μια επιφανειακή δύναμη που του προσφέρει την ανάλογη αυτοπεποίθηση έτσι ώστε να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον τόσο ανταγωνιστικό όσο της σημερινής κοινωνίας. Έτσι στην καθημερινότητά του όσον αφορά την κοινωνική του ζωή κύριο μέλημά του είναι να πάρει την επιβεβαίωση και την αποδοχή από τους γύρω, να γίνει αποδεκτός σύμφωνα με τα σημερινά μοντέλα ζωής.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις πλέον λειτουργούν με τους στερεοτυπικούς κανόνες του τύπου «όσα δίνεις, παίρνεις», «να φέρεσαι σε όλους όπως σου φέρονται» και κάθε λογής άλλη ηλίθια φράση που μέρα με τη μέρα μετατρέπουν τον άνθρωπο σε όλο και πιο εγωιστικό ον από ό,τι ήδη είναι.
Έτσι κι οι σχέσεις μετατράπηκαν σε ένα μοτίβο. Ένα μοτίβο που ακολουθεί ένα ιδανικό πρότυπο το οποίο λέει ότι κάθε σωστή σχέση πρέπει να γίνετε με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Μετά λοιπόν βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν καμία δουλειά μαζί να κάνουν χλιαρές σχέσεις απλά για να μην είναι μόνοι τους ή γιατί ήθελαν με κάτι να ασχολούνται κι εσύ παραπονιέσαι για το πόσο έχουμε απομυθοποιήσει πλέον κάθε συναίσθημα σε αυτή τη ζωή. Το απλό φλερτ έγινε σώνει και καλά σχέση, η σχέση απαραίτητα κι αγάπη, η παρέα φιλία κι ούτω καθεξής.
Το ότι επεξεργάζεσαι όμως μία ιδέα δε σημαίνει ότι τη δέχεσαι. Γι’ αυτό για εσένα που ισχυρίζεσαι πως είσαι διαφορετικός, εγώ, μωρό μου, σε κοιτάω λοιπόν στα μάτια και σου ξεγυμνώνω κάθε πτυχή του εαυτού μου βάζοντας σε λέξεις αυτά που νιώθω.
«Σε θέλω», «σε αγαπάω», «μου αρέσει να είμαι δίπλα σου». Κι εκείνη τη στιγμή δε γουστάρω να ακούσω ούτε μια λέξη από το στόμα σου. Δε θέλω να ακούσω ούτε «κι εγώ» ούτε να έχω οποιαδήποτε άλλης μορφής ανταπόκριση. Γουστάρω εκείνη τη στιγμή να με αγκαλιάσεις, να μου χαμογελάσεις, να με φιλήσεις.
Γιατί δε σου λέω τίποτα απλώς με την ελπίδα ότι θα το ακούσω κι από το δικό σου στόμα. Νιώσε την ειλικρίνεια στα μάτια μου. Το τι νιώθεις εσύ θέλω να το ακούσω από εσένα τη στιγμή που εσύ θα επιλέξεις, τη στιγμή που εσύ θα το νιώσεις κι όχι επειδή είπα κάτι εγώ πρώτος. Γιατί στην τελική αυτά δεν κρύβονται.
Αφήσαμε και το πιο απλό πράγμα να γίνει ανταγωνισμός, από τη μανία μας να μας ανήκουν τα πάντα κι από την εξάρτησή μας να κατέχουμε ο ένας τον άλλο. Έτσι ακόμα κι η αγάπη έγινε εργαλείο συναισθηματικού εκβιασμού γιατί είναι τόσο σπάνιο πλέον να βρεις άνθρωπο με τόσα κότσια που να χύνεται τελείως πάνω στη ζωή.
Τόσο σπάνιο που το να παραδέχεσαι αυτά που νιώθεις θεωρούνται πλέον αδυναμία κι όχι δύναμη εξαιτίας ανασφαλειών, πληγωμένων ανθρώπων κι από άτομα που θέλησαν να αγαπηθούν περισσότερο απ’ το να αγαπήσουν. Κάπως έτσι λοιπόν, πλέον θαυμάζουμε τους ανθρώπους τους οποίους ξεχάσαμε πως κάποτε ήμασταν εμείς.
Επιμέλεια Κειμένου Έρρικας Τσάρκα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έρρικα Τσάρκα
