Είναι κάποιες φορές που φλερτάρω με τον πειρασμό να αρχίσω να περιφέρω στον κόσμο, τον έξω από μένα, τις σουρεάλ φαντασιώσεις μου.
Να ξορκίσω τη μοναξιά και τις φοβίες μου, παγιδεύοντας τις με τεχνάσματα στο χώρο.
Σκέφτομαι λοιπόν να στήσω τη ζωή μου σε ένα κάδρο cinemascope και με ασπρόμαυρες αποχρώσεις να μπλέξω την πραγματικότητα με τη φαντασία, ακροβατώντας με τα μάτια μου ερμητικά κλειστά.
Να αφηγηθώ με εικόνες την ίδια ιστορία ξανά και ξανά, ιδωμένη μέσα από άλλα βλέμματα κάθε φορά.
Να υμνήσω έτσι τον έρωτα σε κάθε εκδοχή του, δρασκελίζοντας το χρόνο, τις συμβάσεις και τις εποχές.
Να με λένε, για παράδειγμα, Lulu κι αθέλητα στο διάβα μου να ξυπνάω στους ανθρώπους το πάθος και τη βία – γιατί αυτή είναι του έρωτα η πιο αρχέγονη μορφή κι η πρώτη του κινηματογραφική εικόνα.
Κι ας μαίνεται ο πόλεμος έξω από την πόρτα μου κι ας είναι από «Οσα Παίρνει ο Άνεμος» όλα τα όνειρα μου, για μένα πάντα θα ξημερώνει στην αγάπη μια καινούρια μέρα.
Έτσι μελοδραματικά θα παρασύρομαι σε ριψοκίνδυνα παιχνίδια, κλέβοντας ανάσες και φιλιά από τον περιβόητο Νοτόριους έρωτα μου, ενάντια στους νόμους και τους καθωσπρεπισμούς.
Διάχυτος ο έρωτας θα με διαπερνά μέσα από βλέμματα, αναστεναγμούς και αγγίγματα τυχαία, σε ένα κρεσέντο γνήσιου αισθησιασμού.
Να τριγυρνώ σα femme fatale αμφιλεγόμενη στην «Καζαμπλάνκα» και να καταβυθίζομαι στον ανομολόγητο κόσμο των ανδρικών επιθυμιών. Ή σαν μια φαντασίωση σκοτεινή, να βαδίζω σε ένα κόσμο φιλμ νουάρ, πετώντας με νόημα το γάντι μου σε όσα δε λέγονται μα τόσο αφήνονται εύγλωττα να εννοηθούν, εκφράζοντας το πάθος μιας ολόκληρης εποχής.
Κι όταν χρειάζεται να αγωνίζομαι για «Μια Θέση στον Ήλιο», μόνη ενάντια σε συμβάσεις κοινωνικές και προδοσίες ανθρώπων. Να σφίγγω μέσα μου έρωτες κρυφούς και ανεκπλήρωτους, που επιμένουν να κρατούν τη σάρκα εκτός κάδρου.
Να μάχομαι σώμα με σώμα, δυνατή και χειραφετημένη, ξεπερνώντας τα όρια μιας συντηρητικής εποχής, ακόμη και εκείνες τις φορές που ο έρωτας μοιραίος στέκεται και απειλητικός, ουρλιάζοντας «Φύγε! Κρατάω μαχαίρι»
Και τότε να φεύγω μακριά, ίσως για ένα «Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι», όπου θα υμνώ την τέχνη μέσα από την κλειδαρότρυπα της παρ’ ολίγον πορνογραφίας. Αρκεί να ξέρω πως και μετά την απώλεια, κάπου κρύβεται το πάθος και με περιμένει.
Κι από εκεί να ξεκινώ το ταξίδι μου «Ανατολικά της Εδέμ», γνωρίζοντας πως ο μόνος δρόμος που υπάρχει στη ζωή είναι ο δρόμος τη επανάστασης.
Να αρνούμαι να υπάρχω ως «Δεσμώτης του Ιλίγγου», φυλακισμένη σε dolly zoom με στρεβλωμένη προοπτική, σε μια εποχή άκρατου κομφορμισμού και ηθικολογίας, στα χρόνια της φαγούρας.
Γιατί όλα που ποθώ είναι μια «Γλυκιά Ζωή», που να ξεκινά με «Ένα Πρωινό στο Τίφανις». Εγώ και οι πέρλες μου, σε ένα ιδιότυπο φεμινιστικό μανιφέστο, αρνούμενη να ανήκω οπουδήποτε, παρά μονάχα στον εαυτό μου.
Και κουβαλώντας την αμφισβήτηση στο αίμα, να υπάρχω ερωτευμένη, επικίνδυνη και αντισυμβατική. Να ζω αψηφώντας νόμους, ληστεύοντας τράπεζες και καρδιές.
Να αποτινάξω από μέσα μου, θέλω, την καταπίεση των μικροαστών, να πάψω περί έρωτα να υπαινίσσομαι, τολμώντας τον κι ας είναι «Μοιραίος Έρωτας» και καταστροφικός.
Να δραπετεύσω από ένα σάπιο φαλλοκρατικό σύστημα, που καταδικάζει στη λήθη «Σταυρωμένους Εραστές.»
Να ζήσω θέλω με «Κομμένη την Ανάσα» και με ψυχή καθαρή σαν ηρωίδα του Γκοντάρ.
Ναι, μπορεί ο έρωτας να φυλακίζεται στην οργή, τα μυστικά και τα ψέματα, σε μια ατμόσφαιρα μουντή, ενίοτε σαν κοινωνική σιδηροκατασκευή, αλλά αμαχητί δεν παραδίδεται ποτέ.
Κάθε φορά στον κόσμο που κάποιος «Χάρυ συναντάει μια Σάλυ», ενεργοποιείται στην ανθρωπότητα μία δύναμη έλξης, ικανή να οδηγήσει στη διερεύνηση ενός νέου εαυτού, πριν αφεθούμε στα χέρια του άλλου να γίνουμε Αs Good As It Gets!
Και ας μην έχει κάθε Ιστορία Αγάπης ένα τέλος ποθητό κι ας συνεχίζουν οι πορείες των ανθρώπων παράλληλες στο χρόνο.
Αυτό πλέον αποζητώ.
Μια ματιά πολυσυλλεκτική, βαθιά φιλοσοφική, πίσω από την ωμότητα των φαινομένων, που αφυπνίζει το αίτημα για σεξουαλική ελευθερία.
Γιατί τις εποχές, όπως και τις εικόνες, εμείς μαθαίνουμε να τις κάνουμε ενδιαφέρουσες.
Όπως μαθαίνουμε να ερμηνεύουμε τον κόσμο γύρω μας, διεισδύοντας μέσα από το επίπεδο της βιτρίνας, αποσυνδέοντας τις ζωές μας από μελοδραματικές συμπτώσεις και καλβινιστικές ηθικές.
Στο σινεμά, όπως και στη ζωή, αυτό που δείχνεται δεν είναι και αυτό που είναι δεν δείχνεται.
Ο ρεαλισμός δεν είναι παρά ο τρόπος που τα ρηχά μυαλά αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.
Για όσους αρνούνται εσαεί στην πραγματικότητα να τους προσγειώσει, αλλά ούτε και αφήνονται ολοσχερώς στη φαντασία να τους απογειώσει, οι αναπαραστάσεις της ζωής όπως απεικονίζονται στη μεγάλη οθόνη, είναι η τέλεια λύση.
Αλήθειες σε ψεύτικο φόντο, λουστραρισμένες με μια επίφαση ποιότητας, που κάνουν τον κόσμο με την αγάπη να γυρίζει, ενόσω ο Κιούμπρικ αναφωνεί “Let’s Fuck! ”
Γιατί το σουρεάλ είναι η μόνη πραγματικότητα σε αυτή τη ζωή!
Συντάκτης: Ιωάννα Λιζάρδου
