Εσύ τι νομίζεις ;
Είμαστε μια αλλόκοτη κρυφοσυντηρητική κοινωνία τελικά;
Οφθαλμολάγνοι της κλειδαρότρυπας ιδιωτικώς και δημοσίως να κλειδώνουμε οτιδήποτε απειλεί την πεπατημένη μας.
Κι αν κάτσει η μετωπική με τον εαυτό σου και ξαφνικά ζήσεις την εξαίρεση του καθωσπρεπισμού, τότε τι γίνεται;
Πόσο μάγκας είσαι για να βουτήξεις πιο βαθιά, στα θολά νερά των de facto απόψεων της κοινωνίας;
Όπως όταν προκύψει μια σχέση ταμπού, για παράδειγμα.
Με προγνωστικό επιβίωσης χαμηλό, αντιστρόφως ανάλογο της έκρηξης αδρεναλίνης που προκαλεί.
Εσύ κι η Άλλη, να μαγνητίζεστε με δυνάμεις έλξης, ανάλογες των προσδοκιών σας.
Αργότερα το ίδιο που τώρα σας τραβάει, θα σας απωθήσει οριστικά, αλλά αυτό δεν το γνωρίζετε ακόμη.
Σε αφήνει να κάνεις το πρώτο βήμα, μα ξέρεις καλά, πως εκείνη σε διάλεξε.
Το δέχεσαι και προχωράς.
Στο μεταξύ, οι σημαντικοί Άλλοι έχουν ήδη πάρει θέση απέναντι. Έχουν σηκώσει και το φρύδι επικριτικά.
Τους προσπερνάς.
Και η περιπέτεια ξεκινά.
Σα να έχεις μόλις μάθει να οδηγείς και ένα βράδυ, ανεβαίνεις σε μια χιλιάρα μηχανή.
Περιέργεια και πειραματισμός. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά της σχέσης.
Ανταλλαγή. Ο καθένας αναζητά όσα του λείπουν, προσφέροντας σε αντάλλαγμα ό,τι έχει σε αφθονία.
Το ΄πε ο Μπουκάϊ αυτό, δεν είναι καμιά δική μου σοφάδα.
Όλα είναι ζήτημα έλξης και η έλξη δεν ζητάει διαπιστευτήρια και ταυτότητα, σωστά;
Είναι και ζήτημα κοινής ιδιοσυγκρασίας. Ή προσωρινής ταύτισης αναγκών.
Ό,τι συμβαίνει, μένει στα μουλωχτά κι ας καίγεται ο ένας να το βροντοφωνάξει παντού.
Να υψώσει τον Άλλο σαν τρόπαιο στην πλατεία.
Στο τέλος προτιμάς το θέμα να μείνει μυστικό. Κοινό, αλλά μυστικό.
Γιατί αν η σχέση είναι κατάλληλη ή αποδεκτή, κανέναν άλλο δεν αφορά.
Είναι sexy, διασκεδαστική, ανατρεπτική. Αυτό μετρά.
Είσαι σε φάση που το μόνο που θέλεις είναι να περνάς στην αιώρα χαλαρουϊτά.
Να μείνεις για λίγο ακόμα παιδί.
Και χρειάζεσαι η Άλλη να σε καταλαβαίνει και να σε αποδέχεται, γιατί έτσι, σοφά, την έχει διδάξει η ζωή να κάνει.
Και πιστεύεις πως έχει πάντα μια λύση να δώσει, έναν τρόπο να σε στηρίξει, μια ωραία κουβέντα να σου πει, τις φορές που χρειάζεται να ξανάρθει το κεφάλι σου στη θέση του.
Θέλεις και να σε κανακεύει όταν έχεις πονοκέφαλο και τα μεσημέρια να σου μαγειρεύει το αγαπημένο σου φαγητό.
Αν γίνεται και να περιμένει να κατασταλάξεις στο τι θέλεις απ΄ τη ζωή.
Γιατί διανύεις εκείνη την εποχή που κάθε μήνα αλλάζεις απόψεις, σχέδια και δουλειές.
Όμως στο παράλληλο της σχέσης σύμπαν, η ζωή κυλάει κανονικά.
Κι ο χρόνος είναι μαρτυριάρης και συνήθως φανερώνει περισσότερες απαιτήσεις από όσες υπολογίζει στην αρχή κανείς.
Την πραγματικότητα, χρειάζεται κανείς να τη διαχειρίζεται δυναμικά. Αλλά να πατάει και κανένα φρενάκι, αν χρειαστεί.
Μα δεν είμαστε όλοι πάντα έτοιμοι και πρόθυμοι για τα δύσκολα, σωστά;
Ας πούμε, τι γίνεται αν η Άλλη έχει ήδη σε προτεραιότητα μια έξω από σένα ζωή;
Ανάποδη η στροφή και δε σε παίρνει.
Αν υπάρχουν από πάντα η δουλειά της, τα παιδιά της, ο πρώην σύζυγος της;
Κι εσύ τι θα ΄σαι; Μια στάση για καύσιμα;
Κι αν είναι ήδη μαθημένη σε μια large ζωή, με τα ταξίδια της, τα γούστα της, τα «πήγαινε κι έλα» της;
Πώς βρίσκεις τρόπο να στριμωχτείς στις βαλίτσες της;
Ωχ, καραμπόλα!
Και να σου πάλι οι Άλλοι, επανεμφανίζονται κουνώντας το δάκτυλο επιδεικτικά.
Και στο λένε τούτη τη φορά κατάμουτρα, μόνο που τώρα κάνεις μια στάση και τους ακούς:
«Εσύ είσαι είκοσι κι εκείνη σαράντα παρά κάτι. Τι νομίζεις ότι κάνεις;»
Κι εκεί φρενάρεις απότομα, να γλυτώσεις τα χειρότερα, τα γυαλιά στην άσφαλτο, το πέσιμο απ’τον γκρεμό.
Βάζεις το όχημα στα δεξιά, της κάνεις σήμα να κατέβει.
Διστακτική, πάει να σου χαιδέψει το μπράτσο, της δείχνεις το δρόμο.
Εκείνη συνεχίζει με ωτοστόπ κι εσύ με τη θέση του συνοδηγού άδεια.
Συντάκτης: Ιωάννα Λιζάρδου
