«Aν δεν είσαι εκεί να το δεις, τι αξία έχει να το κάνω;»

Μοναχός ούτε στον παράδεισο δε λένε; Συμφωνώ κι επαυξάνω λοιπόν κι έρχομαι να προσθέσω πως και τις πιο ψηλές κορφές να κατακτήσεις, δε θες να είσαι μόνος όταν θα καρφώσεις τη σημαία σου. Θέλεις να έχεις δίπλα σου τους ανθρώπους σου. Τα πλάσματα τα αγαπημένα σου. Όλους εκείνους που ζουν κάθε αγωνία σου, όταν προσπαθείς για κάτι, από την πρώτη εκείνη στιγμή που γεννιέται η επιθυμία και σιγοκαίει μέσα σου. Με αυτούς τους ανθρώπους θα το μοιραστείς. Σε αυτούς θα ακουμπήσεις τα όνειρά σου, με αυτούς θα κάνεις τα πρώτα σου βήματα, θα μοιραστείς ανησυχίες και προβληματισμούς. Μαζί θα βγείτε από τα τέλματα, εκείνοι θα σου πουν «μπορείς» και «το αξίζεις».

Είναι οι γονείς μας, αν μάθαμε να ακουμπάμε σε αυτούς, το ταίρι μας (και σε αυτό δε σηκώνω κουβέντα, αν όχι αυτό τότε ποιος), τα αδέρφια μας που μοιραζόμαστε το κάθε τι και φυσικά οι καλύτεροί μας φίλοι. Υπάρχουν στη ζωή μας, ενδεχομένως από το ξεκίνημά της, μας έχουν δει στα πάνω και στα κάτω μας, έχουν βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας όταν νιώθαμε το έδαφος σαθρό. Ήταν παρόντες σε όλο αυτό το μεγάλο ταξίδι προς την κορυφή. Ε ναι, λοιπόν, θέλουμε και πρέπει να είναι δίπλα μας κι όταν την κατακτήσουμε.

Από μικρά παιδιά στις σχολικές γιορτές που θα πούμε το ποίημα, στις απονομές επαίνων, στις επιδείξεις των δραστηριοτήτων που παρακολουθήσαμε, στο πτυχίο μας, στη γιορτή που θα γίνει από την εταιρία για την προαγωγή μας, στην παρουσίαση του βιβλίου μας, στη συναυλία που θα τραγουδήσουμε, στο μαγαζί που θα παίξουμε κιθάρα, στην έκθεση ζωγραφικής μας, στη βράβευσή μας και σε κάθε κορυφή μας. Σε όλες αυτές τις στιγμές χρειαζόμαστε πλάι μας όλους όσοι αποτελούν σταθμό στη ζωή μας.

Το  «μπράβο» και το «συγχαρητήρια» από το στόμα τους έχει άλλη βαρύτητα. Γιατί «μπράβο» θα ακούσεις πολλά, ίσως κι από κάποιους που θα είναι πολύ υψηλά πρόσωπα, μα όσο σημαντικοί και να είναι, δεν έχει την ίδια αξία ο λόγος τους με αυτόν των δικών σου ανθρώπων. Έχεις την ξεκάθαρη ανάγκη, όσο σκληρό τυπάκι κι αν το παίζεις, για το δικό τους «Εύγε!» και πολύ καλά κάνεις. Γιατί κατά βάθος, είμαστε οι άνθρωποί μας. Οι φίλοι και οι συγγενείς που είναι δίπλα μας πάντοτε, που είναι δίπλα και σε κάθε σημαντική στιγμή, όπως την ορίζει ο καθένας. Μπορεί να είναι ο γάμος μας, τα βαφτίσια των παιδιών μας ή απλά το πάρτι γενεθλίων μας. Όμως, καθετί ξεχωριστό έχει αξία μόνο αν το μοιράζεσαι.

Φυσικά, στην πορεία αυτή, ιδικά όταν φτάσεις να αγγίξεις την κορυφή σου, θα δεις ανθρώπους να αλλάζουν πολύ, και εύχομαι να μην είναι οι δικοί σου. Θα παρατηρήσεις συμπεριφορές αλλόκοτες. Άλλοτε θα εκπλαγείς δυσάρεστα κι άλλοτε ευχάριστα. Θα δεις άτομα να χαίρονται τόσο με τη χαρά σου και να σε επευφημούν σαν κανονικοί cheerleaders. Κι αυτό είναι μαγεία. Ξαφνικά θα συνειδητοποιήσεις πως τόσο καιρό δεν τα είχες ζυγίσει σωστά. Κάποιοι σε θαύμαζαν και σε εκτιμούσαν τόσο και ‘συ δεν είχες ιδέα.

Όταν λοιπόν θα ‘ρθει εκείνη η στιγμή για το χειροκρότημα, μέτρα παρουσίες και όχι απουσίες. Μπορεί να υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι που δε στάθηκε δίπλα σου κάποιος στη χαρά σου, μην του κρατάς κακία. Κοίταξε όμως γύρω σου και δες ποιοι ήταν εκεί να σε δουν να λάμπεις. Ποιοι ήταν εκεί να πουν φωναχτά το μπράβο και να σε κάνουν να δακρύσεις μόνο και μόνο επειδή υπήρχαν στον χώρο. Και τότε, σου υπόσχομαι, θα νιώσεις ο πιο ψηλός άνθρωπος στον κόσμο και το μπόι θα το ‘χεις βρει απ’ όσους σε στηρίζουν.

Οι άνθρωποί μας είναι μεγάλη ευλογία. Να είσαι και ‘συ στο πλάι τους. Να τους πεις ευχαριστώ, σ’ αγαπώ, σε νοιάζομαι, Μπράβο. Να χειροκροτήσεις γι’ αυτούς, με αυτούς. Να χορέψεις μαζί με τους δικούς σου και να κρατήσεις τα χέρια τους σφιχτά. Και πάνω σε μια από αυτές τις φευγαλαίες στιγμές ευτυχίας να συνειδητοποιήσεις πόσο τυχερός είσαι που τους έχεις.