Χαμούλης στο κεφάλι μας λίγο πριν το δίλημμα καταλήξει κάπου

«Τι να κάνω; Πώς να πάρω μια απόφαση; Είμαι σε δίλημμα και δεν ξέρω τι να διαλέξω». 

Πολύ συχνά οι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει να αποφασίσουν ποιον δρόμο θα πάρουν. «Να μείνω ή να φύγω», «να διαλέξω εκείνο ή το άλλο»; Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε μια τέτοια περίεργη φάση που διχάζεται ανάμεσα σε πολλές επιλογές, αυτό  φαίνεται στους άλλους που δεν ξέρουν τι ακριβώς σκέφτεται και συχνά τον χαρακτηρίζουν αλλοπρόσαλλο. Μια συμπεριφορά αλλόκοτη, οι συχνές μεταπτώσεις, η απότομη αλλαγή διάθεσης, τα νεύρα ή τα ξεσπάσματα, μπορεί να είναι σημάδια πως κάποιος έχει στο κεφάλι του ένα σημαντικό για τον ίδιο δίλημμα. Το να καταλήξει σε μια απόφαση είναι ολόκληρη διαδικασία, αφού το ίδιο πράγμα το σκέφτεται το πρωί με έναν τρόπο και το απόγευμα αυτοαναιρείται.

Τι μας συμβαίνει, λοιπόν, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε δίλημμα; Το βασικό είναι ότι έρχονται στην επιφάνεια όλες οι ανασφάλειες και φοβίες μας. Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, η συμπεριφορά μας είναι αμυντική, αφού προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από τις συνέπειες των επιλογών μας. Το να αλλάξουμε κάτι, το να βγούμε από τον δρόμο που ξέρουμε και να βρεθούμε αντιμέτωποι με το άγνωστο, μας τρομάζει. Το γνώριμο είναι οικείο, ξέρουμε τα τρωτά του σημεία και παράλληλα μας δημιουργεί ασφάλεια.

Αλήθεια, εσύ πόσο ασφαλής νιώθεις στη σχέση σου;

Φυσικά, όταν βλέπουμε πως κάτι δεν εξελίσσεται όμορφα και μας κρατά στάσιμους, δεν μπορούμε παρά να κάνουμε αλλαγές και κινήσεις προς βελτίωσή του. Όταν αντιληφθούμε πως μια κατάσταση δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα παραπάνω, πρέπει να προτάξουμε τον δυναμισμό μας, να ζυγίσουμε τις καταστάσεις -ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνουμε μια λίστα με τα υπέρ και τα κατά-, να δούμε σφαρικά και αντικειμενικά τα πράγματα και μέσω μιας διαδικασίας βαθύτερης ενδοσκόπησης να πάρουμε αποφάσεις. Εάν η λίστα με τα υπέρ είναι μεγαλύτερη, τότε ίσως και να μας ωφελεί να παραμένουμε. Αν όμως η λίστα με τα κατά την ξεπερνά κατά πολύ, το μόνο που θα πετύχουμε μένοντας είναι ψυχική και σωματική φθορά.

Από την άλλη, ένα δίλημμα μπορεί να κρύβει κι έναν κρυφό ενθουσιασμό πως θα αλλάξει κάτι στη ζωή μας προς το καλύτερο. Μπορεί να είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι πως πράγματα που μπλοκάραμε λόγω της αναβλητικότητάς μας θα εμφανιστούν ως απόρροια μιας σπουδαίας δικής μας απόφασης. Σκέψου πόσο ικανοποιημένος και χαρούμενος είσαι με αυτό που ζεις. Εάν δεν είσαι, πρέπει να στραφείς προς άλλη κατεύθυνση. Όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και δεν πρέπει παραμένουμε σε κάτι προβληματικό μόνο και μόνο επειδή είναι γνώριμο. Αν αλλάξουμε δρόμο εγκαίρως, ίσως κάνουμε το καλύτερο δώρο στον εαυτό μας, αφού μπορεί να μην αφήσουμε ευκαιρίες που θα μας οδηγήσουν πιο κοντά στην προσωπική μας ευτυχία να πάνε χαμένες.

Λίγο πριν πάρουμε τη μεγάλη απόφαση, λίγο πριν στρίψουμε δεξιά ή αριστερά στο σταυροδρόμι, λίγο πριν το δίλημμα γίνει μονόδρομος, σε κάποιους μπορεί και να φαινόμαστε αλλοπρόσαλλοι. Το τι συμβαίνει εκείνη την ώρα στο κεφάλι μας δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς. Εμείς όμως αξιολογούμε για τελευταία φορά όλα τα στοιχεία, κάνουμε τις μεταξύ τους συνδέσεις και σε αυτό το σημείο πρέπει να βάλουμε και τις εξωτερικές φωνές σε mute. Να ακούσουμε μόνο τη δική μας, την εσωτερική. Το διαφορετικό πολλές φορές είναι για καλό, ας μην το φοβόμαστε. Κι επειδή μια αναποφασιστικότητα μάς διακρίνει λίγο-πολύ όλους μας, ένας καλός τρόπος να εξασκηθούμε στο να παίρνουμε πιο γρήγορα αποφάσεις, να μην τρενάρουμε τα πράγματα και να μην αφήνουμε διλημματικές καταστάσεις να μας πηγαίνουν πίσω, είναι να προσπαθούμε να βρίσκουμε χωρίς πολλή σκέψη τις καλύτερες για μας λύσεις σε απλά καθημερινά διλήμματα. Σκέφτεσαι τι θα φορέσεις; Αποφασίζεις, χωρίς να στέκεσαι μισή ώρα μπροστά απ’ την ντουλάπα. Θέλεις να οργανώσεις κάτι; Δεν υπάρχει λόγος καθυστέρησης, διάλεξε τώρα προορισμό.

Τα διλήμματα -όσο περίπλοκα κι αν είναι μέχρι να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι-, στην τελική ενισχύουν τον δυναμισμό μας και τονώνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Ας ανοιχτούμε προς το άγνωστο, γιατί μπορεί να κρύβει την ευτυχία που ονειρευόμαστε. Ας ακούσουμε το σώμα μας και ας αφουγκραστούμε τα σημάδια που μας δίνει. Εκείνο ξέρει πότε νιώθουμε ένα σφίξιμο στο στήθος, πότε πλησιάζει η απειλή, πότε συμβιβαζόμαστε και δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε, πότε μένουμε σε καταστάσεις που μόνο ένταση μάς φέρνουν και μας στερούν την ηρεμία. Το μοτίβο είναι απλό: «προχωρώ, διεκδικώ, αλλάζω». Τώρα μένει μόνο να το κάνουμε πράξη.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!