Συγκρίσεις∙ ο εχθρός της σχέσης

Κάθε καινούρια σχέση, σε κάθε μέρος του πλανήτη, οποιαδήποτε στιγμή, ξεκινάει σχεδόν πάντα με τους καλύτερους οιωνούς. Ειδικότερα όταν κι οι δύο νιώθουν ερωτευμένοι κι υπάρχει αμοιβαία έλξη. Κανένας δεν κάνει σχέση για να κάνει κακό στον άλλο. Δεν έχει αυτή την πρόθεση. Υπάρχουν, όμως, κι αυτές οι φάσεις.

Όταν βρίσκεσαι σε περίεργο στάδιο, είτε δηλαδή έχεις χωρίσει πρόσφατα είτε περνάς μια κακή περίοδο εσωτερικά, ιδανικό θα ήταν να μη δημιουργείς καινούριες σχέσεις. Τίποτα, όμως, δεν κυλά ιδανικά κι έτσι ίσως κι εσύ να έχεις κάνει σχέση για να ξεπεράσεις πρώην ή γιατί δεν άντεχες άλλο τη μοναξιά. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε περάσει απ’ αυτό το στάδιο.

Κι ενώ ίσως θα έπρεπε να ‘ναι ακόμη κι απαγορευτικό, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Κάνεις σχέση για όλους τους λάθος λόγους και παίρνει η μπάλα και τον ανυποψίαστο άλλο. Γιατί σίγουρα εσύ κουβαλάς μέσα σου κάποια απωθημένα, ο άλλος όμως τι φταίει; Γιατί, δεν μπορεί, αυτά τα απωθημένα κάποια στιγμή θα βρουν διέξοδο και θα ‘ρθουν στην επιφάνεια, όσο καλά κι αν τα κρύβεις μέσα σου. Όσο καλές στιγμές κι αν περνάς μέσα στη σχέση σου, κάποια στιγμή θα γίνει μια εσωτερική αναταραχή κι αυτόματα θα δημιουργηθεί ταραχή και στη σχέση.

Θα θυμηθείς μια συνήθεια του πρώην συντρόφου σου που σου άρεσε ιδιαίτερα και το νυν ταίρι σου δεν κάνει, κι αφού αναμοχλεύσεις όλες τις αναμνήσεις, θα αρχίσεις τη σιωπή και την γκρίνια χωρίς λόγο. Θα γίνεις εριστικός και κάπου εκεί θα πεταχτεί κι αυτή η πλέον ισοπεδωτική φράση «Μα ο/η τάδε έκανε αυτό.» Ναι, το ξεστόμισες. Δυστυχώς για ‘σένα δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής. Αφού συνειδητοποιήσεις τι είπες, εύχεσαι να μπορούσες να το σβήσεις μαγικά, όπως θα έκανες με ένα γραπτό μήνυμα λίγο πριν πατήσεις το κουμπάκι της αποστολής.

Μα κι αν λένε πως τα γραπτά μένουν, τα προφορικά ίσως είναι χειρότερα, γιατί συνήθως ο άλλος κρατάει ό,τι τον συμφέρει. Οκ, δεν μπορείς να το μαζέψεις, μπορείς όμως να ζητήσεις συγγνώμη και να μην το επαναλάβεις. Μπορεί να μη διορθώσει τελείως τη ζημιά, αλλά θα σώσει ένα μεγάλο κομμάτι. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ο σύντροφος θα μπαίνει διαρκώς σε έναν αγώνα σύγκρισης, είτε από εσένα είτε ακόμη κι απ’ τον ίδιο του τον εαυτό.

Θα προσπαθεί να βρει τρόπους να γίνει δημιουργικός κι ιδανικός, ώστε να μη χρειαστεί να τον συγκρίνεις ξανά. Άρα αυτόματα έχεις βάλει έναν άνθρωπο σε ένα μάταιο αγώνα δρόμου, που τον οδηγεί μακριά απ’ τον εαυτό του. Γιατί, ναι, ίσως και κάποια να τα κάνει απλά για μη φτάσεις στο σημείο να τον συγκρίνεις. Αν φυσικά τον ενδιαφέρεις αρκετά. Αν όχι, ίσως στο άκουσμα και μόνο της παραπάνω φράσης να χάσεις τα ίχνη του.

Και κάπως έτσι, μπαίνετε σε ένα φαύλο κύκλο. Εσύ να συγκρίνεις τον άνθρωπο που επέλεξες με το πρώην αμόρε, με το ταίρι του κολλητού ή του ξαδέρφου και μετά να στενοχωριέσαι που δημιουργείς ανασφάλεια στον άλλο. Ο άλλος, με τη σειρά του, να προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες σου, πριν το ζητήσεις, να κάνει πράγματα για να περνάτε όμορφα και να ‘χει το μόνιμο άγχος της σύγκρισης, αν είναι υπερβολικά καψούρης για να σε αποχαιρετήσει.

Όχι, αυτό δεν είναι σχέση. Είναι αγώνας δρόμου με έπαθλο πολλά ψυχολογικά. Μια τέτοια σχέση κάνει κακό και στους δύο, στον καθένα από διαφορετική σκοπιά. Ακόμη κι αν σταματήσει όλο αυτό να συμβαίνει, ο άλλος έχει ήδη μπει στο τριπάκι της σύγκρισης και νιώθει πάντα μειονεκτικά. Δεν είναι σίγουρο κατά πόσο τέτοιες σχέσεις έχουν διάρκεια στον χρόνο. Οι περισσότεροι κουράζονται κάποια στιγμή κι αποχωρούν, αγκαζέ με έναν πληγωμένο εγωισμό. Ακόμη χειρότερα, εγκαταλείπονται λόγω επιστροφής στον πρώην.