Όλα αλλάζουν. Χωρίς να ερωτηθείς, χωρίς να έχεις λόγο ή δικαίωμα να εκφέρεις την άποψή σου. Τι κι αν όλα αφορούν εσένα πιο πολύ από κάθε άλλον κι αναγκάζεσαι να αναλάβεις συνέπειες από ευθύνες που δε σου αναλογούν καν. Είναι όλα δικά σου κι απλωμένα σαν ένα κουβάρι που μόνο και μόνο στη σκέψη ότι πρέπει να βρεις την άκρη του, χάνεσαι.
Κι εκεί που πιστεύεις πως έφτασες στο ύψιστο των αντοχών που μπορεί να έχει το μυαλό σου, εκπλήσσεσαι και πάλι. Ήρθαν όλα μαζί που λέμε. Ήρθαν και δε λένε να υποχωρήσουν, να κάνουν ένα συμβιβασμό μέχρι να βγάλεις μια λογική άκρη με τα υπόλοιπα που σε τρώνε επίμονα.
Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις! Καταιγισμός από παντού, ένα σωρό αιτημάτων που σε βομβαρδίζουν με τον πιο εγωιστικό τρόπο που θα μπορούσε να υπάρξει. Κι εσύ πουθενά.
Δουλειά, φιλίες, σχέσεις, όλα κατά έναν περίεργο τρόπο συμμάχησαν σε μια ταυτόχρονη επανάσταση στήνοντάς σε στο σκαμνί και ζητώντας τα αδύνατα. Να τα αντιμετωπίσεις.
Όλοι ζητούν, λοιπόν, κι εσύ καλείσαι να φανείς πρωτοπόρος στις απαιτήσεις τους αλλά πάντα καταφέρνεις να βρίσκεσαι ουραγός των καταστάσεων.
Άξιον απορίας πως γίνεται κάθε φορά να χάνεις την μπάλα. Ήξερες κι έζησες στο πετσί σου ότι τίποτα δεν είναι εύκολο. Οι δυσκολίες θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κούνια σου αλλά πάντα έβρισκες το κουμπί εκείνο που έκανε το τοπίο λίγο πιο καθαρό.
Και κάπου εδώ σαν να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, κάπου κρυμμένη, κάπου εμφανώς απομονωμένη, η δικιά σου ζωή. Αυτή που θα ‘θελες να έχεις. Και στρέφεται κι αυτή εναντίον σου. Κάποια στιγμή ήταν λογικό επακόλουθο πως θ’ αντιδρούσε που την παραμέλησες. Θυσίασες την ψυχική σου υγεία στο βωμό ένα σωρό αχρείαστων συζητήσεων.
«Ένα-ένα» έχεις ανάγκη να ουρλιάξεις και να σ’ ακούσουν κι αυτά που ακόμα δεν ήρθαν, μήπως και το μετανιώσουν. Γιατί στην τελική, ίσως αυτή να είναι κι η μοναδική λύση που υπάρχει.
Τι κι αν έλυσες τα προβλήματα των άλλων, τι κι αν κατάφερες να βρεις τη δουλειά και το σπίτι των ονείρων σου, όλα αυτά φαντάζουν παιγνιδάκι μπροστά στην ατομική βόμβα που περιμένει ανυπόμονη μέσα στο κεφάλι σου.
Γιατί αναλωνόμαστε ώρες ολόκληρες σκεφτόμενοι χίλια-δυο μαζί; Όσες υποτιθέμενες υπερδυνάμεις κι αν αποδείξαμε πως έχουμε, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να καταφέρουμε να επιβιώσουμε μες το χάος του μυαλού μας.
Κι όλα αυτά τα προκαλούμε μόνοι μας. Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα αν είχαμε εκείνη τη μαγική δυνατότητα να υιοθετούσαμε επιλεκτικά αυτά που μας σερβίρουν καθημερινά; Καλώς ή κακώς τίποτα δεν αλλάζει μόνο του. Κάποια στιγμή θα κληθούμε να τα δούμε κατάμουτρα. Στην ώρα τους λοιπόν, το καθετί με τη σειρά του.
Κι ας φαντάζει ψευδαίσθηση η τόση μεγάλη ψυχραιμία, την προτιμούμε. Η απελπισία μας οδηγεί κατευθείαν σε μια ακόμη αποτυχία και σε ένα κεφάλι που μπάζει από παντού αδιέξοδο.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που βασικές αρχές της ανθρώπινης ψυχολογίας υποστήριξαν ένθερμα πως ένα καθαρό μυαλό είναι πιο δυνατό από ένα πιο ευφυές αλλά μπερδεμένο μυαλό. Κι αυτό γιατί πολύ απλά η ευφυΐα πηγάζει από μέσα μας. Και πώς στο καλό να είσαι ο εαυτός σου με ένα ετοιμόρροπο και καθόλου υγιές κεφάλι; Εγκέφαλος είναι άλλωστε. Με πολλές ιδιότητες μεν, με περιορισμένες δυνατότητες, δε.
Έτσι πάει κι έτσι θα συνεχίσει κι ας προσπαθούμε κατηγορηματικά να το αποφύγουμε.
Αυτήν την ηρεμία που φανταζόμαστε πως θέλουμε, αυτή τη λιακάδα του μυαλού που επικαλούμαστε κάθε τόσο που τα χάνουμε, αυτά μπορούμε να τα δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι. Είναι θέμα ξεκάθαρης επιλογής. Αυτή την ισορροπημένη θετικότητα χρωστάμε άλλωστε στο δίκιο που μας τρώει κάθε φορά που προκαλούνται οι δυνάμεις μας.
Όλα θα γίνουν κι αν δε γίνουν, σημαίνει ότι έχεις χρόνο για να τα φέρεις όλα όσο γίνεται πιο κοντά στα μέτρα σου. Γι αυτό κράτα λίγο ακόμα.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
