Όνειρα. Άδεια, μισά, ανολοκλήρωτα, συμπληρωμένα με ανεπιθύμητες από τις προσδοκώμενες εξελίξεις. Οι καταστάσεις εδώ και χρόνια τίθενται ακριβώς αντίθετα απ’ τα οράματα και τις φιλοδοξίες σου. Κι η αλήθεια είναι ότι πέρασες χρόνια ολόκληρα να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ότι στα κλέψανε, ότι σου πρόσφεραν ένα μέλλον κομμένο και ραμμένο στα ακανόνιστα κι ασαφή μέτρα τους.
Πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μα κι αυτά ανεπαρκή. Δεν το χωνεύεις όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι έτσι η κάθε μέρα σου σε βρίσκει συμβιβασμένο, να αγωνίζεσαι από ένα μετερίζι που δεν επέλεξες, με μια καθημερινότητα μισή, μικρή μπροστά στους στόχους μα κυρίως στις ικανότητές σου. Ακαθόριστης διάρκειας θέσεις εργασίας, μισθοί εξευτελισμού και συνθήκες απομακρυσμένες απ’ το μπόι του ανθρώπου που αρμόζει στον καθένα μας.
Τα λες, τα εξιστορείς, πότε με τον εαυτό σου, πότε με τους γύρω σου. Αναλώνεσαι στο να τα ξαναπείς, να προσπαθήσεις να βρεις την αιτία της κατηφόρας των προσδοκιών σου. Και μέσα σε όλα αυτά, εμβόλιμοι κομπάρσοι οι γονείς σου, οι θείοι, οι συγγενείς, να λυπούνται για τη μοίρα σου, να επικαλούνται ανώτερες δυνάμεις μπας και δεις την πολυπόθητη –γι’ αυτούς κυρίως– άσπρη μέρα.
Μα ο κόσμος έξω και γύρω από σένα νοσεί, δεν υπάρχει τομέας όρθιος κι εσύ να επιμένεις να τα εκλαμβάνεις όλα προσωπικά. Ο κόσμος δεν είναι ούτε καταραμένος κι η κοινωνία δεν είναι κλέφτρα. Η κοινωνία απλώς πεινάει και τρώει τα παιδιά της. Κι έτσι βρίσκουν τροφή για επιβίωση οι πιο ισχυροί κι η επιβίωσή τους βρίσκει σάρκα κι οστά στην αξιοπρεπή επιβίωση των υπολοίπων.
Αίμα σε στεριές και θάλασσες, ανθρώπινη καταπίεση που προκαλεί τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης, άνθρωποι που δεν αντέχουν, όρια γκρεμοτσακισμένα. Και κάπως έτσι ο κόσμος συντίθεται από ένα χάος, από ένα χάος για το οποίο οι πιο πολλοί κλαίνε, ουρλιάζουν, μεμψιμοιρούν.
Από επαναστάτες χωρίς αιτία, αιτίες μπορούν να δημιουργηθούν και κάποια έστω να αλλάξουν. Από επαναστάτες όμως της καλοβολεμένης πολυθρόνας τους, ποτέ. Ο κόσμος προχωρά μα μένει αναλλοίωτος όσο αρκούμαστε στα εύκολα και καθ’ όλα ασφαλή λόγια. Οι κουβέντες απλώνονται εύκολα στη σκέψη μας μα όσο αναπτύσσονται τόσο δυσκολεύονται να γίνουν πράξη. Κι όσο δεν αρπάζεις αυτά που θες να πάρεις, κανείς καλοθελητής απ’ τους απάνθρωπους δε θα ‘ρθει να στο δώσει.
Κι επιτέλους, ξεκόλλα. Σε κανέναν δεν πάει ούτε το παρόν ούτε το μέλλον που του προστάξανε. Στον ίδιο κόσμο και στο ίδιο σύστημα ζούμε όλοι. Μα είναι τουλάχιστον στο χέρι μας, να μην μας πάρουν αυτό το χαμόγελο που κάποιοι ακόμη κρεμόμαστε από αυτό κι αυτές τις έμπρακτες μανίες για το κομματάκι ουρανό που ξέρουμε καλά πως δικαιούμαστε. Ξεκόλλα. Ξεκόλλα απ’ τα κλάματα, τα παρακάλια σε ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, τους μακροχρόνιους κι ανούσιους αναστοχασμούς.
Ξεκίνα απ’ τα απλά. Ξεκίνα απ’ την άρνησή σου να αποδεχτείς οτιδήποτε μειώνει αυτό που εσύ ορίζεις ηθική για τον εαυτό σου κι αυτοσεβασμό. Συνέχισε με το να διεκδικείς έμπρακτα όσα ονειρεύεσαι. Τίποτα δεν ήταν εύκολο ως τώρα κι αν ήταν δε θα άξιζε τόσο ούτε αυτό, ούτε όλα τα’ άλλα που κέρδισες μέσα στα ζόρια μα όλο και ξεχνάς βυθισμένος στη μιζέρια σου.
Κι όλα αυτά που κουρελιάζουν τα όνειρά σου, οι συμπεριφορές που σε διαλύουν, οι δήθεν ανώτεροι με τη λιγότερη ακαδημαϊκή και κοινωνική κυρίως, μόρφωση, όλα αυτά ας βρουν ένα τείχος για μια φορά μπροστά τους. Κι αν δε σπάσει με τη μία, σίγουρα η φόρα του θα περιοριστεί έχοντας πλέον κάποιο εμπόδιο.
Κι επιτέλους. Ξεβολέψου απ’ τα δεδομένα σου κι επέτρεψε να λειτουργήσουν μόνο ως οι βάσεις για να κυνηγήσεις τα καλύτερα, αυτά που μόνο εσύ ξέρεις πως σου πάνε. Κι αν ο πήχης είναι ψηλός, τον κατέκτησες ακριβοδίκαια. Κι όλες αυτές τις φορές που σώπασες θέλοντας να σώσεις το τομάρι σου, επιτέλους, ας το αλλάξεις, μιας και σου αφαιρεί κομμάτι απ’ την ομορφιά σου.
Σε κάθε αδικία, μίλα, αντέδρασε! Τουλάχιστον θα βρίσκεσαι λίγο πιο κοντά στα μέτρα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κάθε φορά που βλέπεις ένα παιδί να υποφέρει, τον κόσμο να ψάχνει για κάτι, να ‘σαι σίγουρος ότι αυτό το κάτι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απλό, αλλά πολύτιμο στήριγμα.
Είναι όλα θέμα μιας τεράστιας, άπειρης, καλοδουλεμένης και γερής αλυσίδας. Μόνο τα πολλά και σε σφικτή γροθιά χέρια, μπορούν να λειτουργήσουν σαν την πολυπόθητη μπουνιά. Κι αν όντως ξέρεις καλά πόσα αξίζεις, βάλε στόχο να τα βελτιώσεις. Κι αν όντως η ζωή σου σε έφερε δέσμιο του κατεστημένου, απέδειξε για μια φορά πως και τα κουβάρια λύνονται κι οι γρίφοι σπάνε, φτάνει να το θες.
Μα κυρίως, αν όντως πιστεύεις στα καλύτερα για τα οποία συχνά φιλοσοφείς, σταμάτα να μιλάς, σταμάτα κι ανέλαβε δράση. Μπορείς! Σε πιστεύεις;
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
