Πώς να μιλήσω για αυτόν τον άνθρωπο; Πώς να βρω λέξεις που να ταιριάζουν και να του αξίζουν; Υπάρχουν άραγε λέξεις να ντύσεις την αγάπη; Πώς να τη χαρακτηρίσω; Θα με περάσουν οι μισοί για τρελή κι υπόλοιποι θα με χαρακτηρίσουν υπερβολική. Αυτή η αγάπη τα είχε όλα. Όσο περνούσε ο πόνος με τον καιρό, καταλάβαινα ότι η αγάπη μας δυνάμωνε περισσότερο. Το ένιωθα. Όχι, δεν ήταν ένα γλυκανάλατο αίσθημα. Αυτό τα είχε όλα και τα έχει ακόμα. Καβγάδες, ζήλειες, μηνύματα τα χαράματα, ξεγυρισμένα σ’ αγαπώ και βαριές κουβέντες που όσο και να θες να τις ξεχάσεις είναι αδύνατον.
Πολλοί θα αναρωτιούνται τι το διαφορετικό είχες εσύ. Εσύ με ξέρεις πιο καλά απ’ όλους. Ξέρεις πού θα ψάξεις να με βρεις όταν όλοι θα με θεωρούν χαμένη. Ξέρεις πότε πρέπει να μου φωνάξεις και να σταθείς απέναντί μου και πότε να με αγκαλιάσεις και να μη μιλήσεις καθόλου. Ξέρεις πως νιώθω πριν καν με ρωτήσεις. Γιατί έχεις αληθινό χαμόγελο, λόγια καθαρά, τιμή, λόγο και μπέσα. Και κάθε φορά που χάνομαι, ξέρω πως μόλις κοιτάξω μέσα στα μάτια σου θα είμαι ο εαυτός μου.
Μια αγάπη αμόλυντη κι άφθαρτη. Μαζί σου ένιωθα. Καταλάβαινα ότι ζω. Κάθε φορά που πήγαινα να σου θυμώσω, με έκανες να γελάω επίτηδες και με φιλούσες πριν προλάβω να σου την πω. Κάθε φορά που μαλώναμε, με κοιτούσες μέσα στα μάτια και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Γιατί κάθε φορά που έβγαινα εκτός εαυτού, μου υπενθύμιζες πόσο πολύ με αγαπάς.
Γιατί δε με ένοιαζε καθόλου ο εαυτός μου, μόνο εσύ. Γιατί σε κάθε αστεία ανάμνησή μου είσαι πρωταγωνιστής. Γιατί δεν ξανάκουσα γέλιο σαν το δικό σου. Γιατί ό,τι και να έγινε αλλά ό,τι και να γίνει, πάντα θα έχεις ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Γιατί ό,τι και να τύχαινε, ησύχαζα μόνο στη σκέψη ότι υπάρχεις εσύ, είσαι δίπλα μου. Μ’ αγγίζεις, μου μιλάς και με ηρεμείς. Γιατί κάθε φορά που διαβάζω τα σημειώματά σου, νιώθω σαν να τα διαβάζω πρώτη φορά και γελάω το ίδιο όπως και τότε. Γιατί κάθε φορά που σε βλέπω, τα μέσα μου ξεκινάνε ροκ συναυλία και δε σταματάνε.
Όταν έχω εσένα, νιώθω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσες σχέσεις και να κάνουμε, ακόμα κι αν ποτέ παντρευτούμε, πάντα θα είσαι ο άνθρωπός μου. Μαζί σου πάντα θα νιώθω σαν μικρό παιδί. Όσοι έζησαν μαζί μας, καταλαβαίνουν ποια αγάπη περιγράφω. Δεν μπορώ να μη σε αγαπάω, δε θα μπορούσα να ζήσω έτσι. Είσαι κάτι σαν σταθερή αξία, ξέρεις. Κι ας μην είσαι κοντά μου, θα είσαι πάντα δικός μου. Κάτι που φύτρωσε μέσα μου και δεν μπορώ να το ξεριζώσω. Αλλά και να μπορούσα, δε θα το επέλεγα, να είσαι σίγουρος.
Απλά θέλω να ξέρεις κάτι, κουράστηκα να νοσταλγώ. Ακόμα όμως σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπάω περισσότερο απ’ όσο σε χρειάζομαι, στο έχω πει άλλωστε, αυτό είναι που σε κάνει διαφορετικό απ’ όλους τους υπόλοιπους.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
