Μεγάλη υποκρισία κρύβεις μέσα σου άνθρωπε.
Η ζωή σου σαν τρένο, κινείται στα στενά πλαίσια των σιδηροδρομικών γραμμών που έχεις φτιάξει, ούτε πιο αριστερά ούτε πιο δεξιά.
Δε σου επιτρέπεται άλλωστε να παρεκκλίσεις από αυτή την πορεία. Πρέπει αυστηρά να κινηθείς πάνω σε αυτές τις γραμμές που με τόσο κόπο έφτιαξες, δεν υπάρχει άλλη διαδρομή για εσένα και ας λες στους άλλους ότι κάνεις ταξίδια διαφορετικά.
Καρφάκι, δεν σου καίγεται εάν κατά τι διάρκεια της διαδρομής άλλοι άνθρωποι, φωνάζουν βοήθεια. Την πορεία σου δεν θα την ανακύψεις για να τους βοηθήσεις. Θα χαμηλώσεις λίγο ταχύτητα, ίσα ίσα για να τους κοιτάξεις με λύπηση και ίσως με περιέργεια, ενώ την ίδια στιγμή θα σκέφτεσαι πόσο ευτυχισμένος είσαι, που δεν βρίσκεσαι στη θέση τους.
Ωχαδερφιστης και τυχοδιώχτης είσαι άνθρωπε.
Είναι λυπηρό, όμως μην με παρεξηγάς, πρέπει κάποιες φορές να κοιτάμε την πραγματικότητα κατάματα. Το αίσθημα επιβίωσης σου είναι δυνατότερο του αισθήματος συμπόνιας, δεν είσαι φταίχτης για αυτό, είναι η ανθρώπινη φύση σου υπεράνω σκέψεων και καθωσπρεπισμών.
Έτσι όταν κάτι δεν συμβαίνει στο δικό σου κόσμο, είναι σαν να μην συμβαίνει πουθενά.
Είναι αλήθεια πως από μέσα σου πηγάζουν πολλά αισθήματα συμπόνιας και λύπης, όμως μέσα από τον πόνο των άλλων νιώθεις κρυφά χαρούμενος που είσαι καλύτερα, παρηγορείσαι και παίρνεις δύναμη για να προχωρήσεις παρά πέρα.
Γιατί έχεις και εσύ τα δικά σου μαρτύρια να αντιμετωπίσεις καθημερινά, όταν όμως βρεθείς μπροστά στα χειρότερα αναθαρρείς ότι τελικά είσαι καλά. Σταματάς να μοιρολατρείς και χαίρεσαι για όσα έχεις.
Θυμήσου, τότε που σου έτυχε να ακούσεις ότι κάποιος γνωστός σου πάσχει από ανίατη ασθένεια λυπήθηκες ίσως και να έκλαψες για λίγο. Ύστερα το συζήτησες με τον κύκλο σου με οίκτο και αμέσως μετά ξανακλείστηκες στο κουτάκι της καθημερινότητάς σου.
«Μακρυά από εμάς» είπες και με αυτή την ευχή απαλλάχτηκες από κάθε είδους ευθύνες και τύψεις. Άλλωστε εσένα δεν σε άγγιζε.
Θυμάμαι, ένα κινέζικο ρητό που λέει «μην στεναχωριέσαι που δεν έχεις παπούτσια διότι υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν πόδια.»
Όλη η αλήθεια της ύπαρξης μας κρύβεται εκεί ακριβώς, στα παπούτσια που δεν έχεις. Τελικά έμαθες να μην είσαι άπληστος, αλλά έγινες σκληρός με τον πόνο των άλλων.
Σκληρός, χωρίς ούτε ο ίδιος να έχεις καταλάβει το γιατί. Δυστυχώς δεν μπορούμε να οριοθετήσουμε τις αντιδράσεις σου άνθρωπε, ούτε να σε καλουπώσουμε, άλλωστε σε κάποια πράγματα δεν έχεις τρόπο να αντιδράσεις και να βοηθήσεις οπότε απαλλάσσεσαι των τύψεων σου, με την παθητική σου στάση. Λυπάσαι μεν, δεν μπορείς να βοηθήσεις δε.
Τουλάχιστον με αυτό δικαιολογείσαι.
Και βέβαια δεν παραδέχεσαι ποτέ, τη χαρά που νιώθεις στην απέναντι δυστυχία, εκτός και εάν πρόκειται για κάποιον που θεωρείς ότι δεν αξίζει τα καλά που έχει. Εκεί για μία και μοναδική φορά χαίρεσαι δημόσια λες «καλά να πάθει» γιατί αυτός τα έχει όλα ή τουλάχιστον έχει περισσότερα από εσένα.
Είναι η θέα της ήττας εκείνου που ζηλεύεις που σε κάνει να θριαμβολογείς. Γίνεσαι χαιρέκακος και λιγάκι μνησίκακος που επιτέλους το κακό χτύπησε και εκείνον. «Όλα εδώ πληρώνονται» θα πείς με στόμφο.
Πόσο εγωιστής και εγωκεντρικός ζηλιάρης, είσαι άνθρωπε.
Όμως, ο πόνος του άλλου είναι μεγάλη βοήθεια για σένα. Από εκεί αντλείς δύναμη να αποφεύγεις τις κακοτοπιές, να προσέχεις για το τι μπορεί να συμβεί και σε εσένα στο μέλλον.
Από την θλίψη και το πρόβλημα των άλλων, έλυσες δικά σου πιθανά προβλήματα του θα έρχονταν.
Ανακάλυψες επιστήμες, σώματα ασφαλείας, φάρμακα. Προχώρησες και εξελίχτηκες άνθρωπε.
Μην αισθάνεσαι τύψεις για τις κρυφές σου χαρές στη δυστυχία των άλλων, είναι η εξέλιξη της ζωής τέτοια που σε αναγκάζει να κινηθείς προς αυτή την κατεύθυνση.
Όμως, προς Θεού, μην γίνεσαι απάνθρωπος.
Μην ξεχνάς τους όμοιούς σου, χαμογέλα και πες αληθινές καλημέρες γύρω σου, προσπάθησε να βοηθήσεις όπου μπορείς. Άκουσε την απάντηση στο «τι κάνεις» που ο ίδιος ρωτάς, και επιτέλους δείξε ενδιαφέρον. Μην προσπερνάς το πρόβλημα του άλλου, βίωσε το έτσι θα εξελιχθείς περισσότερο.
Ίσως αύριο να είσαι αυτός που θα φωνάζει βοήθεια στο τρένο που περνά από μπροστά του και ούτε τότε θα σταματά κάποιος.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
