Θέλω περισσότερο εσένα ή την επιθυμία που εσύ τρέφεις για μένα;

Πιστεύω πως οι διχασμοί στη ζωή μου, είναι εδώ για να μου υπενθυμίζουν πως δεν είμαι φτιαγμένη από πέτρα, και δεν πρέπει να ζω μόνο μηχανικά μέσα σ΄υποδέιξεις ξένων και κανόνες, πως υπάρχει ζωή έξω από τους τέσσερις τοίχους. Μου διδάσκουν λοιπόν οι διχασμοί ότι πολλές φορές, το να παλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό για να πάρω μια απόφαση είναι τόσο υγιές και φυσικό όσο το να έχω εξ αρχής απάντηση γι’ όλα. Προσπάθησα λοιπόν πολλές φορές να εξηγήσω σε μένα πρώτα, τι συμβαίνει στο μυαλό μου, και να μετατρέψω τις σκέψεις μου σε λέξεις, όμως τρόμαξα ίσα που τις αναγνώρισα, έτρεμα λοιπόν να τις εκφράσω και σε σένα. Τελευταία πάντως, διάφορες σκέψεις γύρω από σένα τριγυρνάνε στο μυαλό μου, κάποιες με μπερδεύουν, άλλες πάλι με ελέγχουν ή με «βασανίζουν». Κι ενώ με περίτεχνες προσπάθειες κάνω ό,τι μπορώ για να τις αγνοήσω, αυτές αντιστέκονται σθεναρά.

Κι όσο οι στιγμές που μου χαρίζεις είναι τόσο έντονες κι όμορφες, εγω «ταΐζω» συνεχώς μία μονάχα ερώτηση που τριγυρνάει στο κεφάλι μου. «Άραγε η επιθυμία του να με θες, είναι μεγαλύτερη από την επιθυμία μου για σένα»; Η ανάγκη να νιώθω πως με επιθυμείς μου φτάνει ή θέλω περισσότερα; Δεν ξέρω λοιπόν πώς νιώθω και πολλές φορές διχάζομαι και τα βάζω με τον εαυτό μου, μα δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες. Απλώς τυγχάνει να αισθάνομαι παγιδευμένη μέσα σ’ αυτό το ερώτημα. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παλεύει εσωτερικά για να πάρει μια απάντηση και να καταλάβει σε βάθος πώς αισθάνομαι για σένα, κι αν σε θέλω βαθιά κι ειλικρινά ή αν κυρίως επιθυμώ την επιβεβαίωση του να με θέλεις.

Ακούγεται άσχημο και το ξέρω. Άσχημο γιατί, λέω και κατά βάθος πραγματικά πιστεύω πως δε χρειάζομαι καμία επιβεβαίωση, αλλά ταυτόχρονα ο έρωτας θολώνει το μυαλό μου και η εσωτερική μου αδυναμία να αισθάνομαι επιθυμητή από σένα, είναι σιωπηλή κι υπερνικάει πολλές φορές ακόμα και τα δικά μου θέλω. Κι είναι κι εγωιστικό όλο αυτό, κι αυτό το γνωρίζω. Γιατί ελπίζοντας καμιά φορά υποσυνείδητα ότι η επιθυμία σου είναι μεγαλύτερη, νιώθω ότι ίσως αυτό μπορώ να το «εκμεταλλευτώ», αφού έτσι δε θα μπορούσες να μου χαλάσεις ποτέ χατίρι, να με εκμεταλλευθείς εσύ, να με αδικήσεις συνειδητά. Και το να ξέρω πως μπορώ να ασκήσω τέτοια πίεση πάνω σου, με καθιστά εκτός από ερεθiσμένη με τον έλεγχο και πολύ επικίνδυνη για σένα. Ωστόσο ακόμα κι έτσι, εγώ πάλι διχάζομαι, γιατί υπάρχει κάτι άλλο μέσα μου που μ’ αφήνει να γνωρίζω πως σε θέλω ανέλπιστα και είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί σου -κι ίσως κι αυτό να φταίει που δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι ίσως σε θέλω περισσότερο.

Μήπως λοιπόν εγώ σε επιθυμώ πιο πολύ; Σίγουρα σε θέλω, και παθιάζομαι πολύ περισσότερο κάποιες φορές, κάνω τρέλες και φτάνω στ’ άκρα όταν πρόκειται για σένα. Στιγμιαία ή όχι όμως, πώς στα αλήθεια μπορεί να μετρήσει κάποιος το πάθος; Κι αν μετριέται, σε τι μονάδα μέτρησης εκφράζεται; Πώς μπορώ να γνωρίζω αν εγώ σε ποθώ πιο πολύ κι αν όλο αυτό είναι αν; Και πώς είναι δυνατό εν τέλει, να ζητάω από το μυαλό μου να υπολογίσει κάτι τέτοιο; Και πες το φόβο, πες το τρομερό εγωισμό, αλλά δύσκολα κι εγώ μ’ αυτόν τον εγωισμό θα καταφέρω ν’ απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα -ακριβώς γιατί γνωρίζω κατά βάθος, πως όποια απάντηση και να δώσω θα φανερώνει πολλά για μένα και τη σχέση μας.

Πάντως αν με ρωτούσες ποτέ κατάμουτρα, δεν ξέρω τι θα σου απαντούσα. Το δίλημμα είναι μεγάλο βλέπεις και σου ζητώ συγνώμη. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως θέλω να με θέλεις όσο κι εγώ, όμως κάποιες φορές δεν αναγνωρίζω αν λαχταρώ τη δικιά σου επιθυμία περισσότερο. Αν δηλαδή δεν παίζει και μεγάλο ρόλο το πώς νιώθω εγώ, φτάνει εσύ να είσαι εκεί εκατό τοις εκατό. Να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, και εγώ ας τα καταφέρνω.

Και συγχώρα με σε παρακαλώ, για τις σκέψεις μου αυτές. Πίστεψε με, ταλαιπωρούν κι εμένα πολλά βράδια. Είναι όμως σκέψεις αυθόρμητες, δεν τις ελέγχω, αν κι αυτές τα καταφέρνουν μια χαρά να με κάνουν ό,τι θέλουν. Πηγαινοέρχονται μέσα στο μυαλό μου κυρίως βραδινές ώρες και δε μ’ αφήνουν μήτε μάτι να κλείσω μήτε να ηρεμήσω ψυχικά που σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Αν είχα τις απαντήσεις που ζητάνε, ίσως να τις έκανα να σωπάσουν για λίγο, όμως μάταια προσπαθώ. Θα σκάψω λίγο πιο βαθιά λοιπόν, μπας και βρω κάτι να σου απαντήσω -και να συνειδητοποιήσω κι εγώ την πραγματικότητα-, όμως δε σου υπόσχομαι τίποτα.