Από χιλιόμετρα μακριά στα δυο χιλιοστά

Σχέσεις. Ένα ατελείωτο αλισβερίσι με συμπεριφορές και συναισθήματα σε άγνωστα, μα και πολλές φορές γνώριμα καλούπια. Αν δε θες να τις χάσεις, πολλές φορές πρέπει να καλουπωθείς κι εσύ μαζί τους. Κάθε φορά διαφορετικές μεταξύ τους οι συνθήκες κι άβολες όταν καλείσαι να βάλεις μια τάξη. Πολύ γνωστό το πρόβλημα σε όσους έζησαν με ευκολία την απόσταση και τώρα πρέπει να βρουν την άκρη τους σε μια νέα σχέση που δεν την περιλαμβάνει πια. Πολύ πιο ευχάριστο από τη μία, ζόρικο από την άλλη χάρη στο γλυκό φαντασματάκι της συνήθειας, που όλοι μας λίγο-πολύ αγαπάμε. Μπορούμε να πάμε από το ένα σκαλί στο άλλο χωρίς να μαζεύουμε τα σπασμένα; Φυσικά, αρκεί να δούμε διαφορές και να μάθουμε να φιλτράρουμε συμπεριφορές, κυρίως δικές μας.

Αρχικά έχοντας συνηθίσει κανείς σε συνθήκες που μετριούνται πάνω στο άπλωμα χιλιομέτρων που εκμηδενίζονται κυρίως με τη βοήθεια της οθόνης, ζει και σε μια πραγματικότητα διαφορετική, λίγο πιο αποστασιοποιημένη από τα βαριά προβλήματα που θα βρεθούν μπροστά σε ένα ζευγάρι. Πρακτικά προβλήματα του ενός επιλύονται κυρίως με κουβέντα, συμβουλές κι όσο το δυνατόν περισσότερη επικοινωνία, που θα επικυρώσει το πολυπόθητο «είμαι εδώ», ακόμα κι αν αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί απτή πραγματικότητα.

Στο μακριά μαθαίνεις -άθελά σου ίσως- να ελέγχεις παραπάνω, να ρωτάς παραπάνω, ανοίγεις κεραίες που σε άλλη περίπτωση θα τις είχες πετάξει στο καλάθι με τις άχρηστες υπερβολές, θα τις είχες αποβάλλει. Φροντίζεις να ενημερώνεσαι για τη μέρα του συντρόφου σου και τις εκάστοτε ανάγκες του, πολύ πιο επιτακτικά, γιατί δεν είσαι θεατής της. Παράλληλα, εσύ συνεχίζεις μια καθημερινότητα που ρυθμίζεις μόνος σου, χωρίς απαραίτητα να σε επιβαρύνει αυτό. Ζεις ελεύθερος πρακτικά, όχι συναισθηματικά. Ζεις περιμένοντας κάποιον που αγαπάς και σ’ αγαπάει, μα δε ζείτε μαζί, κι αυτό αν γίνει συνήθεια, θεωρείται αναμενόμενο.

Περνώντας από το χώρια στο μαζί λοιπόν, σε μια νέα σχέση, βρίσκεσαι σε χώμα απάτητο κι όλα πρέπει να τα μάθεις σαν να είναι η πρώτη φορά. Πρέπει να αφήσεις στην άκρη αυτά τα «στις εννιά να είσαι σπίτι για το skype μας», και να μάθεις να μοιράζεσαι χώρο και χρόνο, γιατί θα τον έχετε. Θα το δεις να γίνεται να πράξη και θα ρυθμίσεις την πραγματική συμβίωση, που κάθε άλλο παρά παιχνιδάκι είναι. Παύεις πια να είσαι μόνος στο πρόγραμμα και τις αποφάσεις σου, αφού δεν αρκεί πια απλώς να ενημερώσεις, απλώς να αναφέρεις. Πρέπει να συναποφασίσεις, να υποχωρήσεις, με τη σειρά σου να αναμένεις τα ανάλογα.

Το δύσκολο της υπόθεσης ενδεχομένως είναι το ασφυκτικό μαζί. Έχοντας μάθει να κοντρολάρεις για καιρό τη σχέση από απόσταση, ξέρεις πως θα δεις τον άλλον αφού σου λείψει. Δε βλέπεις πια την επανασύνδεση σαν επιβράβευση της αναμονής και της βιντεοκλήσης που μέχρι πρότινος προσκυνούσες για να δεις τα μάτια του αγαπημένου σου. Τώρα το «μαζί όλη μέρα» δεν αποτελεί κάποιο είδος επιβράβευσης, δεν είναι η εξαίρεση της ρουτίνας σου, αλλά ο τέλειος κανόνας. Κι αυτό στην αρχή δημιουργεί κάποια αίσθηση αμηχανίας σε αυτόν που καλείται να το καλωσορίσει μαζί με το νέο του ταίρι.

Λύση ή οδηγός επιβίωσης για να βρεις το οξυγόνο σου σε νέα περιβάλλοντα δεν υπάρχει. Υπάρχουν τα κατάλληλα συστατικά όμως για να πετύχει, αφού οι τρόποι που μπορεί ένα ζευγάρι να βρει τους δρόμους του είναι άπειροι, όπως και οι δικλείδες επικοινωνίας του. Θέληση, υπομονή και κυρίως χώρο στο ταίρι μας, να μάς πιάσει από το χέρι και να μάς θυμίσει πραγματικά απλά βήματα, που λόγω συνθηκών φαίνεται να είχαμε λησμονήσει. Η δυσκολία θα είναι παροδική, η χαρά του μαζί -ελπίζουμε- μόνιμη. Στο χέρι μας είναι να ενώσουμε σωστά τα κομμάτια του παζλ, ακόμα κι αν μέχρι χθες αυτά μας φαίνονταν παντελώς ξένα.