Τα μοναχοπαίδια μεγαλώνουν με το άγχος πως πρέπει να πετύχουν

Πολλές καταστάσεις της ζωής σου δεν τις αποφασίζεις εσύ. Όπως επίσης δεν αποφασίζεις πού, από ποιον θα γεννηθείς κι αν θα έχεις αδέρφια ή όχι. Είναι από τα μοναδικά πράγματα στη ζωή που δεν μπορείς να ελέγξεις όσο και να το εύχεσαι. Για όσους γεννήθηκαν μοναχοπαίδια λοιπόν αυτοί ξέρουν πως ο κόσμος μας είναι λίγο διαφορετικός.

Όταν είσαι μοναχοπαίδι το αίσθημα ευθύνης να αποδώσεις και να πετύχεις, να επιστρέψεις ό, τι σου έχουν προσφέρει οι γονείς σου, είναι ισχυρότερο από το να έχεις αδέρφια γιατί εκεί, εκτός από την προσοχή μοιράζεται και η ευθύνη. Εμείς λοιπόν είμαστε τα παιδιά που μεγαλώσαμε μόνοι μας, βαδίσαμε μόνοι μας κι αν και κουβαλούσαμε την ταμπέλα ως «κακομαθημένα» ενώ στην ουσία είμαστε πολύ περισσότερα από αυτό το επίθετο κι έχουμε αξίες που εμείς ορίσαμε για τους εαυτούς μας.

Εμείς τα μοναχοπαίδια έχουμε μάθει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να αποφασίζουμε μόνοι μας χωρίς την ανάγκη επιβεβαίωσης ότι αυτό που αποφασίσαμε είναι σωστό αφού όπως υποστηρίζουν και ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Southwest της Chongqing είμαστε ανεξάρτητοι επειδή περάσαμε τον περισσότερό μας χρόνο μόνοι μας χωρίς τη γνώμη από τα αδέρφια μας αφού μόνος μας κριτής ήταν ο εαυτός μας. Δεν μπορούν όλοι να μας καταλάβουν, ούτε ξέρουν τους λόγους που είμαστε αυτό που είμαστε σήμερα. Λόγω του ότι μεγαλώσαμε με ενήλικες, συνηθίσαμε να σκεφτόμαστε σαν αυτούς, να φερόμαστε σαν αυτούς κι ωριμάσαμε λίγο πιο γρήγορα από τα άλλα παιδιά που αντί να συζητάνε με τους «μεγάλους» στον καναπέ, έπαιζαν με κούκλες, τρενάκια και ό, τι άλλο φανταστείς με τα αδέρφια τους.

Δεύτερη ταμπέλα που ήρθε και σφηνώθηκε, αυτή του εγωισμού. Μα, σκέψου το, μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να μη μοιραζόμαστε την αγάπη. Ούτε οι γονείς μας φταίνε. Άθελά τους την υπερπροσέφεραν, δεν είχαν κάποιον άλλον στον κόσμο για να τη μοιράσουν. Δεν είμαστε τόσο αλαζόνες και κακομαθημένοι, αντιθέτως είμαστε παιδιά περήφανα. Όταν έχεις αδέρφια μαθαίνεις να στηρίζεις αλλά και να δέχεσαι στήριξη. Εμείς μπορεί να μη μοιραζόμασταν το δωμάτιο και τα παιχνίδια μας, μα δεν είχαμε ούτε κάποιον να απαλύνει τον πόνο μας όταν κλαίγαμε, ούτε κάποιον να μιλήσουμε στις τέσσερις το πρωί όταν δε θέλαμε να ενοχλήσουμε τους κολλητούς μας.

Μπορεί επίσης να μη μοιραστήκαμε την αγάπη των γονιών μας, μα ως μοναχοπαίδια κουβαλήσαμε τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τις προσδοκίες και τους στόχους τους που μόνοι τους αποφάσισαν για εμάς. Γιατί ξέρετε, «ένα παιδί το έχουμε, θέλουμε το καλύτερο.» Μα κάτι που δεν καταλαβαίνουν πολλοί είναι πως αυτό φέρνει τύχη, αλλά και πίεση. Το να ξέρουμε ότι δεν έχουν άλλο άτομο πιο κοντά τους στον κόσμο και τα περιμένουν όλα από εμάς, μάς βαραίνει μάς πνίγει και μάς πανικοβάλει. Έχουμε μεγαλώσει με ένα μόνιμο βάρος. Να μην τους απογοητεύσουμε. Τους ανθρώπους αυτούς που δεν έχουν τίποτα πιο σημαντικό από εμάς. Που μάλλον ευθυνόμαστε λίγο που δεν εκπλήρωσαν τα όνειρά τους γιατί μας έκαναν σε μικρή ηλικία.

Δεν τους μιλήσαμε ποτέ για τον κόσμο μέσα από τα μάτια μας. Δε θα καταλάβουν κι ούτε θέλουμε να τους πληγώσουμε. Δεν τολμήσαμε ποτέ να πούμε πως ίσως να έχουμε άλλα όνειρα για εμάς. Πάντοτε, όποτε κάτι που θέλαμε να κάνουμε στην ζωή μας δεν άνηκε στα σχέδιά τους φοβόμασταν να το εκφράσουμε και ίσως να μην το κάναμε και ποτέ. Ίσως τελικά, να έχουμε πάρει αποφάσεις με βάση τις προσδοκίες των γονιών μας και τώρα το πληρώνουμε.

Σύμφωνα με ψυχαναλυτές τα  παιδιά «γίνονται ο αποδέκτης των φαντασιώσεων και προσδοκιών των γονιών τους.». Μπορείτε να καταλάβετε λοιπόν πως ειδικά όταν είσαι μοναχοπαίδι το βάρος πέφτει όλο πάνω σου. Γνωρίζεις πως όλες οι προσδοκίες των γονιών σου έχουν επενδυθεί σε εσένα. Το χειρότερο είναι πως αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις. Με τι καρδιά να πεις στους γονείς σου «μην περιμένετε πολλά από εμένα» ή «μη βασίζεστε πάνω μου»;

Δε θα είναι ποτέ εύκολο ν’ ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο ο οποίος δε συμπεριλαμβάνει όλα όσα ονειρεύτηκαν οι γονείς μας για εμάς. Δυστυχώς η ευτυχώς έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει μόνοι μας. Και κάθε άλλο παρά κακομαθημένα είμαστε. Έχουμε ωριμάσει βάζοντας υψηλούς στόχους. Διδαχθήκαμε να στηριζόμαστε στον εαυτό μας. Γι’ αυτό πριν βιαστείς να πεις πως ένα μοναχοπαίδι τα έχει όλα, σκέψου πως αντίστοιχα πρέπει να τα δώσει κι όλα. Κι αυτό καμιά φορά είναι ασήκωτο.