Τρελός έρωτας ή εμμονή;

Πού σταματάει η τρελή καψούρα και πού ξεκινά η εμμονή; Πότε πρέπει να σταματάμε να διεκδικούμε, πιέζοντας άτομα και καταστάσεις; Είναι έρωτας αυτό που νιώθεις ή μία αρρωστημένη εξάρτηση;

Καταρχάς, ο έρωτας –ακόμα κι ο ανεκπλήρωτος, οι μονόπλευρες καψούρες και τα απωθημένα του– είναι ένα απ’ τα ομορφότερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Μας δένει το στομάχι κόμπο και μας φοράει ένα μόνιμο χαζό χαμόγελο, ακόμα κι αν κοιτάμε απλά την οθόνη του κινητού μας γιατί έστειλε μήνυμα το πρόσωπο. Άρα όλο αυτό που ντύνουμε με απογοητεύσεις, κλάματα κι υστερίες, είναι μάλλον κάτι άλλο.

Δεν ταιριάζει στον έρωτα η αδιαφορία, κι έτσι όταν την πατάς με κάποιον είναι λογικό να σ’ ενδιαφέρει τι κάνει και πού είναι. Είστε-δεν είστε μαζί, δεν έχει σημασία. Σε νοιάζει. Είτε γιατί είναι η σχέση σου και θέλεις να ξέρεις πού βρίσκεται, ανησυχώντας για το αν είναι καλά και μην τύχει τίποτα είτε γιατί δεν είστε μαζί και σκέφτεσαι πού να είναι και με ποιον, αν προσέχει κι αν είναι εντάξει. Κι ως εδώ καλά.

Όταν, όμως, τη στήνεις κάτω απ’ το σπίτι του άλλου για να δεις τι ώρα θα γυρίσει ή αν θα μείνει μέσα όπως σου υποσχέθηκε, τότε υπάρχει θέμα που πρέπει να παραδεχτείς και να αντιμετωπίσεις. Έχουν γίνει της μόδας φράσεις του στιλ «επίπεδο ζήλιας 1548: στείλε μου μια σέλφι να δω ότι είσαι σπίτι», απενοχοποιώντας την παράνοια. Κι όσο κι αν προσπαθήσουμε να το διακωμωδήσουμε και να το ελαφρύνουμε, όχι, δεν είναι φυσιολογικό και δε δείχνει ενδιαφέρον. Είναι εντελώς παράλογο να περιμένεις ώρες κάτω απ’ το σπίτι του πρώην, νυν, παραλίγο ή απωθημένου σου για να δεις τι θα κάνει ή να ψάχνεις πού έχει παρκάρει το αμάξι του για να επιβεβαιώσεις το πού βρίσκεται.

Είναι εμμονικό να μπαίνεις 28 φορές τη μέρα στο προφίλ του, αφού –μεταξύ μας– έχεις βάλει να σου έρχεται ειδοποίηση μόλις ανεβάσει κάτι. Ναι, θα μου πεις, αλλά αν του ανεβάσει κάτι κάποιος άλλος; Τι μπορεί να του ανεβάσει δηλαδή και πρέπει να το δεις στο δευτερόλεπτο;

Ο έρωτας πρέπει να σε κάνει να νιώθεις όμορφα, πλήρης, ήρεμος, σίγουρος. Με αυτές τις εμμονές και τις πιέσεις νιώθεις μόνο άγχος και νεύρα, φοβάσαι και στεναχωριέσαι ανησυχώντας για το χειρότερο και χωρίς να εμπιστεύεσαι όχι απλώς τον άλλον αλλά ούτε και τον εαυτό σου. Κουράζεις και κουράζεσαι στο τέλος.

Το ότι δε σου έστειλε μήνυμα μετά τη δουλειά δε σημαίνει πως κάτι πάει στραβά, γιατί πολύ απλά μπορεί να τον πήρε ο ύπνος. Το ότι βγήκε για καφέ, περνούσε καλά, ξεχάστηκε και σε θυμήθηκε μετά από κανένα δίωρο, ακόμη κι αν σε πειράξει λίγο, δε δικαιολογεί τις υστερίες σου. Δεν μπορείς και δε θα ‘πρεπε να ασχολείσαι διαρκώς με το ταίρι σου, είχε ζωή πριν από σένα, θα ‘χει και μετά από σένα -το ίδιο κι εσύ.

Για να μη μιλήσουμε για τον μεγαλύτερο εχθρό των σχέσεων, το κινητό. Ας το θέσουμε απλά: Δεν ψάχνουμε ξένα κινητά, δε χρειάζεται, δε μας τιμά, δε μας προσφέρει τίποτα. Εξάλλου, αν ο άλλος θέλει κάτι να κρύψει, μια χαρά το κάνει κι ας σου αφήνει φόρα παρτίδα το κινητό του για ψαχούλεμα. Διαγράφει μηνύματα και κλήσεις, σβήνει κωδικούς και ιστορικό· ευκολάκι.

Προφανώς ούτε τα ξαφνικά μπασίματα έξω απ’ τη δουλειά ή στο σπίτι του άλλου είναι πάντα τόσο τρυφερά όσο θέλουν να υποδυθούν πως είναι. Κάποτε, ναι, είναι όμορφες εκπλήξεις, αλλά από ένα σημείο και μετά είναι μάλλον κατασκοπία κι έλεγχος. Ό,τι δηλώνει εμμονή δεν είναι φυσιολογικό, ούτε δικαιολογείται γιατί είναι έρωτας. Στην πραγματικότητα, εκείνος δε συγχωρεί τις ανασφάλειες και τις υπερβολές μας.

Τέτοιες καταστάσεις κι εξαρτήσεις είναι τοξικές και μόνο όμορφα συναισθήματα δε δημιουργούν. Μας πνίγουν στις ζήλιες, τις φοβίες, τις αμφιβολίες, μας αλλάζουν, μας μιζεριάζουν, μας δυστυχούν. Δε γίνεται να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε μια στιγμή κι έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον να ευτυχήσουμε, όσο ζούμε μέσα στην ανασφάλεια του τι κάνει ο άλλος, με ποιον μίλησε σήμερα, πού πήγε. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να αναλωνόμαστε σε τέτοιες αρρωστημένες ιδέες. Δεν κουράστηκες άλλωστε να ασχολείσαι μόνο με τη ζωή κάποιου άλλου, ακόμα κι αυτός είναι ο άνθρωπος της ζωής σου, χάνοντας τη δική σου;