Ναι,
μεγάλωσα σωστά και τέλεια.
Με όλες τις αγάπες
και όλα τα λουλούδια και όλα τα αρώματα.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια,
μα μάταια ψάχνω την επανάληψη.
Κάπου φταις και ‘συ, όμως, μάνα.
Με έπνιξες αγάπη
και τίποτα δε μ’ άφησες να δω μαύρο
όσο ψήλωνα κι έφτανα το παράθυρο.
Φταις που μου έταξες έναν κόσμο
ίδιο με τη μυρωδιά σου και το χάδι σου.
Και ‘γω για μια αιωνιότητα,
θα πληρώνω το λάθος της μεγαλοσύνης σου.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
