Και μένεις πάλι μόνος

Οι σκιές απλώνονται κι αθόρυβα ακολουθούν,

σε αγγίζουν στην ψυχή κι έρχεται το κρύο.

Ακούγονται κάποιες νότες, γυρνάς να ζήσεις με θέληση.

Οι νότες απομακρύνονται και μένεις πάλι μόνος.

Προχωράς.

Προχωράς;

Μα πού να πας;

Ολόγυρα μόνο κενό,

οι σκιές απλώνονται κι αθόρυβα ακολουθούν,

σε αγγίζουν στην ψυχή και κάνει τόσο κρύο.

Μια μυρωδιά από ένα άρωμα θαμπό σε κατευθύνει.

Η μυρωδιά χάνεται και στέκεις πάλι μόνος.

Στέκεσαι.

Στέκεσαι;

Μα πού να σταθείς;

Ολόγυρα μόνο κενό

και βουτάς.

Πέφτεις,

πέφτεις.

Ώσπου να σηκωθείς ξανά με μια στάλα δύναμη.

Οι πληγές ανοιχτές, δείχνουν ποιος είσαι,

τι είσαι.

Ο ουρανός έχασε μια πινελιά από το μπλε και γέμισε μαύρο.

Το αγαπημένο,

μα τόσο επικίνδυνο.

Οι σκιές λυγίζουν και ξεμπλέκουν τα δίχτυα τους από πάνω σου.

Είσαι ελεύθερος.

Είσαι άνθρωπε;