Ένα ατελείωτο μοιρολόι ο πλανήτης
που ξέμαθε πλέον στο πράσινο του χορταριού και στο καφέ του χώματος.
Με κόκκινο βάφτηκαν όλα,
μα πιο πολύ κάποιων οι παλάμες.
Κάποιων που γεννήθηκαν και κείνοι παιδιά μιας μάνας,
μα τώρα επιμένουν στο κόκκινο
πιο πολύ από κάθε άλλο χρώμα.
Κι όσο αυτοί επιμένουν,
τόσο δυναμώνει το μοιρολόι.
Και δρόμοι με χαλάσματα
κι άψυχα κύτταρα χάμω μεγαλώνουν
κι ενώνουν μέρη, που φαίνεται πως μ’ άλλο τρόπο ενωμένα, ακουμπισμένα,
δεν μπορούν να είναι.
Κι όσο κατασπαράζονται σαν λύκοι
τα σύνορα που δεν αντέχουν σταθερότητα,
κόκκινο της παπαρούνας θα ρέει γάργαρο κι ατάραχο
να δίνει κάτι να έχει να συνεχίζει το μοιρολόι.
Ένα ατελείωτο αστείο ο πλανήτης
που έμαθε να παίζει στην πλάτη των μικρών τρίλιζα
με σφαίρες και ζάρια πυρηνικά.
Με κόκκινο θα βάφονται όλα,
όσο ξεχνούν οι μεγάλοι πως όλοι μία μήτρα μοιραστήκαμε.
Κι έρχονται να το φορούν
πιο πολύ από κάθε άλλο χρώμα
πάνω σε όνειρα άσπρα.
Συντάκτης: Αθηνά Τσάνταλη
