Μόνο ο φόβος απειλεί τον έρωτα

Καλλιτέχνες… Ζωγράφοι, χορευτές, μουσικοί, ηθοποιοί, ποιητές και πεζογράφοι. Οι πρώτοι αποκαλούν αφηρημένη τέχνη έναν πίνακα ζωγραφικής με μπερδεμένα χρώματα. Αμφισημία συναισθημάτων την ορίζουμε εμείς οι τελευταίοι, οι λίγο πιο «ελαφρόμυαλοι», όπως μας θεωρούν κάποιοι. Παρατηρώντας εξονυχιστικά αυτόν τον πίνακα ξεκινάει η ταύτιση!

Το κόκκινο χρώμα ξυπνάει μνήμες έρωτα κι αγάπης, τότε που οι ώρες που περίμενες για να συναντηθείτε φάνταζαν ατελείωτες. Το μπλε χρώμα ανακαλεί στιγμές ξέγνοιαστες γεμάτες υποσχέσεις και όνειρα. Το άσπρο την αθωότητα των πρώτων βλεμμάτων που ανταλλάξαμε και των πρώτων λέξεων που προσπαθήσαμε ν’ αρθρώσουμε.

Μέχρι που το μάτι μας πέφτει πάνω στο μαύρο! Εκεί όλα σκοτεινιάζουν. Ξυπνάνε μέσα μας εκείνες οι τελευταίες λέξεις που ειπώθηκαν ένα βράδυ Σαββάτου κι όλα τα χρώματα ξαφνικά ξεθωριάζουν, μπερδεύονται, δημιουργώντας ένα μουντό γκρι. Είναι το μόνο χρώμα που βλέπουμε τώρα. Κλείνουμε τα μάτια μας. Δεν αντέχουμε να το κοιτάμε. Είναι ο φόβος, που όλα απ’ αυτόν ξεκινούν κι όλα σ’ αυτόν τελειώνουν.

Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τον εαυτό μας καθ’ όλη τη διάρκεια μιας σχέσης. Είμαστε ποτέ μόνοι μας σ’ όλο αυτό, μα και ελεύθεροι να το ζήσουμε χωρίς δισταγμό; Θα μου πείτε όχι φυσικά, αφού έχουμε πάντα δίπλα μας τον άνθρωπό μας. Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι πάντα μας συντροφεύει αυτό το γκρι ανθρωπάκι, που έρχεται και σκοτεινιάζει ακόμη και τις πιο ευτυχισμένες μας στιγμές. Φόβος λέγεται!

Πριν ξεκινήσει ο έρωτας, έχουμε ήδη νιώσει μέσα μας το φόβο της ενδεχόμενης απόρριψης απ’ το άλλο πρόσωπο. Έπειτα, κι αφού το νερό μπει στο αυλάκι, οι πρώτες σελίδες που αρχίζουν να γράφονται μουντζουρώνονται απ’ την ανασφάλεια μήπως χάσουμε αυτό που έχουμε. Ο κυρίαρχος φόβος, όμως, που πολλοί έρωτες σ’ όλον τον πλανήτη έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν είναι άλλος. Απόσταση λέγεται. Εμένα  με τρόμαζε πάντα η συναισθηματική απόσταση. Γιατί οι περισσότεροι μουδιάζουμε στο άκουσμα της χιλιομετρικής απόστασης, ποτέ δεν το κατάλαβα.

Σπουδές, εμπειρίες erasmus, ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης, ξεχασμένα όνειρα που ξυπνούν ξαφνικά, μας ωθούν σε μία άνιση μάχη μυαλού και καρδιάς. Τα νέα δεδομένα έχουν δοθεί και η εικόνα του αεροδρομίου στο μυαλό μας, με εμάς να κοιτάμε σκυφτοί και σκυθρωποί την πτήση που φεύγει και το άλλο μας μισό μέσα σ’ αυτήν,  κατακλύζει το μυαλό μας και δε λέει να φύγει.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ανακοινώνουμε το τέλος της σχέσης, είτε επειδή εμείς οι ίδιοι είτε ο άνθρωπός μας, θα ζει από δω και πέρα σε άλλη πόλη. Ίσως και άλλη χώρα. Και η ιστορία έχει ως εξής: Πρώτα το λες στον εαυτό σου, για να συνηθίσει κι αυτός ο άμοιρος στην ιδέα. Έπειτα το ανακοινώνεις και στον άλλον. Αν είσαι απ’ τους ευθείς και ντόμπρους ανθρώπους θα πεις κατευθείαν τον πραγματικό λόγο για τον οποίον αυτή η σχέση θα αποτελεί από δω και πέρα μια όμορφη ανάμνηση για τους δυο σας.

Αν όχι, θα βρεις φτηνές δικαιολογίες ως συνήθως. Μην το κάνεις. Τον μπερδεύεις, όπως τον μπερδεύουν οι σκέψεις του τα βράδια για το τι συνέβη έτσι ξαφνικά. Πες απλώς την αλήθεια. Φοβήθηκες. Δείλιασες στην ιδέα της απόστασης. Στην πιθανότητα ότι θα χρειαστεί να προσπαθήσετε παραπάνω, για να κρατήσετε αυτό που έχετε ζωντανό.

Δε σε κατηγορώ, άνθρωπος είσαι. Όλοι κάτι φοβόμαστε. Θυμήσου όμως αυτό: Μπορεί τώρα να φοβάσαι εσύ για το μέλλον της σχέσης σας, αλλά σε λίγο καιρό οι ρόλοι μπορεί να αντιστραφούν. Τότε θα φοβάται ο άλλος. Ναι. Θα τρέμει στην ιδέα να σε εμπιστευτεί ξανά όταν θα του αναγγείλεις πόσο λάθος είχες κάνει και πόσο επιπόλαια είχες φερθεί. Θα φοβάται όταν θα σε ακούει να του ζητάς συγγνώμη, γιατί το έργο θα επαναληφθεί και θα είναι πάλι αυτός ο κομπάρσος.

Μέχρι τότε, πίστευε ότι το χειρότερο πράγμα ήταν η φυγή σου και το γεγονός ότι τον άφησες πίσω να παλεύει μόνος του με τα θηρία των σκέψεών του κάθε βράδυ. Φοβόταν όμως ότι θα επιστρέψεις κι αυτός θα σε συγχωρήσει, χωρίς να αναλογιστεί πόσο κακό του είχες κάνει. Δυστυχώς, όμως, η προφητεία αυτή δεν εκπληρώνεται πάντα.

Τώρα αυτό που σας φοβίζει και τους δυο είναι ότι, μετά από τόσο καιρό, στο αντίκρισμα των βλεμμάτων σας,  που κάποτε σας γέμιζε πεταλούδες στο στομάχι, κάποιος απ’ τους δυο δε νιώθει τίποτα. Δε σημαίνει ότι δεν ένιωσε ποτέ. Όχι. Προσπάθησε όμως να ξεχάσει και τα κατάφερε. Γιατί το μόνο πράγμα που μπορεί να σκοτώσει τον έρωτα είναι ο φόβος. Αυτό που πρέπει να μας φοβίζει περισσότερο, όμως, είναι μήπως φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο και πούμε «Γιατί αργήσαμε τόσο;».

Μη στέκεσαι ακόμη στο μουντό, γκρι χρώμα του πίνακα. Σταμάτα να τον κοιτάζεις. Σ’ όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκεσαι, είτε είσαι αυτός που έφυγε είτε αυτός που έμεινε, σταμάτα να φοβάσαι για το μέλλον και κοίτα το τώρα. Σ’ αρέσει; Νιώθεις ευχαριστημένος που άφησες το φόβο να διαλύσει κάθε ψήγμα αγάπης που ένιωθες; Δεν είναι αργά. Προλαβαίνεις.

Ρίσκαρε και για μία φορά στη ζωή σου μη φοβηθείς. Ξέρω δε θα είναι εύκολο. Μα σκέψου κάτι: Αν φοβηθείς να σπάσεις τη σιωπή σου τώρα, δε θα μάθει ποτέ όσα ήθελες να του πεις. Δε θα μάθει ποτέ το χτύπο της καρδιάς σου, όταν τον έβλεπες να σου λέει αντίο στο αεροδρόμιο. Δε θα μάθει τη χαρά σου, όταν σου χαμογελούσε κι ας ήξερες ότι είναι η τελευταία φορά που τον κοιτάζεις. Δε θα μάθει τη στενοχώρια σου, όταν τον έβλεπες βουρκωμένο. Δε θα μάθει τις ώρες που τον περίμενες να φανεί, απλά και μόνο, για να αντικρίσεις το βλέμμα του. Δε θα μάθει πόσο θύμωσες με τον εαυτό σου, όταν έβλεπες ότι τον χάνεις. Μα δε θα μάθεις κι εσύ ποτέ αν, έστω στα όνειρά του, υπάρχετε ακόμη μαζί.

Κι όλα αυτά εξαιτίας του φόβου. Άραγε για πόσο θα φοβάσαι ακόμη και θα παίζεις σ’ αυτό το κρυφτό των συναισθημάτων; Πες «φτου ξελευθερία» και βγες!