Σερί από ξενύχτι στη δουλειά

Η ζωή είναι μικρή, λένε. Μέσα στη δίνη του χρόνου παλεύεις να ξυπνήσεις το πρωί στην ώρα σου, να πας στη δουλειά, να ρυθμίσεις τις υποχρεώσεις σου, να προλάβεις το μάθημα στη σχολή, να χτυπούν τα τηλέφωνα, να σε ψάχνουν οι φίλοι –να τους ψάχνεις κι εσύ–, να αφήνεις αναπάντητα μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ το βράδυ καταλήγεις στο κρεβάτι, αγκαλιά με το αχνιστό τσάι και την τηλεόραση αντικριστά να πλαισιώνει με τις μουσικές της το βραδινό σκηνικό.

Η ζωή είναι μικρή λένε, ο χρόνος, όμως, δε σε αγγίζει. Ξυπνάς το πρωί με τη διάθεσή σου στα ύψη, αφήνεις κάποιες απ’ τις υποχρεώσεις να περιμένουν, στη σχολή συναντάς τα φιλαράκια, παίρνεις τηλέφωνο τους κολλητούς και τους εξιστορείς τα τελευταία επεισόδια της πολυτάραχης ζωής σου, πηγαίνεις για καφέ σερί μετά τη δουλειά, ενώ το βράδυ σε βρίσκει μετά τη σχολή στο στέκι της γειτονιάς να λες ιστορίες και να παρασέρνεις σε αυτές και τους πιο ντροπαλούς της παρέας.

Το ίδιο νόμισμα από δύο διαφορετικές όψεις. Εσύ σε ποια απ’ τις δύο παραπάνω  πραγματικότητες βρίσκεις τον εαυτό σου πρωταγωνιστή; Πριν απαντήσεις, πρώτα θυμήσου κι αφουγκράσου κάποια πράγματα.

Η ζωή είναι μικρή για όσους δεν ξέρουν. Δεν ξέρουν πως στο τέλος της ημέρας δεν είναι η δουλειά που μας μένει ή τα πτυχία που θα πάρουμε, μα οι άνθρωποι εκείνοι που θα γεμίζουν τις μπαταρίες μας, ακόμα κι όταν οι δυνάμεις μας μάς εγκαταλείπουν. Η ζωή είναι μικρή για όσους δεν έχουν. Δεν έχουν το κουράγιο να υπερβούν για λίγο τα όριά τους, κερδίζοντας στιγμές και λεπτά με άτομα σημαντικά.

Η ζωή είναι μικρή για όσους δε νοιάζονται. Δε νοιάζονται ότι οι στιγμές είναι αέρας και φεύγουν. Η ζωή είναι μικρή για «ύστερα». Για αναβολές και για ματαιώσεις όσων μπορείς να κάνεις σήμερα, ανακαλύπτοντας αντοχές που δεν ήξερες ακόμη κι ο ίδιος ότι διαθέτεις.

Η ζωή είναι μικρή για να σκέφτεσαι το χθες. Για να σκέφτεσαι τη ρουτίνα, τις υποχρεώσεις της δουλειάς απ’ τη χθεσινή μέρα που σε κυνηγούν και σήμερα, κάνοντάς σε να αφήνεις το τώρα να περνά χωρίς να σ’ αγγίζει. Η ζωή είναι μικρή για να μην αρπάζεις το «τώρα». Για να μην εκμεταλλεύεσαι την κάθε ευκαιρία, την κάθε στιγμή που μπορείς να κάνεις πράγματα, να δημιουργήσεις, να γελάσεις, να ξεχαστείς. Η ζωή είναι μικρή για ιστορίες. Για ιστορίες που κρύβουν μόνο γκρίνια κι άγχος για τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που διαθέτεις και την κούραση που στερεί πράγματα.

Τελικά, όμως, η ζωή είναι μικρή όταν δεν τολμάς το ξενύχτι, ακόμα κι αν η λογική λέει ότι την επόμενη μέρα θα σέρνεσαι στη δουλειά. Γιατί αυτό το σερί είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Οι βόλτες με την παρέα στα σοκάκια της πόλης, οι μπίρες στα παγκάκια της πλατείας, που ξεκίνησαν νωρίς και κατέληξαν οι πρώτες αχτίνες του ήλιου να σας βρίσκουν στο ίδιο σημείο, το χαλαρό ποτό με τους κολλητούς, που οδήγησε σε μαραθώνιο λικνίσματος κι επίδειξης  χορευτικών ικανοτήτων∙ όλα αυτά είναι που θα σκέφτεσαι το επόμενο πρωί και θα σκας ένα κρυφό χαμόγελο την ώρα που το αφεντικό θα σε αγριοκοιτάζει για τα πέντε λεπτά που έφτασες αργοπορημένος.

Οι αναμνήσεις της χθεσινής βραδιάς θα αποτελούν το ηρεμιστικό της επόμενης ημέρας. Ακόμα κι αν έχεις προλάβει απλά να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στο πουπουλένιο μαξιλάρι και να παραδοθείς στα όνειρά σου μόνο για ελάχιστες ώρες –λιγότερες κι από μεσημεριανό ύπνο–, ακόμα κι αν ο ενοχλητικός ήχος της αφύπνισης σε επαναφέρει στην πραγματικότητα, πριν καλά-καλά αποκοιμηθείς, ακόμα κι αν δε νιώθεις τα πόδια σου απ’ το χθεσινό ξενύχτι, θα έχεις μια γλυκιά ανάμνηση και μια χαρούμενη διάθεση, μετά φυσικά απ’ τον πρώτο (ή και δεύτερο) πρωινό καφέ.

Αν είσαι πρωτάρης σε τέτοιες καταστάσεις και ρυθμούς ζωής είναι εύλογο στην αρχή να δυσκολευτείς. Το κεφάλι σου πιθανόν να πονάει λίγο, το στομάχι σου να μην έχει συνέλθει, η κούραση του οργανισμού, λόγω έλλειψης ύπνου, να δείχνει τα σημάδια της, όμως μετά από κάποιες φορές θα ανακαλύψεις τις τρομερές κρυφές δυνατότητες κι αντοχές σου. Τότε είναι που το σερί από ξενύχτι σε δουλειά θα ‘χει γίνει τρόπος ζωής.

Γιατί η ασφυκτική σου ρουτίνα θα ανασαίνει εκείνα τα βράδια ανάμεσα στους καπνούς από τσιγάρα, οι ζόρικες καταστάσεις της δουλειάς θα ηρεμούν στα γέλια και τις φωνές των φίλων, το άγχος κι η πίεση των υποχρεώσεων στη σχολή θα ημερεύουν και θα χαλαρώνουν απ’ την πρώτη σταγόνα αλκοόλ που θα γεύονται τα χείλη σου. Μα πάνω απ’ όλα, οι φίλοι, η παρέα, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις γεμίσει τα φωτογραφικά άλμπουμ (και τελευταία μόνο μέσα από αυτά τους χάζευες) εκείνες τις βραδιές θα βρίσκονται στο πλάι σου, έτοιμοι να θυμηθείτε τα παλιά, μα και φυσικά να αντιμετωπίσετε τα καινούρια που θα ‘ρθουν.

Γι’ αυτό την επόμενη φορά που η πρόταση εξόδου με τα φιλαράκια πέσει στο τραπέζι, μην μπεις σε δεύτερες σκέψεις. Διώξε απ’ το μυαλό σου την κούραση της ημέρας, τις υπερωρίες που έχεις να κάνεις στη δουλειά, το ότι απ’ το πρωί βρίσκεσαι στους δρόμους. Τι κι αν είναι καθημερινή; Τι κι αν το πρωί έχεις μαύρους κύκλους στο γραφείο; Τι κι αν καθυστερήσεις μία μέρα την εργασία; Πάντα το σερί από ξενύχτι στη δουλειά ή τη σχολή θα σε αναζωογονεί.

Γιατί η ζωή είναι μικρή για όσους δρουν μόνο με τη λογική.

Αν το σκεφτούμε καλύτερα η ζωή δεν είναι και τόσο μικρή, είναι όμως αρκετή για όσους τολμούν να την ζήσουν στο έπακρο.