Παιδιά διαιτητές σε καυγάδες γονέων

Οι οικογενειακές σχέσεις έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους, όπως βέβαια κι όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις που φτιάχνουμε μεταξύ μας μιας που είμαστε τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες. Οι γονείς μας είναι αδιαμφισβήτητα φάροι που καθορίζουν πολλά μονοπάτια της ζωής μας. Αυτοί οι φάροι, όμως, μπορούν να γίνουν και η αιτία να χάσουμε κάποιες φορές το χαμόγελό μας. Είτε γιατί διαφωνούν με τα σχέδιά μας, είτε γιατί μεταφέρουν τα προβλήματα της επαγγελματικής τους δραστηριότητας στο σπίτι και τα εκδηλώνουν με ξεσπάσματα θυμού, είτε ακόμα και με τις διενέξεις που έχουν μεταξύ τους. Άλλωστε, είναι λογικό πως άνθρωποι που συμβιώνουν, έρχονται σε σύγκρουση μέσα στην τριβή που φέρει η καθημερινότητα.

Αγαπάμε και λατρεύουμε τους γονείς μας. Σίγουρα όμως δεν είναι τέλειοι και μιας που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είναι τέλειος, δεν μπορούν κι οι ίδιοι ν’ αποτελούν εξαίρεση. Έχουν κι εκείνοι με τη σειρά τους τα ψεγάδια τους. Σίγουρα κάποιες φορές χάνουν τον έλεγχο, είτε με μας είτε με τη διαχείριση των θεμάτων του σπιτιού. Μα αν είναι κάτι που δεν μπορούμε εύκολα να δεχτούμε και να διαχειριστούμε είναι οι στιγμές που τσακώνονται μεταξύ τους. Αυτές τις στιγμές που οι δύο αυτοί άνθρωποι που μας έφεραν στον κόσμο, μπαίνουν στο ρινγκ σαν παλαιστές του μποξ κι είναι έτοιμοι να δώσουν τη σκληρή μάχη για τη νίκη.

Η αιτία ποικίλει και πολλές φορές ο αφορμές είναι ασήμαντες. Οι διαφωνίες μπορεί να έρχονται από πιο σοβαρά θέματα όπως η ζήλια και η αδιαφορία, μέχρι τελείως ανούσια θέματα όπως η θέση του χυμού στο ψυγείο. Ως παιδιά κι εμείς, λοιπόν, έχουμε μπει σ’ αυτή τη δύσκολη θέση να πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε έναν τσακωμό που συμβαίνει μέσα στο σπίτι ανάμεσα στα δυο πιο αγαπημένα μας πρόσωπα.

Όταν η ένταση αυξάνεται, αρχίζουν να δυναμώνουν κι οι φωνές. Ο ένας επικρίνει τον άλλον ακόμα και για περιστατικά που συνέβησαν χρόνια πριν κι απλώς βρέθηκε μια αφορμή να τα θυμίσει πάλι. Συνήθως, χρησιμοποιούν δυνατά επιχειρήματα για να αποστομώσουν ο ένας στον άλλον θέλοντας να υπερασπιστεί ο καθένας τον εαυτό του. Σαν αντίπαλοι, διεκδικούν έδαφος, ενώ εκείνη τη στιγμή της έντασης ξεχνούν πως αυτόν τον αντίπαλο που τώρα επικρίνουν, πριν κάποια χρόνια οι ίδιοι διάλεξαν για σύμμαχο ζωής, τον οποίο κάποτε υπερασπίζονταν και στήριζαν σε οποιοδήποτε θέμα.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές λες πως είσαι και τυχερός άμα λείπεις από το σπίτι. Γιατί αν είσαι παρών είναι πολύ πιθανόν να τ’ ακούσεις κι εσύ, αφού πάνω στην ένταση όποιος κι αν είναι μπροστά αναγκαστικά θα λάβει έστω ξώφαλτσα τα σκάγια. Ο θυμός έχει έντονα ξεσπάσματα κι είναι πολύ πιθανό να αντιδράσουν και προς τη μεριά σου, όχι πως έχουν κάτι μαζί σου, αλλά εκείνη τη στιγμή οι σκέψεις είναι τόσο μπερδεμένες στο μυαλό τους.

Βέβαια, ακόμα κι εν απουσία σου, έτσι κι αλλιώς ο καυγάς θα είχε την ίδια ένταση, ίσως και περισσότερη. Αν είσαι, όμως, μπροστά μπορεί να προσπαθήσουν να κερδίσουν έναν δυνατό σύμμαχο, δηλαδή εσένα. Προφανώς και ο κάθε ένας σου τα μεταφέρει απ΄τη δική του προσωπική πλευρά όπως τον συμφέρει καλύτερα. Κι εσύ σίγουρα έχεις βαρεθεί ν’ ακούς τα ίδια και τα ίδια. Φράσεις όπως «δε με σέβεται καθόλου η μάνα σου» ή «όλα τα περιμένετε έτοιμα από μένα, η δούλα σας έχω γίνει» ή ακόμα και παράπονα ότι ο ένας από τους δύο άλλαξε τόσο που ο άλλος δεν τον αντέχει πια.

Υπάρχουν, δύο περιπτώσεις μετά τον καβγά όσο αφορά τη συμμετοχή των παιδιών στην υπεράσπισή τους. Η άμεση και η έμμεση. Στην πρώτη, σου ζητάνε να αναμειχθείς και να πάρεις θέση για ν’ αποστομώσεις τον «αντίπαλο» πατέρα ή μητέρα σου αντίστοιχα, λέγοντάς του εσύ ο ίδιος πως έχει κάνει λάθος, χωρίς βέβαια να εκφράσεις τη δική σου άποψη. Απλώς να του πεις πως έκανε λάθος. Να διαλέξεις δηλαδή στρατόπεδο. Ενώ η δεύτερη περίπτωση είναι όταν σου λένε τι έχει συμβεί και μετά περιμένουν από σένα να πεις τη γνώμη σου. Κι αν τελικά εκδηλώσεις την άποψή σου για το ζήτημα που έχει προκύψει, στον έναν απ’ τους δύο μπορεί και να του κακοφανεί. «Πάντα το μέρος του παίρνεις», λέει ο ένας, «πάντα τον υπερασπίζεσαι, μη χάσεις» λέει ο άλλος.

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά είσαι ο προσωρινός σάκος του μποξ και ο διαιτητής ταυτόχρονα. Σε χρειάζονται για να βρουν από εσένα ο καθένας το δίκιο του. Όμως, όπου και να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης, δε θα βοηθήσει κι ιδιαίτερα. Ας κρατήσουν μούτρα μεταξύ τους, ας θυμώσουν, ας φωνάξουν, αλλά εσύ ως παιδί δεν χρειάζεται να μπλέξεις σε αυτή τη διαδικασία, ούτε να έρχεσαι στη δύσκολη θέση να υπερασπιστείς το μέρος του ενός.

Τα παιδιά δεν πρέπει να αναμειγνύονται και να είναι μάρτυρες καμιάς οργής των γονέων τους. Πόσο μάλλον όταν προσπαθούν με τον δικό τους γλυκό τρόπο να μονοιάσουν τους γονείς τους, αλλά παρ΄όλα αυτά την πληρώνουν χειρότερα, αφού κι οι ίδιοι δεν έχουν σκοπό να τα βρουν απλώς κατηγορούν επ’ αόριστον ο ένας τον άλλον.

Καλύτερα, λοιπόν, αν βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα τσακωμό των γονιών μας, ας κρατήσουμε ψυχραιμία, ας πάμε στο δωμάτιό μας κι ας κάνουμε υπομονή, γιατί μπόρα είναι και θα περάσει. Ας μην αναμιχθούμε σε όλη αυτή την ένταση και να κοιτάξουμε τουλάχιστον εμείς από μεριά μας να διατηρούμε μια όμορφη ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι.