Ένας από τους φόβους όλων εκείνων που ζουν με το αγαπημένο τους κατοικίδιο είναι η μέρα που θ’ αναγκαστούν να το αποχωριστούν και πολλοί από εκείνους που έχουν ζήσει αυτή την τραυματική εμπειρία την παρομοιάζουν ακόμη και με την απώλεια κάποιου πολύ κοντινού αγαπημένου τους προσώπου. Γιατί αν ζεις μ’ ένα ζώο για 15 χρόνια, αρχίζει κι αποτελεί ένα σημαντικό κι ισάξιο τετράποδο μέλος της οικογένειας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι μάλιστα, που τείνουν να καλύπτουν το κενό ενός παιδιού ή συζύγου με ένα ζωάκι, οπότε όπως αντιλαμβανόμαστε το δέσιμο των ανθρώπων αυτών με το κατοικίδιό τους θα είναι ισχυρότατο.
Όσο πιο δυνατή η σχέση, τόσο πιο δύσκολο το πένθος. Τα σκυλάκια για παράδειγμα ζουν κατά μέσο ορό 13-15 χρόνια, περίοδος αρκετή κι ικανή να δημιουργηθεί ισχυρός δεσμός μεταξύ αυτού και των «γονιών» του. Καθένας όμως βιώνει διαφορετικά την εμπειρία της απώλειας, καθώς είναι και διαφορετική η σχέση του με το κατοικίδιό του. Σίγουρα όμως, για όλους μας αποτελεί μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας, κατά την οποία χρειαζόμαστε χρόνο να επανέλθουμε στη φυσιολογική μας καθημερινότητα, η οποία σαφώς και δε θα είναι η ίδια χωρίς το ζωάκι μας.
Αρχικά, όταν κληθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε την αναπόφευκτη απώλεια του κατοικίδιου μας, οφείλουμε να έχουμε κατά νου πως είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα κι αναπτύσσουμε ισχυρούς δεσμούς, γι’ αυτό τον λόγο και χρειαζόμαστε χρόνο και χώρο να αποδεχτούμε αρχικά ότι συνέβη. Είναι λοιπόν η αποδοχή της κατάστασης το πιο σημαντικό σε αυτή τη φάση; Ναι, όπως και το να μην αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας σαν παράλογο ή υπερβολικό αμφισβητώντας τα αισθήματά μας. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση καθώς πέρα από τους δεσμούς, είναι και η ίδια η συνήθεια, η ρουτίνα, η αύρα της παρουσίας που για πάνω από 10 χρόνια μας ακολουθούσε και τώρα διακόπηκε βίαια.
Επομένως, δε χρειάζεται να το παίξουμε σκληροί εάν νιώθουμε την ανάγκη να πενθήσουμε, γιατί είναι ζωάκι κι όχι κάποιος αγαπημένος μας άνθρωπος. Είναι ένα αγαπημένο μας πλάσμα και θα πούμε το αντίο μας όπως νιώθουμε, χωρίς να κατακρίνουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και χωρίς να αφήνουμε χώρο στους άλλους για να το κάνουν. Έτσι, θα μπορέσουμε να συνηθίσουμε γρηγορότερα την απουσία του, με τις όσο το δυνατόν λιγότερο ανώδυνες επιπτώσεις στην ψυχολογία μας.
Παράλληλα, εάν ανήκουμε στα άτομα που ζούσαν μόνοι με το κατοικίδιό τους, χωρίς οικογένεια, κι επιστρέφουμε απότομα στην ίδια κατάσταση μοναξιάς, έπειτα από ένα διάστημα λίγων ημερών κατά το οποίο έχουμε όλοι την ανάγκη να μείνουμε μόνοι με τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μας, καλό είναι να συναναστραφούμε περισσότερο ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν και μας στηρίζουν σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο, κι όχι άτομα που μας κατακρίνουν ή μας θεωρούν υπερβολικούς. Ανθρώπους που είτε έχουν βιώσει οι ίδιοι την απώλεια είτε αναγνωρίζουν τη σημαντικότητα των ζώων και τα θεωρούν μέλη της οικογένειάς τους. Κατά τη διαδικασία ανάκαμψης από την απώλεια έχουμε ανάγκη από ενσυναίσθηση, από παρέα που αντιλαμβάνεται τη θέση μας, που μπορεί να σταθεί δίπλα κι όχι απέναντί μας.
Συνεχίζοντας, καλό είναι να βάλουμε ένα τέλος στην πιθανή επιθυμία μας να μένουμε μόνοι σπίτι μας, καθώς ενέχει ο κίνδυνος της θλίψης. Οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν. Φυσικά και θ’ αφήσουμε τον εαυτό μας να πενθήσει, αλλά δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να βουτήξει στη μελαγχολία. Καθένας είναι ικανός να συνειδητοποιήσει πότε αρχίζει να ξεπερνά τα προσωπικά του όρια και πότε το πένθος τους αρχίζει και γίνεται δυσλειτουργικό για τον ίδιο. Κι αν δεν είναι σε θέση να το δει, αρκεί η αυτοπαρατήρηση. Αν λοιπόν παρατηρήσουμε ότι δεν τρώμε, δεν κοιμόμαστε, δεν εργαζόμαστε ή δεν έχουμε διάθεση να σηκωθούμε από το κρεβάτι, αν ακόμη και το να φτιάξουμε καφέ μοιάζει επώδυνο, καλό είναι να μιλήσουμε σε κάποιον.
Αφού περάσει το στάδιο της συνειδητοποίησης, έρχεται το μπούκωμα. Δηλαδή το να γεμίσουμε τις μέρες μας ασφυκτικά, έτσι ώστε το μυαλό να ξεκουραστεί από τη σκέψη της απώλειας. Επίσης πολύ βοηθητικό είναι να λάβει κάνεις μέρος σε εθελοντικές ομάδες προστασίας και φροντίδας αδέσποτων ζώων, εάν αυτό που πραγματικά αγαπούν είναι να βρίσκονται συνεχώς πλάι σε ζωάκια. Κι ίσως μια σχετική δραστηριότητα απαλύνει γρηγορότερα τον πόνο μας. Υπάρχουν πολλές ομάδες στις οποίες μπορεί κάνεις να βρει παρηγοριά, καθώς για πολλούς ανθρώπους η προσφορά στα ζώα είναι υψίστης σημασίας κι έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Τέλος, μια επίμονη σκέψη που συνήθως απασχολεί άτομα ύστερα απ’ τον χαμό του αγαπημένου τους κατοικίδιου είναι πότε κι αν πρέπει να υιοθετήσουμε ένα νέο. Αυτό είναι ένα ερώτημα που μπορεί να απαντήσει καθένας μόνος του, αναγνωρίζοντας τις προσωπικές του ανάγκες. Κάποιοι θεωρούν προδοσία για εκείνο που χάθηκε, υιοθεσία ενός νέου, ενώ για άλλους είναι σημαντικό κι απαραίτητο. Μια συμβουλή θα ήταν πως κανείς πρέπει αρχικά να δώσει χρόνο στον εαυτό του πριν αναλάβει την ευθύνη ενός νέου ζώου, αφού δεν είναι φίλερς κανενός χαμού, αλλά μια δέσμευση διαρκείας με δική της υπόσταση.
Η απώλεια ενός οποιουδήποτε κατοικίδιου δύναται να επηρεάσει σημαντικά την ψυχολογία μας. Αποτελεί μια δύσκολη υπόθεση, καθώς ταυτόχρονα σημαίνει και μια βίαιη αλλαγή της καθημερινότητάς μας. Χάνοντάς το δε θα μπορούμε να το φροντίζουμε, να του μιλάμε, να το βγάζουμε βόλτες και να παίζουμε μαζί του. Σίγουρα θα μας λείψει πολύ, μα θα μάθουμε να ζούμε μ’ αυτό το κενό, κρατώντας τις σπουδαίες στιγμές που μας χάρισε. Κι αυτό από μόνο του, είναι κάτι.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Ρέκκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
