Μου άρεσε πάντα αυτό το παιχνίδι, ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Αυτό που στα δύο άκρα ενός σχοινιού υπάρχουν οι αντίπαλοι και τραβώντας προσπαθούν να παρασύρουν τον άλλο προς το μέρος τους. Εκεί που πηγαίνεις να χαλαρώσεις γιατί σχεδόν νίκησες, ξαφνιάζεσαι για το πώς βρέθηκες στο χώμα. Σηκώνεσαι έπειτα με απόφαση να νικήσεις στον επόμενο γύρο μα λίγο πριν ρίξεις κάτω τον αντίπαλο, σε τραβάει και σε ρίχνει ξανά. Εσύ πεισμώνεις ξανά και ξανά, γιατί κάθε φορά έχει μια νέα κίνηση να σε μάθει.
Πιστεύω στη γοητεία που κρύβει το απρόβλεπτο. Η διεκδίκηση είναι πιο γλυκιά όταν δεν είναι εύκολα προσβάσιμο το αποτέλεσμά της. Να μπουκάρεις μέσα σε καταστάσεις που έχουν θολό τοπίο και να περιμένεις πίσω από τη σκόνη να δεις τι κρύβουν. Να αφήνεις το μυαλό να αλητεύει στο ρομάντζο, να σεργιανίζει στα μυστήρια, να μην καθησυχάζεται στα σύνηθες, να παρατείνει την αγωνία.
Αν οι άνθρωποι είχαν τον ίδιο τρόπο να προσεγγίζουν τον άλλο όπως το απρόβλεπτο του παιχνιδιού, θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες οι σχέσεις. Οι λογαριασμοί δε θα ήταν προβλεπόμενοι και θα είχαν διαφορετικές πράξεις από αυτές που βάλαμε στον προϋπολογισμό. Θα μας κρατούσαν σε μια κατάσταση επαγρύπνησης να προβλέψουμε τον άλλο, αλλά πάλι αυτός να εκπλήσσει με τις τεχνικές του και το παιχνίδι να μην τελειώνει ποτέ.
Δε με νοιάζει να διαβάσω ένα βιβλίο που είναι ήδη ανοιχτό. Κάποιος θα το άνοιξε και θα το παράτησε, γιατί δεν ήταν ενδιαφέρον. Αν όμως το βρεις κλειστό, τότε είτε κάποιος το διάβασε ολόκληρο γιατί είχε σασπένς, είτε ακόμα δεν το άνοιξε∙ κι εκεί είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, να το διαβάσεις πρώτος.
Το μυαλό είναι περίεργο πράγμα. Δεν είναι σαν την καρδιά που περπατά τυφλά και χειραγωγείται από ανθρώπους. Το μυαλό μπορεί να βροντοφωνάζει την αλήθεια, άσχετα αν εσύ κάνεις ό,τι ξέρεις εκ των προτέρων πως θα σε τσακίσει.
Όταν σου χειραγωγήσουν και το μυαλό είσαι τελειωμένος. Ο άνθρωπος που σε φτάνει στα όρια αναστάτωσης για όσα μπορεί να προξενήσει στο είναι σου, είναι ο άνθρωπός σου. Και δεν εννοώ ο άνθρωπος που θα γεράσετε μαζί. Εννοώ αυτόν που σε παίζει στα δάκτυλα, που σε μπερδεύει, που έχει βρει κάθε κρυφό κουμπί σου και το έχει πατήσει ευθαρσώς, ώστε να κτυπούν οι συναγερμοί ασφαλείας σου και να έχουν ανοίξει αυτόματα οι εξόδοι διαφυγής.
Μας διαφεντεύουν οι χαοτικοί, μυστήριοι, αδιευκρίνιστοι τύποι και τύπισσες, αυτοί που κρύβουν τόσο καλά το μέσα τους και μας βάζουν σε ιντρικαδόρικο παιχνίδι να τους ανακαλύψουμε. Ακόμα κι αν νομίζουμε πως τους ξέρουμε, αυτοί βγάζουν κρυμμένους άσσους –όχι από τα μανίκια όπως οι περισσότεροι αλλά- από τα ποδόγυρα. Κι έτσι το παιχνίδι παρατείνεται και το μυαλό δεν εφησυχάζεται. Είναι πολύ πιο σπουδαίο να διακρίνεις τα σημάδια του άλλου πίσω από τα βλέμματα. Κι αυτή η προσπάθεια να τον βγάλεις από το χάος του τον κάνει να φαίνεται πειρασμός, πειρασμός που προκαλεί ερωτική έλξη.
Πώς νομίζετε έγραψαν ιστορία τα ανολοκλήρωτα; Με την παράταση ενός παιχνιδιού του οποίου οι παίχτες κάθονταν στον πάγκο μέχρι που έδειξαν τις ικανότητές τους. Οι οπαδοί σοκαρίστηκαν και περίμεναν τον επόμενο αγώνα να τους δουν ξανά.
Δε θέλω να ξέρω τίποτα από την αρχή, γιατί απλά δε θα δώσω συνέχεια. Δε θα με εξιτάρει αν δεν έχω τίποτα να εξερευνήσω και δε θα μου κινήσει το ενδιαφέρον αν δεν έχω πάντα κάτι καινούργιο να δω. Βαριέμαι εύκολα. Με κουράζουν τα ίδια. Πλήττω με τα επιφανειακά. Γιατί να μάθω έναν άνθρωπο που φαίνεται από την αρχή το τι είναι όταν μπορώ το ταξίδι να το κάνω μαζί του; Να με ξαφνιάζει κάθε φορά με έναν κρυμμένο άσσο. Να τσιγκλά την ανασφάλειά μου και να μου δίνει αβεβαιότητα για να με κρατάει εκεί. Να μαθαίνω την προσωπικότητά του μέσα από συζητήσεις και να ερμηνεύω τη ψυχοσύνθεσή του αργά μες την πορεία του έρωτα. Να στέκομαι μπροστά από τις εξόδους κινδύνου και να μη φεύγω.
Τα διλήμματα δημιουργούνται για να μας πείσουν να επιλέξουμε με μεγαλύτερο σθένος αυτό που απαγορεύεται. Κι αν αυτό που απαγορεύεται είναι το ίδιο με αυτό που γουστάρουμε, τότε αξίζει κάθε μάχη που θα χάσουμε.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
