Η δεύτερη εφηβεία των «-άντα»

Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της. Έτσι συνηθίζεται να λέγεται κι αυτή είναι κι η πραγματικότητα. Η ομορφιά, όμως, είναι μια ευρύτερη έννοια, χωρίς σαφή προσδιορισμό. Τι έχει η κάθε ηλικία που την κάνει ουσιαστικά όμορφη; Φυσικά είναι οι στιγμές, οι άνθρωποι, οι αξέχαστες πλάκες, οι έρωτες, είναι περισσότερο όλα αυτά που θυμίζουν κατά κάποιο τρόπο «νιάτα».

Συνήθως, όταν κάποιος αναφέρεται στην ηλικία του, κάνει ένα throwback και θυμάται. Γεγονότα μιας άλλης εποχής, που του δημιουργούν ευχάριστα συναισθήματα κι εν ολίγοις καιρούς που αντιμετώπιζε τον εαυτό του με μια σχετική ανεμελιά. Βλέπει στο τότε του μια συμπεριφορά πιο αυθόρμητη, επιρρεπή στη μαγεία της στιγμής, στα απρόοπτα ραντεβού, στους καφέδες που κατέληγαν σε ξέφρενα πάρτι μέχρι πρωίας. Δεν υπήρχαν υποχρεώσεις κι ευθύνες, όχι τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, που να τον προβλημάτιζαν. Ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιες, σίγουρα δε θα ήταν αρκετές για να επιβαρύνουν την καθημερινότητά του.

Εκείνη η εποχή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι που ταυτίζεται με την τρέλα που εκδηλώνεται σε διάφορα πεδία. Συγκεκριμένα, η ηλικία των 20-30 είναι ταυτισμένη με τη μόδα και τους πειραματισμούς. Στις αφηγήσεις τους όταν πιάσουν πια άλλες δεκαετίες θα ακούσεις να λένε πως τότε είχαν κοκοράκι το μαλλί, φόραγαν βάτες, δεν υπήρχαν κινητά και διάφορα τέτοια που σηματοδοτούν το σήμερα. Ακόμα κι ο τρόπος διασκέδασης έχει αλλάξει, κάποτε υπήρχαν ντισκοτέκ και σαφώς ζούσαν τη δόξα τους τα γνωστά σε όλους μας μπουζούκια. Πράγματι, υπάρχει μια εξέλιξη κι αλλαγή από εκείνες τις εποχές συγκριτικά με τις τωρινές, αλλά σίγουρα θα υπάρξει διαφορά και με αυτές που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Είναι ωραία να σκαλίζεις ιστορίες απ’ τα παλιά, αλλά κι απ’ την άλλη όλη αυτή η μετάβαση κι η νοσταλγία κουβαλά και τα αρνητικά της. Πολλοί δεν μπορούν να εγκλιματιστούν και να συγχρονιστούν στο σήμερα, στον τρόπο διασκέδασης, στις τάσεις της εποχής ή οτιδήποτε έχει να κάνει με την αλλαγή των καιρών. Συνεπώς, δημιουργείται μια άρνηση και μια άγνοια των δεδομένων.

Ο προβληματισμός που τους γεννάται έχει να κάνει με τη δυσκολία να ενταχθούν στο σύνολο και στη συνέχεια με τη σφραγίδα του παλιού και περασμένου που τους κάνει να νιώθουν μειονεκτικά. Είναι αυτή η εσωτερική άρνηση, που δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς πως η σειρά σου (κι η μπογιά σου) κατά κάποιο τρόπο πέρασε και τη σκυτάλη πήρε  η επόμενη γενιά. Με τη δική της μόδα, το διαφορετικό της χιούμορ, την αργκό της κι όλα αυτά που αποτελούν το σήμερα.

Κάποιοι το συνειδητοποιούν εύκολα αυτό, το ότι μεγάλωσαν. Δέχονται πως τώρα πρέπει να αποσυρθούν για να έρθουν οι επόμενοι δικαιωματικά να απολαύσουν στο έπακρον την τρέλα της δικής τους ηλικίας. Κάποιοι προσπαθούν να ενταχθούν στη νέα τάση, αλλά αυτό συνήθως δε γίνεται με επιτυχία. Ξεχωρίζουν, όπως κι εκείνοι στην εποχή τους, ξεχώριζαν κάποιον άλλον που επιχειρούσε να κάνει κάτι αντίστοιχο. Κάποιος που δε δεχόταν την ηλικία του και την αλλαγή φάσης ζωής και προσπαθούσε να παρατείνει την εφηβεία του νεανίζοντας γινόταν οριακά ο περίγελος της παρέας.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, η εφηβεία των «-άντα». Είναι η ηλικία εκείνων που δεν καταθέτουν τα όπλα. Αρνούνται κατηγορηματικά να προχωρήσουν στην ωριμότητα που τους οδηγεί η ζωή. Είναι εκείνοι που νιώθουν αιώνια παιδιά. Ακόμα κι αν φτάνουν στα αφτιά τους καυστικά σχόλια όπως «τζόβενο» ή «μπεμπέκα», δε θα επηρεαστούν. Θα δώσουν όλο τους το είναι για να προσαρμοστούν. Δεν ξέρουν πώς και μάλλον δε θέλουν να διαχειριστούν την αλλαγή. Αρνούνται, όμως, να συνειδητοποιήσουν πως η προσαρμογή τους σ’ αυτή τη νέα γενιά δεν είναι εύκολη ούτε πετυχημένη υπόθεση.

Αυτή είναι η μία εκδοχή. Απ’ την άλλη, πλευρά, βέβαια, υπάρχει κι η άλλη περίπτωση εκείνων που ενώ έχουν προσαρμοστεί με τη ροή της ζωής τους και δείχνουν να ‘χουν συμφιλιωθεί με την ιδέα πως μεγαλώνουν, αναρωτιούνται αν τελικά όλα κυλάνε ορθά. Δηλαδή αν αυτό που τους συμβαίνει, είναι αυτό που πρέπει να ακολουθήσουν κι έτσι κάνουν σενάρια επανάστασης.

Θεωρούν πως σε κάποιο σημείο παραμονεύει κίνδυνος που θα τους ταράξει τις ισορροπίες, φοβούνται πως ίσως δεν πήραν τις σωστές αποφάσεις, πως ίσως βιάστηκαν να αποκοπούν απ’ τα νιάτα τους και την ξεγνοιασιά τους. Ενώ έχουν μια στρωμένη ζωή, με οικογένεια, παιδιά, φίλους και συγγενείς, ίσως αμφισβητήσουν την ευτυχία τους. Δεν ξέρουν ποια είναι η σωστή σειρά των πραγμάτων. Αν θα έπρεπε να παραμείνουν για πάντα παιδιά και να ακολουθήσουν την τάση της νέας γενιάς.

Όπως και να ‘χει είναι μια κρίση, φυσιολογική, αφού η αλλαγή προκαλεί μια δυσκολία στο να ενταχθούμε ξαφνικά σε νέα δεδομένα. Η μετάβαση σε ένα πιο ώριμο κι υπεύθυνο στάδιο ζωής, βιώνεται με ένα φόβο και μια ανησυχία, μια εμμονή στα παλιά σαν σωσίβιο για να αποφύγουμε όσα απαιτεί το σήμερα, που θυμίζει επιστροφή στην εφηβεία και που κανείς  δεν μπορεί με βεβαιότητα να διαχωρίσει το λάθος απ’ το σωστό.

Πάντα θα υπάρχουν προβληματισμοί κι ανησυχίες για όσα ακολουθούν. Ψυχραιμία, γιατί όντως η κάθε ηλικία έχει τη δίκη της ομορφιά και γοητεία.