Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!

Γράφει η Πηνελόπη Παυλίδη.

 

Έχουν περάσει X χρόνια, ναι, ήδη. Αν αναρωτηθείς για το λόγο που διαβάζεις ό,τι διαβάζεις αυτήν τη στιγμή, ούτε εγώ είμαι σίγουρη για να σου απαντήσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τα χρόνια περνάνε και φοβάμαι πως δε θα προλάβω να σου πω όσα θέλω. Γ’ αυτό σου γράφω.

Με ρώτησαν να τους πω τι σημαίνεις για μένα και ξαφνικά μου είχαν τελειώσει οι λέξεις. Εμένα, που όταν δε βρίσκω αυτήν που θέλω, δημιουργώ μια καινούρια από μόνη μου. Πώς να περιγράψω εσένα μετά από τόσα χρόνια, που νομίζω πως δε σε ξέρω πια και παράλληλα πως είμαι ο μόνος άνθρωπος που σε γνωρίζει, η μόνη που άφησες να δει για λίγο μέσα στο κεφάλι σου.

Σε αυτό το κεφάλι σου, που είχε γύρω του τόσους τοίχους, που έφτιαχνες από τρόμο μήπως σε γνωρίσω και σε σιχαθώ. Κι όταν κάποια στιγμή ένας από αυτούς λίγο ράγισε και μπόρεσα να κρυφοκοιτάξω μέσα, μάντεψε τι έγινε. Σε λάτρεψα κι άλλο, αν αυτό είναι ανθρωπίνως δυνατό.

Ξέρω, θα μπορούσα να έστελνα ένα μήνυμα, να σε έπαιρνα ένα τηλέφωνο, να ερχόμουν έξω απ’ το σπίτι σου και να σου τα έλεγα όλα αυτά βλέποντάς σε. Όμως τα μηνύματα είναι απρόσωπα, άσε που διέγραψα τον αριθμό σου εδώ και χρόνια και δεν έχω πια το δικαίωμα να έρχομαι έξω απ’ σπίτι σου κι ενδεχομένως να ταράξω ή να παρέμβω στην πιθανή ευτυχία, που εύχομαι να ‘χεις βρει.

Αν την έχει βρει, σκίσε την κόλλα, κάψε την κι απόκλεισέ μου μια για πάντα κάθε πιθανό τρόπο επικοινωνίας. Θα το καταλάβω, θα το σεβαστώ και θα είμαι καλά γνωρίζοντας πως δε σε έκανα μόνιμα δυστυχισμένο. Κι ας κάνουμε κι οι δυο πως δεν έγινε ποτέ.

Αν, όμως, είσαι ακόμα εδώ, να διαβάζεις και να προσπαθείς να καταλάβεις τι θέλω να σου πω, θα σε δυσκολέψω -μιας και πάντα το έκανα, να μη χαλάσω την παράδοση. Μέχρι να τελειώσω όσα προσπαθώ να σου πω θα ‘χει τελειώσει κι όλο το πακέτο με τα τσιγάρα.

Άσε ό,τι έγινε με εμάς, εγώ θέλω να ξέρω, είσαι καλά; Είσαι χαρούμενος; Είσαι υγιής; Τρως καλά; Κοιμάσαι καλά; Δε θα σε ρωτήσω αν μ’ αγαπάς ακόμα, δε με απασχολούν αυτά τα ερωτήματα. Αν με αγαπάς ακόμα το ξέρω, γιατί το νιώθω.

Αν μετάνιωσα για κάτι στη ζωή μου δεν είναι που έφαγα τρία παγωτά σε μια νύχτα πέρσι απ’ το άγχος μου ούτε που πήρα το ψαλίδι κι έκοψα ασύμμετρα τα μαλλιά μου πριν από χρόνια.  Μετάνιωσα που όταν έπρεπε να παλέψω για μας για μια –ίσως– τελευταία φορά, έχασα την αξία απ’ τις πληγές και παρέδωσα τα όπλα. Ήθελα να ξέρεις ότι έχω μετανιώσει. Ίσως και να μη σε νοιάζει και δεν πειράζει, εγώ όμως ήθελα να ξέρεις.

6:16 η ώρα. Πρωί. Μπορεί να μην ξέρω ποιος ακριβώς είσαι σήμερα, μπορεί να νομίζεις πως δεν ξέρεις ακριβώς ποια είμαι σήμερα, αλλά ξέρω ποιος θα είσαι πάντα. Θα είσαι αυτός που θα γελά και θα κάνει τους γύρω του να γεμίζουν με θετική ενέργεια.

Θα είσαι αυτός που γουστάρεις, γιατί έτσι γουστάρεις. Θα είσαι ο άνθρωπος που έχει πολλή, πάρα πολλή, περισσότερη αγάπη από αυτή που νομίζει πως μπορεί να δώσει. Θα είσαι αυτός που μια μέρα θα κάνεις και κάποιον άλλο άνθρωπο να μην μπορεί να ζήσει μακριά σου.

Είμαι εδώ για σένα, θα είμαι εδώ μέχρι να πάθω αμνησία. Σε σκέφτομαι ακόμα, θα σε σκέφτομαι ακόμα. Μου λείπεις απ’ την πρώτη φορά που σε είδα και θα μου λείπεις για πάντα. Σ’ αγαπώ ακόμα, θα σ’ αγαπώ για όσα ακόμα. Όχι γι’ αυτό που ήσουν τότε, όχι για αυτό που είσαι σήμερα, αλλά για αυτό που βλέπω όταν σε κοιτάζω.

Δε θα υπογράψω με το όνομά μου, αν ακόμα είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ, τότε ξέρεις. Αυτό το γράμμα δε θα το λάβεις ποτέ. Κάπου, κάποτε, ίσως το διαβάσεις. Κι αν άντεξες και τελείωσες τις περίπλοκες σκέψεις μου, θα μπορούσες να μου στείλεις ένα μήνυμα, να με πάρεις τηλέφωνο.  Όμως έλα.

Παρασκευή, 15 Δεκεμβρίου 2017 

6:41 πμ 

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη