Τον γνώρισε περίπου πριν τέσσερα χρόνια. Η πρώτη εντύπωση αδιάφορη. Ως ένα σημείο δεν της φάνηκε καν συμπαθής.
Δεν τον θεωρεί ωραίο, αλλά τον θεωρεί έξυπνο κι αυτό μετράει περισσότερο.
Η παρουσία του στο χώρο είναι επιβλητική. Το ξέρει ότι δεν περνάει απαρατήρητος και το εκμεταλλεύεται.
Η σχέση μεταξύ τους τυπική. Ένα «Γεια, τι κάνεις;», άντε κι ένα «πώς περνάς;».
Και πέρασαν τα χρόνια στη σχολή με κοινά μαθήματα και κάποιες τυχαίες συναντήσεις.
Ώσπου, ένα ωραίο πρωινό τον βλέπει στο πανεπιστήμιο κι αισθάνεται διαφορετικά. Ταχυπαλμίες και περίεργο αίσθημα στο στομάχι.
Όχι δεν είναι πεταλούδες, είναι η κάμπια που γίνεται πεταλούδα.
Το προσπερνάει συνειδητά. Ό,τι όμως αφήνεις, δε σημαίνει απαραίτητα ότι σ’ αφήνει.
Κι αρχίζουν τα όνειρα και τα ερωτηματικά στο κεφάλι της. Για ποιο λόγο να εμφανίζεται εκείνος στον ύπνο της επί δέκα συναπτά βράδια; Τον σκέφτεται συνέχεια κι όταν δεν τον σκέφτεται τον ονειρεύεται.
Δεν έχει περιθώριο να μην το παραδεχτεί στον εαυτό της. Της αρέσει. Ίσως και να τον έχει ερωτευτεί. Δεν τον είχε δει όμως ποτέ ως τώρα ερωτικά.
Η κολόνια του δεν της φαινόταν σαγηνευτική, ούτε τον έβλεπε δυναμικό, αποφασιστικό κι ερωτεύσιμο. Τον έβλεπε ξιπασμένο, υπερόπτη με ανεξήγητη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση. Την εξηγούσε δηλαδή κάπου, άλλα δεν είναι της παρούσης.
Κάθεται τώρα κι αναρωτιέται – όχι με τις ώρες, γιατί βαριέται εύκολα, να κατανοήσει πως γίνεται ν’ αλλάζουν τα συναισθήματα από τη μία μέρα στην άλλη απροσδόκητα.
Δεν υπήρχε καθημερινή επαφή, δεν ήταν φιλία που μετατράπηκε από την πλευρά της σε έρωτα και θα μπορούσε να δικαιολογήσει ως ένα σημείο τέτοια εξέλιξη. Δεν ήταν παρά μια απλή γνωριμία μ’ ένα συμφοιτητή, όπως και πολλές άλλες. Δεν είχε συνομιλήσει μαζί του με τις ώρες, δεν ήξερε τι του αρέσει, δεν ήξερε αν έχουν κοινό κώδικα επικοινωνίας, δεν της είχε κεντρίσει ποτέ άλλοτε ερωτικά το ενδιαφέρον.
Σκέφτεται, ότι μπορεί να είναι κεκαλυμμένα συναισθήματα παλιών καιρών που για κάποιο λόγο δεν εκδηλώθηκαν όταν πρωτοεμφανίστηκαν, ώσπου ωρίμασαν και πριν σαπίσουν είπαν να δώσουν μία ευκαιρία.
Μπορεί ν’ ανήκει κι εκείνη στην κατηγορία ανθρώπων που κρύβουν τα συναισθήματά τους στο ξύλο, έως ότου τα φάει το σαράκι.
Αναρωτιέται από την άλλη, αν ευθύνεται το γεγονός ότι ποτέ δεν είχε συμπέσει να είναι και οι δύο το ίδιο χρονικό διάστημα χωρίς σχέση. Ναι, ίσως είναι αυτό. Πάντα είχε στο νου της κάποιον άλλον και πάντα ήταν σετάκι με κάποια άλλη. Εκείνη την πρώην του τώρα τελευταία έχει αρχίσει να την αντιπαθεί, αλλά το αντιπαρέρχεται πριν συγχυστεί παραπάνω.
Αν προσθέσει λίγο ρομαντισμό και αρκετή φαντασία, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την όλη κατάσταση ως ένα είδος κεραυνοβόλου έρωτα. Χρόνια απλής γνωριμίας – μπαμ – έρωτας.
Και της αρέσουν τόσο πολύ αυτά τα ξαφνικά.
Τώρα ψάχνει τρόπους να πάψει να τον σκέφτεται, δε θέλει να προσπαθήσει, για να μη φάει τα μούτρα της. Της φαίνεται και παράλογη αυτή η ξαφνική εμφάνιση τέτοιων συναισθημάτων.
Δεν την ενδιαφέρει πώς πίνει τον καφέ του, αν προτιμάει τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας από εκείνες της δράσης, ούτε ποιο είναι το αγαπημένο του βιβλίο. Ναι, σου λέει δεν ασχολείται.
Για αρχή, θα μειώσει τις ώρες ύπνου, οπότε θα μειωθούν και τα όνειρα.
Πώς δεν το σκέφτηκε νωρίτερα;
Αν πάλι επιμένουν, δεν της μένει άλλη λύση από το να ενδώσει στο συναίσθημα.
Αντέχονται οι αϋπνίες;
Συντάκτης: Βασιλική Παγώνη
