Τελικά μπορείς να ζεις μόνο για το παρόν;

«Θα ταξιδέψω περισσότερο το επόμενο έτος. Θα έχω κατακτήσει τους στόχους μου, σε μερικά χρόνια από σήμερα. Θα περιμένω το Σαββατοκύριακο, για να διασκεδάσω. Θα περάσει κι αυτό. Θα υπάρξουν καλύτερες μέρες. Θα πάνε όλα καλά.»

Θα, θα, θα…Υποσχέσεις, που χάρισες απλόχερα, στον εαυτό σου. Ίσως, για να τον παρηγορήσεις. Ίσως, για να το νανουρίσεις και να του ζητήσεις να αντέξει, να ησυχάσει και να σηκώσει στην πλάτη του, ένα ακόμα σήμερα.

Ξέρεις ποιο είναι το λάθος του ανθρώπου; Αναλώνεται στην οικοδόμηση του μέλλοντος, στερώντας του, την απόλαυση του παρόντος. Ή καλύτερα ζει για το μετά, γιατί έχει δεδομένο το τώρα. Αν όμως η ευτυχία αποτελεί μια συλλογή στιγμών, όπως λένε, και αν μέσα σε μια μέρα υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιες ευκαιρίες να τη βιώσεις, τότε μάλλον την προσπερνάμε, πεπεισμένοι πως θα ξανασυναντηθούμε μαζί της σε άλλο χρόνο. Θα ξανασυναντηθούμε όμως; Αν αναλογιστείς ειδικά, πως ο χρόνος του ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη είναι τρομακτικά περιορισμένος, τόσο που μπορεί να συγκριθεί με ένα φευγαλέο πέρασμα, τότε μάλλον το «τώρα», είναι το μόνο δεδομένο με το οποίο μπορούμε να πορευτούμε.

Αυτό λοιπόν, συνεπάγεται την αξιοποίηση κάθε δοθείσας ευκαιρίας. Την έκφραση οποιασδήποτε σκέψης και συναισθήματος ανεξαιρέτως. Την άρνηση σχεδιασμού και προγραμματισμού της ζωής μας, ως μάταια. Με άλλα λόγια σκοπός της ύπαρξής μας, γίνεται η ίδια η ύπαρξη.

Είναι εφικτή, η εφαρμογή της νοοτροπίας του «σήμερα είμαστε, αύριο ποιος ξέρει»; Και ακόμα και αν είναι εφικτή, αποτελεί μια θεμιτή προσέγγιση της ζωής; Οι ισορροπίες είναι λεπτές, μιας και η ελευθερία, παρέχει το δικαίωμα σε κάθε άνθρωπο να καθορίσει τον τρόπο, με τον οποίο θα επιτευχθεί η πνευματική και ψυχική του γαλήνη.

Παρ’όλα αυτά φαντάζει αδύνατο να μην αφήσεις το νου σου, να τρέξει προς τα μπροστά και το βλέμμα σου, να αναρριχηθεί στη σκάλα της ανόδου. Ανήκει στις έμφυτες ορμές του ατόμου, η ενατένιση της εξέλιξης. Είναι συνώνυμο της ανάπτυξης και της προόδου, που έχει σημειωθεί και σημειώνεται συνεχώς στον πλανήτη. Είναι η αιτία δημιουργίας, κάθε παγκόσμιου πολιτισμού. Ο λόγος που ώθησε τον τότε άνθρωπο, στο χτίσιμο των πρώτων σπιτιών ή στη μετέπειτα ανακάλυψη των ιατρικών θεραπειών. Σκοπός του όντος εξ αρχαιοτάτων χρόνων ήταν η βελτίωση, όχι μόνο της προσωρινής του διαβίωσης, αλλά κυρίως της μελλοντικής του επιβίωσης. Άλλωστε, το ίδιο το παρόν δεν μπορεί να προσδιοριστεί καθαυτό. Μοιάζει συγκεχυμένο, μάταιο και δυσνόητο, χωρίς το παρελθόν και κυρίως το μέλλον να το πλαισιώνουν και να το κινητοποιούν.

Μέχρι και η ανθρώπινη ύπαρξη, φαίνεται λιγότερο ουσιώδης, δίχως επιδιώξεις. Χωρίς θέση στόχων και επιθυμιών, οι οποίες πολλές φορές αδυνατούν να καλυφθούν από ένα παρόν. Πάρε ως παράδειγμα, την απόκτηση ενός παιδιού. Μπορείς να αποφασίσεις στιγμιαία για κάτι τόσο μεγάλο και σημαντικό; Και αν ναι, θα είναι η επιλογή αυτή σωστή; Και αν πάλι ναι, γίνεται ως γονέας να διατηρήσεις την ίδια λογική; Ακατόρθωτο ως κι απερίσκεπτο, μιας και η συνεχής αναβίωση ενός απαλλαγμένου από τις έγνοιες του αύριο παρόντος, καθίσταται τοξική. Διότι, μέχρι και η ελευθερία στερείται του νοήματος, όταν αδυνατεί να διοχετευτεί κατάλληλα. Μην πέσεις στην παγίδα!

Γιατί τι θα συμβεί στην περίπτωση, που το σήμερα αποδειχθεί άσχημο ή ανεπαρκές των προσδοκιών της επιλογής σου; Υπάρχει και τούτη η πιθανότητα, έτσι δεν είναι; Και σίγουρα δεν μπορείς να θέσεις άπαντα υπό τον έλεγχό σου, ώστε να διαγράψεις μια βέβαιη πορεία. Τότε, θα ελπίζεις στην επόμενη μέρα. Στη δεύτερη (ή τρίτη ή τέταρτη) ευκαιρία. Τότε, θα περιμένεις με ανυπομονησία το νέο ξημέρωμα για να κάνεις επανεκκίνηση και να διορθώσεις προηγούμενα λάθη. Και τότε είναι, που θα εύχεσαι για αυτό το αύριο και ίσως (καθόλου απίθανο) για εκείνο το μακροπρόθεσμο.

Έτσι, καλύτερα να αφήσεις την επιλογή, μεταξύ παρόντος και μέλλοντος, κατά μέρος.  Μην εγκλωβίζεις, ούτε να θυσιάζεις το ένα για το άλλο, αφού το καθετί έχει τη δική του χρησιμότητα.   Και σίγουρα έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η συνύπαρξη όλων αυτών των παράταιρων στοιχείων, να επιφέρει στο τέλος την ισορροπία.