Αντέχεται ο έρωτας που φοβάσαι διαρκώς πως θα τελειώσει;

Ο φόβος πως η αγάπη που παίρνω σήμερα αύριο μπορεί να είναι αδιαφορία κι ένα άδειο βλέμμα δεν είναι υπερβολή στις εποχές που διανύουμε. Έτσι κι εγώ, φοβάμαι πως αυτό που ζούμε μαζί σήμερα αύριο ή μετά από ένα μήνα ή σε βάθος χρόνου τέλος πάντων, θα ψάχνει να βρει τη θέση του στο άλμπουμ των αναμνήσεων. Δεν πρόκειται να προκαλέσω ούτε να προσκαλέσω μια τέτοια κατάσταση. Σου υπόσχομαι πως θα κάνω οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου για να μη συμβεί. Όμως φοβάμαι τη φθορά του χρόνου. Περνάει πάνω από τις σχέσεις και τις ισοπεδώνει κάποιες φορές. Ναι, ξέρω πως αν η σχέση μας είναι δυνατή ο χρόνος δε θα είναι σκληρός μαζί μας. Ποιος μας το υπογράφει αυτό; Εγώ κι εσύ πάντως δεν μπορούμε να το εγγυηθούμε. Μόνο να κάνουμε καθημερινά με μικρά σχεδόν νηπιακά βήματα βασιζόμενα σε αυτό που νιώθουμε.

Φοβάμαι μερικές φορές πως η αγάπη που δίνουμε και δείχνουμε ο ένας στον άλλον ίσως κάποια μέρα λείψει λόγω κάποιου άλλου προσώπου. Δεν έχει να κάνει με το αν σου έχω εμπιστοσύνη ή αν πιστεύω στη δυναμική της σχέσης μας. Τα τρίτα πρόσωπα- όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους ανθρώπους που μπορεί να σπάσουν το σχήμα μιας σχέσης- έρχονται κάποιες φορές στη ζωή μας για να μας διδάξουν πως μπορεί η σχέση μας να μην ήταν τελικά αυτή που θεωρούσαμε πως ήταν. Ίσως να μην είχε τη δύναμη και την αντοχή με την οποία την είχαμε συνδέσει. Πες το παρόρμηση, πες το παραλογισμό αλλά αν κάτι τέτοιο συμβεί το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να σκεφτώ πού έφταιξα κι έπειτα πού έφταιξες και μετά πού μαζί φταίξαμε κι οδηγηθήκαμε εκεί.

Φοβάμαι με ακούς; Γιατί ακούω από τους γύρω μου και διαβάζω πως ο έρωτας διαρκεί λίγο. Ο έρωτας που αποζητάμε κι αναζητάμε σε όλη μας τη ζωή, διαρκεί λέει λίγο. Δηλαδή, είναι σωστό να τρώμε τα μούτρα μας, να πέφτουμε στα πατώματα, να μαθαίνουμε από λάθη, να ζηλεύουμε τους γύρω μας ελπίζοντας πως κάποια ημέρα θα έρθει και στη δική μας ζωή, κι όταν πια κάνει την εμφάνισή του να σου λένε πως δε διαρκεί πολύ; Φοβάμαι λοιπόν πως αφού δε διαρκεί πολύ και μετουσιώνεται σε αγάπη, μήπως εμείς κάπου το χάσουμε στην πορεία και δεν προλάβουμε. Μήπως δεν. Μήπως πολύ απλά, δεν.

Δε ξέρω για εσένα, αλλά φοβάμαι εκείνα τα άδεια βλέμματα και την αδιαφορία των σχέσεων. Και μη μου πεις πως δεν υπάρχουν και τα σχετικά γιατί ξέρεις και ξέρω, βλέπεις και βλέπω πόσοι άνθρωποι γύρω μας έχουν άδεια βλέμματα. Κενά βλέμματα, σχεδόν αποχαυνωμένα. Πόσοι και καλά σε σχέση και δήθεν ευτυχισμένοι αγγίζονται με αδιαφορία. Κάνουν έρωτα αδιάφορα. Κοιτάζονται αδιάφορα, συμφωνούν αδιάφορα, διαφωνούν αδιάφορα κι εν τέλει έχουν πρωτίστως σχέση με την αδιαφορία κι έπειτα ο ένας με τον άλλον. Ζούνε αδιάφορα.

Εγώ λοιπόν φοβάμαι για όλα αυτά τα βασικά, τα τυπικά και τα τετριμμένα. Τα φιλοσοφημένα και τα παρεξηγημένα από πολλούς γιατί κουράζει, βλέπεις, η ανάλυση κι εμβάθυνση. Μπορεί και να έχουν δίκιο όλοι αυτοί που δεν αναλύουν τίποτε κι απλώς ζουν τη στιγμή. Κι εγώ ζω τη στιγμή. Κι η απώλεια αυτής της πολύτιμης για εμένα στιγμής είναι φόβος. Κι ο φόβος είναι καλό να εκφράζεται όπως και να έχει. Γιατί στην τελική δείχνεις το μέσα σου. Κι αν το μέσα σου δεν αρέσει, τότε αποχωρείς. Κάνεις πράξεις, δε λες λόγια.

Κι αυτή μου η σκέψη με οδηγεί στο τελευταίο μου «φοβάμαι». Πως οι πράξεις ίσως κάποτε πάψουν να ταιριάζουν με τα λόγια. Πως το σύνολο αυτό δε θα μου χωράει πια σαν νούμερο. Πως ίσως το «εγώ» της σχέσης μας, μεγαλώσει μαζί με τη σχέση μας. Φυσική εξέλιξη; Θα δείξει η αντοχή στη ναφθαλίνη.

Αφιερωμένο στα «φοβάμαι» που αρνούνται να μπουν σε εισαγωγικά.