Άλλη μια νύχτα που μιλάμε για τα όνειρά μας. Φυσικά κι απόψε πάλι δεν καταφέραμε να περάσουμε τη νύχτα μαζί, να μοιραζόμαστε στιγμές κι ένα κρεβάτι με ανάκατα στρωσίδια απ’ έναν ακατάστατο έρωτα. Προσπαθώντας να γνωριστούμε περισσότερο –έστω και μέσα από οποιοδήποτε μέσο μας προσφέρεται– ανοιγόμαστε για τα όνειρά μας.
Συνειδητοποιούμε με ανακούφιση πως δεν έχουν μεγάλες διαφορές. Ο χρόνος είναι σαν να παγώνει και το μυαλό στρέφεται στις εικόνες που του έχουν δημιουργηθεί. Γελάμε που ο ένας έχει βάλει τον άλλο πρωταγωνιστή στα όνειρά του. Μας αρέσει που η ατμόσφαιρα έχει χαλαρώσει κι η πραγματικότητα δε μας αγγίζει για λίγο.
Φυσικά και μετράμε αντίστροφα το χρόνο για τη στιγμή που θα αγκαλιαστούμε ξανά σφιχτά, που χείλη και κορμιά θα ενωθούν σαν να μην πέρασε μία μέρα, για να καούν μέσα στη λάβα που δημιουργούν τα αγγίγματά μας. Όμως η σχέση μας έχει τόσες δυσκολίες και το γνωρίζουμε κι οι δυο πολύ καλά. Παλεύουμε καιρό τώρα να βγούμε αλώβητοι από προβλήματα που δε δημιουργούμε καν εμείς.
Έχουν περάσει αρκετοί μήνες. Ευτυχώς για μας, αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο με ειλικρίνεια, σεβασμό και πολλή αγάπη. Μέχρι τώρα έχουμε βγει νικητές σε αυτό το άδικο παιχνίδι που έχει στηθεί γύρω απ’ τη σχέση μας. Ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας, μιλάμε για το τι βιώσαμε μέσα στη μέρα, πώς ήταν η κατάσταση στα σπίτια μας και πώς την παλέψαμε και πάλι με τα ζόρια που παρουσιάστηκαν στις δουλειές μας.
Γκρινιάξαμε, έτσι, για να βγάλουμε λίγη απ’ την πίεση, το ρίξαμε στην πλάκα για να ξορκίσουμε τα δαιμόνια, ανταλλάξαμε κουβέντες όλο μέλι για να μαλακώσει η έλλειψη και πολλά-πολλά emoticons όταν πλέον νιώθαμε πως ούτε κι οι λέξεις ήταν αρκετές για να αποδώσουν το μέγεθος των συναισθημάτων μας.
Ξέρεις, όμως, κάτι, αγάπη μου; Ένα πράγμα αποφεύγουμε εδώ και καιρό να εκφράσουμε. Και νομίζω πως θα μας έκανε μόνο καλό αν το βάζαμε στις συζητήσεις μας. Δε μιλήσαμε –κι εξακολουθούμε να μην το πράττουμε– για τους φόβους μας. Ξέρεις, για όλες αυτές τις μύχιες σκέψεις που παραμένουν φωλιασμένες στην ακρούλα της ψυχής μας και φοβόμαστε πως αν τις εξωτερικεύσουμε θα ξεχυθούν σαν χείμαρρος, θα μας τρομάξουν και θα μας βλάψουν.
Έτσι μάθαμε, έτσι μεγαλώσαμε, νομίζοντας πως το να εκφράσουμε τους φόβους μας μάς καθιστά αδύναμους απέναντι στους άλλους αλλά κι ως προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Μάθαμε να φυλάμε καλά κρυμμένο το πιο δυνατό, ειλικρινές αλλά κι επικίνδυνο συναίσθημα∙ τον φόβο.
Όταν, εκεί που δεν το περιμένεις, σκάει στο μυαλό μια εικόνα με το «τι θα γινόταν αν», αν κάτι δεν πήγαινε όπως το σχεδιάζαμε, αν δεν αντέχαμε τις δυσκολίες, αν δεν τα καταφέρναμε με τη δουλειά, αν δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε ό,τι ως τώρα με πολύ κόπο κρατήσαμε όρθιο, την πετάμε βιαστικά απ’ τη σκέψη μας, ανατριχιάζοντας και μόνο στην ιδέα και δεν τη συζητάμε καν.
Μα οι φόβοι μας είμαστε εμείς. Είναι κομμάτι μας, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι μας κι όλοι έχουμε δικαίωμα σ’ αυτό. Ο καθένας μας κάτι ελπίζει, κάτι εύχεται, κάτι ευχαριστεί, αλλά και κάτι φοβάται. Αν καταφέρουμε να ανοίξουμε κι αυτό το απόκρυφο κουτάκι των σκέψεών μας και το εκφράσουμε ελεύθερα ο ένας στον άλλο, τότε θα τα έχουμε πει όλα. Τότε πραγματικά θα αρχίσω να σε γνωρίζω και να με γνωρίζεις.
Έχω τη σιγουριά πως κανένας απ’ τους δυο μας δε θα το χρησιμοποιήσει εναντίον του άλλου. Και ξέρω πως αυτή η σιγουριά είναι αμοιβαία. Μη φοβάσαι, δε θα τρομάξω. Κι ούτε θέλω κι εσύ να τρομάξεις. Σίγουρα θα φοβόμαστε πολλά, μα όταν τους μάθουμε αυτούς τους φόβους, μαζί θα τους νικήσουμε. Και θα είμαστε πιο δυνατοί.
Γιατί όταν εκφράζεις τους φόβους σου, αρχίζεις να ‘σαι έτοιμος να τους αντιμετωπίσεις. Κι όσο θα είσαι πιο έτοιμος, τόσο πιο κοντά θα φτάνεις σε αυτό σου το στόχο. Ένα ξύλο μπορεί να σπάσει εύκολα, δυο ξύλα μαζί, όμως, ενωμένα σαν ένα, είναι δύσκολο ακόμη και να λυγίσουν.
Συντάκτης: Μαρία Χαρδαλιά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
