Έρχεται η στιγμή που γεννιόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη και το ρολόι της ζωής μας ξεκινάει να χτυπά. Ακροβατούμε σε ταξίδια μυαλού, στο παρελθόν ή στο μέλλον μας, και χάνουμε την ομορφιά του παρόντος. Το παρελθόν έχει περάσει, όμως, και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα. Νομίζουμε πως η προσοχή μας είναι στην παρούσα στιγμή, ενώ στην πραγματικότητα την έχει απορροφήσει ολότελα ο χρόνος. Πρέπει να κάνουμε μια στάση και να αναλογιστούμε πως αυτό που έχουμε στην πραγματικότητα είναι το εδώ και τώρα! Πόσες φορές είμαστε παρόντες στην ουσία της στιγμής; Πόσο συνειδητά ζούμε; Λέμε και κάνουμε αυτά που σκεφτόμαστε και αυτά που θέλουμε όταν τα νιώθουμε ή τα θάβουμε μέσα μας, πιστεύοντας πως «χρόνος υπάρχει»; Αναρωτηθείτε για λίγο.
Είστε σε μια παρέα ή κάνετε μια δουλειά και ταυτόχρονα το μυαλό σας ταξιδεύει σε προβλήματα ή μέρη ή πρόσωπα άσχετα με τη δεδομένη στιγμή. Έτσι, το παρόν ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μας και δε ζούμε τη στιγμή, αλλά ζούμε τις σκέψεις μας. Τρώμε το φαγητό μας και δεν το απολαμβάνουμε. Οι αισθήσεις μας δεν είναι επικεντρωμένες στη γεύση του ή στη θερμοκρασία του. Σκεφτόμαστε ταυτόχρονα άλλα πράγματα. Μιλάμε με ανθρώπους γύρω μας και νιώθουμε ότι δε μας ακούνε, σαν να βρίσκονται κάπου αλλού. Αγκαλιάζουμε αγαπημένα μας πρόσωπα και δε νιώθουμε τη ζεστασιά τους και την επαφή τους, γιατί σκεφτόμαστε την αυριανή μέρα στη δουλειά ή τα οικονομικά μας προβλήματα. Πού ταξιδεύεις βρε πλάσμα της γης; Γιατί ακροβατείς πάνω στο σκοινί του χρόνου; Γιατί δε σου φτάνει η ίδια σου η ύπαρξη στο τώρα;
Άκου λοιπόν ένα συμπαντικό μυστικό: Στο σύμπαν δεν υπάρχει χώρος και χρόνος, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δεν υπάρχει πριν και μετά, δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά. Υπάρχει η ενέργεια, και όλα κυλούν βάσει της δεδομένης χρονικής στιγμής· τι ωραία ησυχία και ξενοιασιά από άγχη και σκέψεις! Τι ωραία αίσθηση να ταξιδεύεις απλά, χωρίς να αποσπάται η προσοχή σου από οτιδήποτε άλλο. Εμείς, όμως, ζούμε στον πλανήτη Γη και, ως ανθρώπινα όντα, ξεχνάμε τις πραγματικές μας ρίζες. Ξεχνάμε πως είμαστε αστέρια φωτεινά, παρατηρητές του ουρανού και άχρονες, ταξιδιάρικες ψυχές.
Αν δε θες να χάνεσαι στο πλήρωμα του χρόνου, την επόμενη φορά που θα δεις ένα ηλιοβασίλεμα, ράψε την τρύπα του μυαλού σου και ξεχείλισε στο άπειρο τα μάτια σου. Αντί να αναλογίζεσαι, παρατήρησε. Την επόμενη φορά που νιώσεις ότι θες να πεις ένα «σ’ αγαπώ» σε κάποιον, πες το ως έχει, τώρα, και μην το κρατήσεις κλειδωμένο στο συρτάρι του μυαλού σου, γιατί η αμέσως επόμενη χρονική στιγμή ίσως να μην υπάρξει ποτέ. Την επόμενη φορά που θες να αγγίξεις κάποιο άτομο, και θα θέλει κι εκείνο το ίδιο, απλά κάν’ το· μη δέσεις τα χέρια σου με κόμπους νοητούς και χαθείς στα «πρέπει» και στα «γιατί» και στα «πώς» και στα «ίσως», γιατί αυτή η στιγμή δε θα ξαναείναι ποτέ η ίδια με το τώρα!
Εκείνη τη φορά που θα πιάσεις τον εαυτό σου να ακροβατεί πάνω στο σκοινί του χρόνου, αναρωτήσου: Αξίζει να ακροβατείς σε κάτι που δεν υπάρχει ή μήπως είναι καλύτερα να κάνεις βουτιά στις αισθήσεις σου και να ζήσεις τη στιγμή; Ο χρόνος μας στη Γη είναι περιορισμένος. Εσύ, θέλεις να τον ζήσεις σαν ακροβάτης του μυαλού σου ή σαν ένα απολαυστικό χωνάκι παγωτό, έτοιμο να φαγωθεί στο εδώ και τώρα; It’s up to you.
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
