Το έκανες. Τελείωσε. Ξέρεις πως έπραξες σωστά, ξέρεις πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή, ήταν μονόδρομος άλλωστε. Πώς θα μπορούσε να συνεχιστεί γνωρίζοντας πως είχε ημερομηνία λήξης; Κι ας το έβλεπες μόνο εσύ. Κι όμως νιώθεις άσχημα, νιώθεις έναν κόμπο στον λαιμό, νιώθεις την ανάσα σου να βαραίνει. Δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι και το άλλο άτομο, καθώς ξέρεις ότι το πλήγωσες, ξέρεις ότι πονάει, και δεν αντέχεις στην σκέψη ότι εσύ ευθύνεσαι γι’ αυτό, εσύ του ράγισες την καρδιά. Έτσι είναι όμως η αγάπη. Όλοι συνηγορούν σ’ αυτό, πως όταν αγαπάς πραγματικά κι αληθινά, πονάς. Πονάς, ακόμη κι όταν είσαι εσύ το άτομο που κόβει το νήμα της σχέσης σας. Πονάς διπλά, και για σένα και για τον πόνο που προκάλεσες στο μέχρι πρότινος ταίρι σου. Σ’ αυτό το άτομο που δεν είχε διανοηθεί ποτέ να βλάψεις, να κάνεις κακό. Που σπάραζε η καρδιά σου στη σκέψη και μόνο πως πονάει. Σ’ αυτό το άτομο για το οποίο, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, εξακολουθείς να αισθάνεσαι πράγματα, να νοιάζεσαι, να αναζητάς, και που όμως πλέον γνώριζες πως έπρεπε να διώξεις από κοντά σου, έπρεπε να το απομακρύνεις. Δε γινόταν αλλιώς. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να εξελιχθεί αυτό που είχατε από τη στιγμή που εσύ ήξερες πως δεν μπορείς και δε θα μπορούσες ποτέ να προσφέρεις αυτό που ζητά, αυτό που έχει ανάγκη στη σχέση σας.
Ίσως στο πρώτο άκουσμα να φαίνεται εγωιστικό, δύσπιστο και τρελό. Το αντιλαμβάνεσαι. Εγωιστικό γιατί φαίνεται να παίρνεις μια απόφαση για δύο άτομα, στηριζόμενος στις επιθυμίες μόνο τους ενός. Και τρελό, γιατί ακούς τους γύρω σου να διερωτώνται πώς γίνεται ενώ ισχυρίζεσαι πως αγαπάς τον άλλον τόσο πολύ και εξακολουθείς να αισθάνεσαι πράγματα, προχωράς ταυτόχρονα στη διάλυση της σχέσης σας. Μάλλον δεν πρέπει να αγαπάς αρκετά. Μάλλον δεν προσπάθησες αρκετά. Μάλλον ψεύδεσαι. Δεν καταλαβαίνουν όμως πόση αποφασιστικότητα χρειάζεται για κάτι τέτοιο. Πόση δύναμη ψυχής απαιτείται για να μπορέσεις να δώσεις ένα τέλος σε κάτι που φαντάζει και είναι τώρα τόσο όμορφο, αλλά που όμως ξέρεις πως είναι δεδομένο ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα τελειώσει. Και όταν έρθει εκείνη η στιγμή, το τέλος θα είναι δέκα φορές χειρότερο από αυτό που θέτεις στην παρούσα φάση.
Φεύγεις τώρα, γιατί στα δικά σου μάτια εγωιστικό θα ήταν να μείνεις σε μια σχέση ενώ γνωρίζεις πως αδυνατείς να προσφέρεις στον άλλο αυτά που θέλει. Πόσο άδικο θα ήταν να δίνεις κούφιες ελπίδες για πράγματα που δε θα συμβούν ποτέ. Είτε αυτό είναι -το πιο απλό και συχνό στο άκουσμά του- να επιζητά περισσότερο από τον χρόνο και την προσοχή σου, μέχρι το πιο μεγάλο και βαθύ, όπως ένας γάμος και παιδιά στο μέλλον. Εν τέλει όμως, ό,τι κι αν είναι δεν έχει και τόση σημασία, διότι για τον καθένα η κατηγοριοποίηση και διαβάθμιση του σημαντικού διαφέρει. Αρκεί που αντιλαμβάνεσαι πως είναι σημαντικά για το ταίρι σου, αλλά ξέρεις πως για σένα δεν είναι, δε σου ταιριάζουν και συνεπώς δεν μπορείς και να τα προσφέρεις μέσα στη σχέση σου.
Φοβάσαι πως το να μην μπορείς να δώσεις αυτά, σε καθιστά αυτόματα κακό άνθρωπο, κακό σύντροφο. Δεν ισχύει όμως. Όπως δεν καθιστούν ούτε και το άλλο άτομο απαιτητικό και κτητικό. Δεν υφίστανται πάντα οι ταμπέλες του καλού και του κακού σε μια σχέση που διαλύεται. Είναι αρκετό το να βλέπεις πως δεν υπάρχουν κοινές επιθυμίες, κοινή πορεία, κοινό μέλλον στον ορίζοντα, παρά τα συναισθήματα και των δύο. Όσο ερωτευμένος κι αν είσαι, όσο κι αν αγαπάς τον άλλο, σίγουρα δεν μπορείς να αλλάξεις βασικές πτυχές του ποιος είσαι και πώς λειτουργείς για να μπορέσεις να παραμείνεις σε μια σχέση.
Ακόμη κι αν το επιχειρούσες, τόσο για να αποφύγεις να πληγώσεις τον άλλον όσο και για χάρη του έρωτα και της αγάπης που νιώθετε, αντιλαμβάνεσαι κάπου στην πορεία πως πνίγεσαι, καθώς πηγαίνεις τόσο κόντρα στον εαυτό και τις επιθυμίες σου, που ουσιαστικά η προσπάθειά σου αυτή δεν εμπίπτει πλέον στα πλαίσια του συμβιβασμού και της ευελιξίας μέσα σε μια σχέση, αλλά αγγίζει τα όρια μιας ουσιώδους αλλοίωσης του εαυτού. Σε μια τέτοια περίπτωση ο εαυτός αρχίζει να διαμαρτύρεται, να «κλωτσάει» και καταλήγεις με θυμό, εκνευρισμό και αγανάκτηση, τα οποία θα αρχίσουν να διοχετεύονται προς το ταίρι σου, αυτό που θεωρείς την κύρια αιτία της ανεπιθύμητης πίεσης και αλλαγής που βιώνεις.
Φτάνοντας σ’ ένα τέτοιο σημείο, συνεπάγεται πως κατά πάσα πιθανότητα, τα όμορφα εκείνα συναισθήματα που βίωνες έχουν ξεθωριάσει, και τη θέση τους τώρα παίρνουν διάφορα αρνητικά. Ο κίνδυνος να εκραγείς παραμονεύει ανά πάσα στιγμή σε καθετί που δικαίως θα αποζητά το ταίρι σου και εσύ απρόθυμα θα προσπαθείς να προσφέρεις για χάρη του. Κι όταν γίνει αυτό, θα είναι πλέον αργά. Διότι ο τρόπος με τον οποίο θα ξεσπάσεις πάνω του, τα όσα ενδεχομένως και να ξεστομίσεις, θα διαλύσουν όχι μόνο το ίδιο το άτομο, αλλά και κάθε καλό που είχατε. Θα επισκιάσουν όποια ωραία ανάμνηση των στιγμών που περάσατε μαζί, θα φθείρουν ανεπανόρθωτα αυτά που νιώθατε ο ένας για τον άλλον.
Έτσι, με γνώμονα αυτά, επιλέγεις να προβείς στη διάλυση της σχέσης νωρίτερα, σαν ένδειξη σεβασμού σε αυτό που έχετε. Επιλέγεις να απομακρύνεις τον άλλο σε μια φάση όπου τα αγνά, βαθιά, όμορφα συναισθήματα που μοιράζεστε εξακολουθούν να υπάρχουν. Όχι γιατί δεν αγαπάς το ταίρι ή γιατί επιθυμείς να το δεις να υποφέρει. Αλλά γιατί έχεις ανάγκη να ξέρεις πως διώχνεις τον άλλον, αλλά τουλάχιστον η γεύση που του αφήνεις είναι γλυκόπικρη. Μπορεί να φαίνεται αβάσταχτο τώρα, αλλά έτσι διασφαλίζεις πως όταν ο πόνος θα ξεθωριάσει, θα θυμάστε και οι δύο τη σχέση αυτή με ένα χαμόγελο. Θα μπορείτε να αναπολείτε με ένα αίσθημα ηρεμίας και νοσταλγίας, γιατί μόνο καλές αναμνήσεις θα την χαρακτηρίζουν. Δε θα φτάσετε να πληγώσετε δεκαπλάσια ο ένας τον άλλο, δε θα φτάσετε στο βαθμό να μισήσετε ο ένας τον άλλο. Εσύ θα ξέρεις πως έπραξες σωστά. Τελείωσε, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει.
Συντάκτης: Άννα Μετόχη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
