Χάσε τα πάντα αλλά ποτέ τον εαυτό σου

O χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι το σημαντικότερο εισιτήριο που του δίνει η ζωή προκειμένου να το χρησιμοποιήσει για να επιβιβαστεί στο καράβι της και να ξεκινήσει το ταξίδι του. Είναι το νούμερο ένα προσόν που από μικρά παιδιά μας καλλιεργούν, έτσι ώστε να φτάσουμε σε ένα σημείο να χαράξουμε τη δική μας πορεία και να φτάσουμε ο καθένας στον προορισμό που ονειρεύεται.

Χτίζοντας ένα χαρακτήρα ατόφιο, αδαμάντινο κι ακέραιο, θέτεις ποια είναι τα όριά σου, τα «θέλω» σου, οι αντοχές σου. Κλειδώνεις μέσα του τον εαυτό σου, το «εγώ» σου αλλά και το «εγώ» μέσα στο «εμείς». Μαθαίνεις, εξελίσσεσαι και προχωράς. Ο χαρακτήρας σου είναι το βιογραφικό σου, η παρουσίασή σου κι όλα εκείνα που ένας άνθρωπος όταν σε γνωρίσει θα καταλάβει –καλώς ή κακώς– εκ πρώτης όψης ή έστω δεύτερης σκέψης.

Όλοι θέλουμε να αρέσουμε σε όλους, γιατί σύμφωνα με την ψυχολογία είναι κι αυτή η ανάγκη για αποδοχή μέρος της ύπαρξής μας, έτσι ώστε να ικανοποιήσουμε την ανασφάλειά μας μέσα απ’ την εικόνα που οι άλλοι έχουν για εμάς. Ειδικά στις ερωτικές σχέσεις είναι σύνηθες φαινόμενο το να ζητάμε την επιβεβαίωση. Γι’ αυτό και πολλές φορές δημιουργούμε στους άλλους εκείνες ακριβώς τις εικόνες που θα θέλαμε να νομίζουν ότι μας ορίζουν. Κι έτσι μπλέκουμε το γαϊτανάκι με τις πολύχρωμες κορδέλες, αφήνοντας στο κέντρο εγκλωβισμένο τον πραγματικό μας εαυτό. Ωραίες μεν οι πολύχρωμες κορδέλες γύρω του μπλεγμένες, μα στο τέλος κόβονται σύμφωνα με το έθιμο και το κοντάρι μένει μόνο του ξεγυμνωμένο. Κάπως έτσι κι ο πραγματικός σου εαυτός, όσο κι αν τον καμουφλάρεις με ωραίες εικόνες και δικαιολογίες, στο τέλος θα ξεγυμνωθεί.

Η σκληρή αλήθεια είναι πως το να χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε μια σχέση είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις και με μαθηματική ακρίβεια την οδηγεί, πριν καν το καταλάβεις, στο τέλος. Ένας άνθρωπος είναι μαζί σου γι’ αυτό που (νομίζει πως) είσαι. Έλκεται απ’ την εικόνα σου, γοητεύεται από το «εγώ» σου κι ερωτεύεται την ύπαρξή σου συνδυαστικά. Εικόνα, μυαλό και προσωπικότητα γίνονται το βέλος στο τόξο του έρωτα που χτύπησε κάποιον για χατίρι σου.

Ο χαρακτήρας σου είναι εκείνος που του δίνει την ευκαιρία να ονειρευτεί για ‘σένα πράγματα που ίσως ούτε εσύ να μην είχες σκεφτεί ποτέ στα πιο τρελά σου όνειρα. Πράγματα ωστόσο ταιριαστά στον άνθρωπο που γνώρισε. Μπορεί να θέλει να σε βοηθήσει ή να σε εμπνεύσει να διορθώσεις κάποια πράγματα αλλά όλα προσαρμοσμένα στη δική σου προσωπικότητα. Μικρές αναβαθμίσεις, όχι νέες εγκαταστάσεις. Ο αληθινός έρωτας, άλλωστε, σε ντύνει με ό,τι πιο όμορφο βρει στην ντουλάπα σου, αλλά δε σκοπεύει να σε μετατρέψει από punk σε casual.

Είναι αναμενόμενο να αλλάζεις για τον άλλο, τον σημαντικό σου «άλλο». Να παραγκωνίζεις εκείνα τα στοιχεία που δε βοηθούν στην εξέλιξη αυτού που έχετε. Είναι λογικό να κάνεις συμβιβασμούς κι υποχωρήσεις προκειμένου να βρεθεί το κοινό σημείο εκκίνησης για να ξεκινήσετε την κοινή σας πορεία στη ζωή. Είναι παράλογο, όμως, να προσπαθείς να αλλάξεις παντελώς τον άνθρωπο που τόσα χρόνια δημιουργούσες, τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι όχι για ‘σένα αλλά για κάποιον άλλον, πιθανότατα περαστικό.

Πολλές φορές το να ‘σαι κοινωνικός ενοχλεί την εκάστοτε σχέση σου. Στην αρχή το μετριάζεις, μετά το περιορίζεις κι έπειτα το εξαλείφεις. Κάπως έτσι καταλήγεις σαν λούτρινο αρκουδάκι στον καναπέ να περιμένεις τις εξελίξεις που στην τελική δε θα ‘ρθουν. Κι αυτό γιατί αρνήθηκες τον εαυτό σου, τον πέταξες στην άκρη, μόνο και μόνο για να γίνεις αρεστός.

Προσπαθώντας ν’ αλλάξεις ριζικά για να αρέσεις στον άλλον, σταματάς να αρέσεις σε ‘σένα. Χάνεις τον εαυτό σου και σταδιακά και τον άλλον. Ο άνθρωπος απέναντί σου γοητεύτηκε απ’ τον χαρακτήρα που γνώρισε, τότε που δεν είχε στριμωχτεί σε κουτάκια, συστολές και δεύτερες σκέψεις. Μαγεύτηκε απ’ τον δυναμισμό σου, τον αέρα και την αύρα σου. Μπαίνοντας στη διαδικασία αυτή, να σε κόβεις και να σε ράβεις πάνω σε ξένα πατρόν, του παίρνεις σιγά-σιγά πίσω όλα όσα εσύ ο ίδιος του έδωσες, με αποτέλεσμα να πέφτεις στο κενό κι η κοινή σας πορεία να σταματά για εκείνον στην άκρη ενός γκρεμού και για ‘σένα στο βάθος.

Αν οι φίλοι σου ήταν το παν στη ζωή σου, προγραμμάτισε εκείνο το ταξίδι που ολοένα αναβάλλεις, χωρίς να σκεφτείς αν θα θυμώσει το ταίρι σου. Αν το ποτό το Σαββατόβραδο ήταν παράδοση χρόνων, δεν είναι ανάγκη να το σταματήσεις προκειμένου να περνάς τη ώρα σου βαρετά στον καναπέ μόνο και μόνο για να φωνάξεις την παρουσία σου στον σπιτόγατο σύντροφό σου. Αν η τρέλα σου ήταν το καπέλο σου, συνέχισε να την φοράς και μην το βάζεις στη ντουλάπα θεωρώντας πως είναι out of season.

Μια σχέση ξεκινά με δυο ανθρώπους τελείως άγνωστους που σκοπεύουν να μάθουν όσο καλύτερα ο ένας τον άλλον. Στην προσπάθεια αυτή του ξεδιπλώματος και της ανακάλυψης, όλοι έχουμε στοιχεία που δε μας είναι αρεστά. Σημασία έχει να βρεθεί εκείνος ο άνθρωπος που θα τα κάνει στην άκρη. Σημασία έχει να βρεθεί εκείνος ο άνθρωπος που δε θα θέλει να σε αλλάξει.

Το να χάνεις εσένα για έναν άλλον άνθρωπο είναι πραγματική ήττα, γιατί το τέλος της μέρας, όταν το φως δίπλα στο κομοδίνο σβήσει, ο εαυτός σου είναι το μόνο αληθινό στήριγμα που έχεις. Στόχος της ζωής σου να είναι η ευτυχία. Κι εκεί θα σε οδηγήσει μόνο η αλήθεια σου, ο αυθεντικός χαρακτήρας σου. Αν δεν τον εμπιστευτείς, η πληρότητα δε θα γίνει ποτέ φίλη σου.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μαθαίνουν με τον καιρό να κρύβονται. Θέατρο παίζουν προσαρμοσμένο στα μέτρα των θεατών τους. Κάποτε καταφέρνουν να σε ξεγελούν, μα είναι στο χέρι σου αν στο τέλος θα σηκωθείς να χειροκροτήσεις ή θα τους ρίξεις την αυλαία. Εσύ μην αλλάξεις για κανένα το σενάριό σου. Κάνε τις αλλαγές εκείνες που θα εξελίξουν την πλοκή, αλλά δε θα αλλοιώσουν τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, εσένα δηλαδή. Άλλαξε –αν το θες– αλλά για χατίρι σου, όχι για κάποιον άλλο.

Χάσε τα πάντα, αλλά μη χάσεις ποτέ τον εαυτό σου!