Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ντάρση.
Πώς μπορείς και το κάνεις αυτό; Πώς μπορείς να οργίζεσαι και την επόμενη να βλέπω τα μάτια σου υγρά ξέροντας πως έχεις δίκιο αλλά βλέποντάς με, να παραδίνεσαι; Να ξέρω πως εξαντλείς τα όριά σου και ταυτόχρονα να θέτεις καινούργια για μένα. Να λες πως κάθε φορά θα είναι η τελευταία και την ίδια στιγμή εκείνο το «πάντα» μας να σκίζει τον αέρα. Είσαι εσύ χωρίς όρους και χωρίς όρια.
Κι είμαι εγώ εκεί, γιατί δεν υπάρχει κανένα «αλλού» χωρίς εσένα, αδύναμη, να δέχομαι στωικά όσα λες, να φωνάζει το μέσα μου πόσο δίκιο έχεις και το έξω μου να σου προσφέρει ένα παγωμένο χαμόγελο θλίψης. Γαμώτο, πόσες φορές μέσα στην αδυναμία μου θέλω να σου φωνάξω συγγνώμη.
Εγώ και ‘συ. Δυο άνθρωποι που στη δύση της ζωής τους κι αφού έχουν διανύσει ξεχωριστές πορείες βρισκόμαστε στο τυχαίο της ζωής. Δεν το σκεφτήκαμε, δε χρειάστηκε. Μάλλον δε μας άφησε περιθώριο ο έρωτας για να το κάνουμε. Κι έτσι τόσο απλά αποφασίζουμε να τον ζήσουμε. Χωρίς να ξέρουμε πως η απόφασή μας αυτή θα ήταν μονόδρομος. Χωρίς να φανταζόμαστε πως οι παράλληλοι δρόμοι μας ίσως είχαν από πάντα ένα κοινό μονοπάτι, που απλώς περίμενε να το ανταμώσουμε αφού πρώτα ο δρόμος μας ήταν γεμάτος εμπόδια, βουνά και βράχια.
Και σένα δε σε ένοιαζε που είχες μάθει να ζεις μόνος, δε σε τρόμαζε που οι αλήθειες σου ήταν η μόνη παρέα της ζωής σου και που ήξερες πως το καλύτερο ή το χειρότερο που είχες να χάσεις ήταν κάποιες ώρες από αυτήν. Μια ζωή περιπλανούμενη, ένας ταξιδιώτης του δικού σου κόσμου. Καμία αποσκευή παρά μόνο τα απαραίτητα. Και μένα με βρήκε στη δική μου βολεμένη ζωούλα να αναζητώ την ευτυχία σε μικρά ασήμαντα λίγα δικά μου, μα κατά δικά μου.
Κι όταν οι κόσμοι ενώνονται κόντρα σε όλα, τότε περιμένεις να ζήσεις όλες τις εκρήξεις που θα φέρει αυτή η ένωση. Και θαρρείς όλα τα συναισθήματα της παλέτας βγήκαν να πάρουν πινέλα και να ζωγραφίσουν. Κι έχει όλα τα χρώματα αυτή η σχέση. Πράσινο για τη νέα αρχή, κόκκινο για το πάθος, κίτρινο για την ελπίδα, μπλε για τη θλίψη, μαύρο για τον φόβο, λευκό για την απλότητα της σχέσης.
Τίποτα δε θα είναι το ίδιο και καμιά επιστροφή δε θα ‘ρθει. Γιατί συγκλίνουμε σε έναν και μόνο δρόμο. Είναι εκείνο το μονοπάτι που αποφασίσαμε να διανύσουμε πριν καιρό πιασμένοι χέρι-χέρι. «Αφέσου κι όσο αφήνεσαι θα αφήνομαι κι εγώ» μου λες. Αλήθεια τώρα δεν είχες καταλάβει πως αφέθηκα τη στιγμή που σε γνώρισα; Τώρα απλώς ζω την παραδοχή μου. Ονειρεύομαι εκείνη τη δεύτερη ζωή που θα ρθει. Γιατί για μας κόντρα σε όλους, έχει δεύτερη ζωή.
Αφιερωμένο σε κάθε «Πού είσαι ρε» που η μόνη απάντηση που θα έχει είναι «εδώ, μαζί σου, για πάντα».
