Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ξέρεις πόσα αποθέματα χρειάζονται για ν’ αντέξεις έναν χωρισμό; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσος πόνος συσσωρεύεται χωρίς διέξοδο; Ξέρεις τι σημαίνει να πηγαίνεις το πρωί στη δουλειά σου έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα μέσα στη νύχτα; Να ξυπνάς συνέχεια κοιτάζοντας το τηλέφωνό σου για ένα μήνυμα; Αναρωτήθηκες ποτέ πώς περνάνε οι ώρες μέσα στο σκοτάδι;
Κλείνω τα μάτια και το μόνο που υπάρχει είναι όνειρα με τη μορφή σου. Ξυπνάω και σε ψάχνω. Τα χέρια μου αναζητάνε το πρόσωπο σου δίπλα μου. Τα μάτια μου υγρά από λυγμούς που γαμώτο δεν ξέρω πότε συμβαίνουν. Κι όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ ανοίγω το τηλέφωνό μου και σε παρακολουθώ να μου μιλάς μέσα από τα βίντεό σου. Πόσο σημασία δίνω πια στην κάθε λεπτομέρεια. Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι, σου χαμογελώ και σου απαντώ. Και κάνουμε διάλογο. Ένα φανταστικό διάλογο εγώ και ‘συ στη μέση της νύχτας. Είχα ξεχάσει τότε που σε βιντεοσκοπούσα να σου πω πόσο αστεία, λατρεμένος ήσουν στα μάτια μου.
Που θα τον ακουμπήσω αυτό τον έρωτα τώρα που τελείωσε; Δε θέλω να τον θάψω. Οι άνθρωποι ό,τι θάβουν μοιραία το ξεχνάνε στον χρόνο. Και ‘γω δε θέλω να ξεχάσω. Δε θέλω να φύγεις από πάνω μου και να γίνεις ένας ξένος. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να είμαι δίπλα σου, κοντά σου, με όποια ιδιότητα θα μπορούσε να μου προσδώσει η νέα πραγματικότητα. Και γελάω ειρωνικά. Συγνώμη που γελάω. Να γίνω τι; Μια φίλη; Ένα δικό σου κοντινό αγαπημένο πρόσωπο; Ένα αποκούμπι; Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Λυπάμαι, αλλά ο έρωτας υπερβαίνει όλα τα υπόλοιπα. Κι όταν φεύγει θυμώνει, εξαγριώνεται, βρίζει και καταριέται. Αποκτά εγωισμό κι οργή που αν είχε νύχια, θα σε κατασπάραζε για να θυμάσαι από τα σημάδια του πως τον πρόδωσες. Πώς μπορώ να υπάρχω δίπλα σου αλλιώς;
Ποιος βλάκας μπορεί να πιστέψει πως ο έρωτας όταν τελειώνει γίνεται φιλία; Πώς μπορείς να περπατήσεις δίπλα στον άνθρωπο που μέχρι χτες έκλεινε το χέρι σου στην παλάμη του; Να πω τι; Που το μόνο που έχω να πω είναι λόγια λατρείας. Πόσο θ’ αντέξει η δήθεν αξιοπρέπειά μου και δε θα ξυπνήσει να με πνίξει. Όχι. Οι μεγαλύτεροι έρωτες τράβηξαν διαφορετικούς δρόμους. Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ σε φιλικούς ασπασμούς. Δεν έχουν καθωσπρεπισμό. Πεθαίνουν μέσα σε λυγμούς, πνίγονται στα μεθύσια τους και βουλιάζουν στον πάτο της λήθης. Αλλά δε γίνονται φίλοι.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ. Και δε θα μπορώ ποτέ. Σκέφτομαι μόνο πως αν υπάρχει ένας θεός, ίσως γαληνέψει τις νύχτες μου. Δε σου κρύβω πως φοβάμαι. Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και δε θα έρθεις στη σκέψη μου. Και ‘κείνη η μέρα θα είναι λύτρωση. Καληνύχτα όπου κι αν είσαι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
