Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Για τον Γιάννη
Η νύχτα ξυπνάει αισθήσεις, συναισθήματα και διαθέσεις που ποτέ δε σου ‘χαν περάσει απ’ το μυαλό. Έχει μια περίεργη μαγεία, έχει την τάση να σε ωθεί σε πράγματα απαγορευμένα, σε πράγματα μισά, γρήγορα, σκοτεινά, αλλά ταυτόχρονα μοναδικά. Καταστάσεις που το πρωί σε κάνουν να ιδρώνεις, να απορείς και να φοβάσαι!
Κάπως έτσι κυλάνε κι οι δικές μας μαγικές νύχτες! Οι καρδιές μας παίρνουν φωτιά, τα μάτια λάμπουν σαν κοιταζόμαστε, τα δάχτυλά μας μπλέκονται και τα μάγουλα καίνε απ’ το πάθος της στιγμής. Μπορεί για ώρες να φιλιόμαστε, να θέλουμε και να μη θέλουμε ταυτόχρονα, όμως καμία νύχτα ολόκληρη δεν την περάσαμε μαζί. Το να χωρίζουν οι δρόμοι μας ήταν πάντα κάτι σαν κανόνας που δε σου κρύβω ότι σίγουρα ήθελα να παραβώ. Οι καρδιές χτυπούν τόσο δυνατά που ακούγονται στο βαθύ σκοτάδι κι ο κόμπος στον λαιμό μάς κόβει την ανάσα. Πάντα τ’ αστέρια είναι δίπλα μας, αλλά δεν μπορώ να πω πως δε μου λείπει κι ο ήλιος! Κι όσο ο καιρός περνάει, τα αισθήματα δυναμώνουν, μα πάντα η νύχτα μένει μισή. Κάθε βράδυ ανυπομονώ να χαζέψω την ανατολή μαζί σου, ακόμα κι αν δεν πρέπει, ακόμα κι αν χρειαστεί να σβήσουμε τους άγραφους κανόνες. Θέλω η ταινία της βραδιάς που ζούμε να μην τελειώνει τόσο απότομα, να ολοκληρώνεται με τη μυρωδιά του καφέ στα ρουθούνια μας, με νυσταγμένο και τρυφερό έρωτα, με χείλη γλυκά γεμάτα μαρμελάδα. Γιατί και η ανατολή κρύβει μυστήριο, είναι η αρχή όλων εκείνων που πρόκειται να έρθουν, αλλά ίσως φοβόμαστε. Μπορεί εκείνα τα χείλη, τα γεμάτα μαρμελάδα, να μη σ’ αφήσουν να φύγεις τις επόμενες νύχτες μισές. Ίσως τότε κάθε ανατολή να πρέπει να έχει την ίδια γεύση και να απαιτήσουμε όσες μέρες και νύχτες η ζωή μας έχει στερήσει. Και πώς να βάλεις νέους κανόνες, και πώς να σβήσεις τους παλιούς όταν η συντροφιά σου ήταν πάντα τ’ αστέρια;
Περνάνε τα χρόνια και μένουν γράμματα κολλημένα στο χαρτί, λόγια που κάποτε ελπίζω να πω με θάρρος και δύναμη, λέξεις που θα επιτρέπεται να ξεστομίσω και θα θες κι εσύ ν’ ακούσεις. Ακόμα μια μέρα που οι σκέψεις μετατρέπονται σε λέξεις και οι πράξεις σε συναισθήματα. Μακάρι να ήσουν δίπλα μου σήμερα, αλλά και κάθε μέρα.Ή ανατολή που τόσο περιμένω, μακάρι να είχε έρθει. Αλλά δεν παραπονιέμαι, γιατί θυσιάζω κάθε ανατολή για μια δύση μαζί σου! Θυσιάζω την αιώνια ευτυχία για μια μονάχα στιγμή στα χέρια σου. Έχω δεθεί με σένα! Η γαλήνη που μου προσφέρεις, με ανακουφίζει από κάθε πόνο που νιώθω μακριά σου. Τόσα αντίθετα συναισθήματα στο ίδιο μυαλό. Για σένα, όμως, χαλάλι όσα πέρασα κι όσα ακόμα θα περάσω. Δείξε μου τον τρόπο να σου αποδείξω τι νιώθω. Προκάλεσέ με να σου δώσω όσα μου έμαθες εσύ να δίνω και τότε κάθε ανατολή θα μας ανήκει. Οι νύχτες πια θα ‘ναι γεμάτες αστέρια που δε θα σβήνουν, γιατί θα έχουμε ο ένας τον άλλον, κι ό,τι κι αν συμβαίνει θα φαίνεται μικρό μπροστά στο μεγαλείο της ευτυχίας μας. Αυτό αξίζουμε, αυτό αντέχουμε! Όλα ή τίποτα!
