Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Αν μ’ ακούς, είμαι ακόμα εδώ. Θυμήθηκα κάπως αργά ότι ποτέ δεν αποχαιρετιστήκαμε όπως έπρεπε. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα. Κι ο,τι είπαμε περιορίστηκε σ’ενα γραπτό μήνυμα, πρόχειρα. Όπως ακριβώς και τώρα εγώ με μια βαλίτσα το βάζω στα πόδια. Δε σου κρατάω κακία ούτε θυμό πια, όμως. Ίσως και να έπρεπε, μα τι νόημα έχει να το προσπαθήσω;
Είναι στιγμές που ακόμα μου λείπεις. Πάντα θα μου λείπεις. Μα πιο πολύ το χαμόγελό σου. Γιατί γελούσαν και τα μάτια σου μαζί χωρίς να το καταλαβαίνεις κι έπαιρνες ένα βλέμμα παιδιού που είχε κάνει ζαβολιά. Ίσως αυτή να ήταν κι η γοητεία σου. Καστανά σαν τόσα και τόσα μα ακόμα χαραγμένα στη μνήμη μου. Όμως πια, όσο κι αν ανακαλώ στιγμές στο μυαλό μου μαζί σου, έχουν ξεθωριάσει. Μόνο κάτι σκόρπια πράγματα κι εκείνο το βράδυ που καταλάβαμε πως δεν πήγαινε άλλο, πως τότε θα τελείωνε.
Ακόμα και τώρα ξαναζώ κάθε στιγμή στο μυαλό μου να βγάλω κάποια άκρη, μήπως παρεξήγησα τις πράξεις σου, παρερμήνευσα τα λόγια σου, εκείνα τα λόγια που λέμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου καμιά φορά. Εκείνα τα λόγια που τελικά κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά. Αλλά καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα κάθε φορά. Ότι δεν ήταν δυνατό για να κρατήσει γιατί δεν το θέλαμε το ίδιο.
Κι αν στην αρχή δεν ήταν σίγουρο, οι αμφιβολίες έγιναν επίμονες ερωτήσεις στο μυαλό μου, ερωτήσεις που δεν απαντήθηκαν. Κι ύστερα έγιναν τα λόγια που δεν κατάφερα να σου πω τότε κι αν ήμουν σε στιγμές σ’ ετοιμότητα να το κάνω, τα έπαιρνα πίσω. Δε νιώθω θυμό πια μαζί σου, ούτε με μένα, αν και αναιρώ τον εαυτό μου κάθε φορά όταν θυμάμαι πώς τελείωσε. Κι είχαμε όντως την επιλογή να κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά ο ένας στον άλλο κι ένα για να πέσουμε στο κενό. Διάλεξες το δεύτερο.
Διστάζω ακόμα κι αυτό το κείμενο να γράψω, παρ’ όλο που δε θα φτάσει ποτέ σε σένα αλλά είναι η αθόρυβη και κρυφή κατάθεσή μου που ποτέ δεν επικοινωνήθηκε. Σαν μια εκκρεμότητα που σκονίζει τα πρόχειρα και μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να κλείσει. Κι αν τα θυμάμαι όλα αυτά κάπως αργά είναι γιατί κατάλαβα αργοπορημένα τους λόγους σου που θέλησες να φερθείς έτσι. Είναι γιατί κατάλαβα ότι καμιά φορά αγαπάμε τους σωστούς ανθρώπους με τον λάθος τρόπο. Είναι που κατάλαβα ότι ποτέ δε σε χρειαζόμουν τελικά. Ήσουν απαραίτητος μόνο στο μυαλό μου.
Μόνο, να, ίσως και ν’ αξίζαμε καλύτερο τέλος. Αν με ακούς ακόμα λοιπόν, δε μένει κανείς πια εδώ.
Στον Γ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
