Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Πόσα γράμματα σου έχω γράψει και στα έστειλα για να έχεις να θυμάσαι μια μέρα σαν και σήμερα, πόσο πολύ σ’ ερωτεύτηκα. Κι είναι κι άλλα τόσα, που δεν έφτασαν ποτέ στα μάτια σου. Και τι είναι σήμερα; Σήμερα είμαστε χώρια και για κάθε αύριο που θα μας ξημερώνει από εδώ και πέρα, θα είμαστε χώρια. Άρα σήμερα, είναι άλλη μια μέρα που δε θα σε δω.
Πού πήγαν οι υποσχέσεις, τα σχέδια, τα όνειρα κι όλα αυτά που μου γέμισαν την καρδιά και το μυαλό τόσα χρόνια; «Όταν θα με χωρίσεις», έλεγες και ξανά έλεγες γιατί ήσουν τόσο σίγουρη ότι εγώ θα φύγω. Εγώ θα σε προδώσω. Εγώ θα σε παρατήσω. Εγώ θα γκρεμίσω το παρόν και θα βάλω μπουρλότο στο μέλλον. Ναι, αυτό το μέλλον που είχες σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια και φρόντιζες κάθε μέρα να με κάνεις ν’ ανυπομονώ να έρθει. Το ίδιο μέλλον που έγινε καπνός μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
«Μαζί θα γεράσουμε εμείς οι δύο» έλεγες σε μια πλήρη αντίφαση με την άλλη σου δήλωση και μάλλον εννοούσες τις φωτογραφίες μας, που θα παλιώνουν με τον καιρό εκεί ψηλά στο ράφι μέχρι να τις θάψεις κι αυτές στο κουτί των πρώην. Γιατί αυτό έγινα μωρό μου, πρώην και ποιος να μου το ‘λεγε. Πάσχιζε το είναι σου να με πείσει ότι είμαι η μεγάλη αγάπη της ζωής σου, ο μεγαλύτερος έρωτας της ψυχής σου, αλλά να, πώς αλλάζουν οι καιροί κι εσύ ήδη σκέφτεσαι με ποιον θα με αντικαταστήσεις.
«Τα ζευγάρια στα δύσκολα δε φεύγουν, παλεύουν» έλεγες, κι ήσουν αυτή που έτρεξε τόσο δυνατά μακριά μου σαν να δίνεις τον αγώνα της ζωής σου. Και τελικά πού έφτασες; Τερμάτισες, άραγε, πρώτη; Να ξέρεις πως εγώ θα σε χειροκροτήσω μόλις βρω τη δύναμη να σηκωθώ, αν πέτυχες τελικά τον στόχο σου. Προς το παρόν, όμως, είμαι ακόμη κάτω στο έδαφος γιατί με ποδοπάτησες τρέχοντας προς το τέρμα.
«Είσαι το άλλο μου μισό» είπες και μες στο ίδιο μήνυμα στρίμωξες τη φράση «δεν είμαι πια ερωτευμένη». Πώς κολλάνε αυτά τα δύο; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει κι εμένα πώς χωράνε οι δύο αυτές κουβέντες σε μια πρόταση από το ίδιο στόμα; Ερωτεύτηκες αυτό που νόμιζες πως είμαι κι ίσως αυτό να εξηγεί όλες σου τις αντιφατικές δηλώσεις. Στη φαντασία σου, αυτό ήταν το άλλο σου μισό. Όλοι αυτό ερωτευόμαστε, μάλλον: την ιδέα που κρύβεται πίσω από δύο μάτια. Απλώς, για μερικούς τυχερούς, ο έρωτας από μια ιδέα παίρνει σάρκα κι οστά. Σ’ εμάς τους υπόλοιπους, χαρίζει μια προσωρινή ευτυχία.
Μπήκες στη ζωή μου, στο κορμί μου, στο μυαλό μου και τα σάρωσες όλα. Ξεκλείδωσες πόρτες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, ξύπνησες συναισθήματα που κρατούσα για χρόνια καλά θαμμένα μέσα μου. Κι όλα αυτά γιατί; Άσ’ το, απόψε μου απαντάω εγώ. Για μια προσωρινή ευτυχία.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
