Τον έρωτα τον καταλαβαίνεις την πρώτη φορά που σου μαγειρεύει

«Θα μαγειρέψω εγώ», λέει. Και σαν το ακούμε αυτό, ένα δάκρυ κυλά. Δεν είναι ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο ταίρι μας να μαγειρέψει, αλλά… Ένα «αλλά» που κρύβει μέσα του όλες τις ανησυχίες μιας νέας σχέσης. Τι «κι αν κάτι πάει στραβά με το φαγητό», «τι θα πούμε αν δεν είναι καλό», «κι αν χρειαστεί να το φάμε όλο για να μη στεναχωρηθεί;», «τι χαπάκι πρέπει να πάρουμε για το στομάχι;». Κι αν είναι βαρύ, αλμυρό, ωμό; Δεν ξέρω γιατί πάντα οι αρνητικές σκέψεις περνάνε πρώτες από το μυαλό μας, μα είναι γεγονός. Ούτε λόγος δηλαδή να είναι όντως καλό, νόστιμο και να το απολαύσουμε.

Όσοι βρισκόμαστε σε μια σχέση, υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως αυτή η στιγμή θα έρθει κι ίσως να είναι και deal breaker, όμως η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά γι’ αυτήν. Είτε μένουμε μαζί με τον άλλον, είτε όχι, θα ‘ρθει η ώρα που το ταίρι μας θα μπει στην κουζίνα εθελοντικά και θα μαγειρέψει για χάρη μας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, καλά τα ταπεράκια της μαμάς, καλά και τα ετοιματζίδικα, αλλά διαφορετικά νιώθει εκείνος που προσφέρεται να μαγειρέψει και να ξοδέψει κάποιο χρόνο για να φτιάξει κάτι ο ίδιος για εμάς. Όλοι μας, πιστεύω, έχουμε σκεφτεί πώς είναι να μαγειρεύουμε για τον άλλο, τα συναισθήματα που θα νιώθουμε, την αγωνία να πάνε όλα ρολόι, αλλά και πώς είναι να περιποιούμαστε έναν καλεσμένο που δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Πάντως κι από θέμα ψυχολογίας, θέλουμε να ευχαριστήσουμε αλλά και να εντυπωσιάσουμε το άλλο μας μισό με τις μαγειρικές μας ικανότητες, όπως κι εκείνο εμάς. Τώρα αν θα πετύχει ποτέ αυτό, είναι άλλο θέμα!

Κι έρχεται η στιγμή που ο σύντροφός μας αποφασίζει να μας φτιάξει το πρώτο φαγητό από τα χεράκια του κι όντως έχει άλλη χάρη και φυσικά είναι άλλου είδους διαδικασία. Αρχικά θα μας διώξει από κοντά του, γιατί, λέει, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί όταν είμαστε μέσα στα πόδια του –η μουσική βέβαια στο τέρμα δεν ενοχλεί- και στην κουζίνα όπου μαγειρεύει θα επικρατεί ένας μικρός πανικούλης από το άγχος. Το οποίο άγχος δεν τελειώνει όταν το φαγητό θα σερβιριστεί, αφού όσο εμείς, τόσο και το ταίρι μας περιμένουμε εκείνη την πρώτη μπουκιά· εμείς για να συνειδητοποιήσουμε αν θα φάμε ή θα μείνουμε νηστικοί και τι θα πούμε, αλλά κι εκείνο που περιμένει με ανυπομονησία να δει αν τελικά τα κατάφερε. Είναι λες και περνάει από εξέταση και θέλει πραγματικά να είναι καλό το φαγητό, αρχικά για να το φάμε αλλά και για να νιώσει πως ό,τι έκανε με τόσο κόπο για να μας ευχαριστήσει, δεν πήγε χαμένο.

Ό,τι και να πούμε εκείνη τη στιγμή που θα ρωτήσει τις εντυπώσεις μας, θα χαραχτεί στο μυαλό του, γι’ αυτό καλό είναι κι εμείς να είμαστε λίγο προσεχτικοί. Σε κάθε περίπτωση να χαμογελάσουμε, να κουνήσουμε λίγο το κεφάλι μας και να δείξουμε γενικά ότι μας αρέσει το φαγητό που με τόσο καλή διάθεση κι αγάπη έφτιαξε για εμάς. Αν πάλι πέσουμε με τα μούτρα -πράγμα που σημαίνει πως είναι όντως νόστιμο- θα περάσει άμεσα το μήνυμα στον άλλον χωρίς να χρειαστεί να πούμε λέξη! Είτε τρώγεται το φαγητό, είτε όχι, η κάθε κουβέντα που θα βγει από το στόμα μας εκείνη τη στιγμή πρέπει να είναι φιλτραρισμένη διπλά και τριπλά, αφού τα λόγια αυτά θα τα θυμάται και θα μας τα κοπανάει συνεχώς.

Μπορεί το πρώτο φαγητό από τα χεράκια του συντρόφου μας, για εμάς να είναι κάτι απλό, να μη σημαίνει και κάτι το ιδιαίτερο, όμως, καλό είναι να σκεφτούμε και τον κόπο που έκανε ο ίδιος. Κάθισε, έψαξε να βρει συνταγές –ή πήρε τηλέφωνο τη μαμά– πήγε ψώνισε τα υλικά, μαγείρεψε, αγχώθηκε για το αποτέλεσμα αφού ήθελε τόσο πολύ να μας εντυπωσιάσει, άναψε κεράκια, στόλισε το τραπέζι κι όλα αυτά για εμάς. Άρα, το λιγότερο που έχουμε εμείς να κάνουμε είναι να ευχαριστήσουμε, κι όχι να κρίνουμε. Και στο κάτω-κάτω αν είναι τόσο χάλια, το λέμε κάποια άλλη στιγμή, όταν η ατμόσφαιρα θα είναι λιγότερο ηλεκτρισμένη. Άλλωστε, καλό είναι να μην ξεχνάμε πως θα έρθει η στιγμή που θα βρισκόμαστε εμείς στη θέση του!