Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Α.
Μίλα μου για όσα σε παθιάζουν. Μίλα μου για τ’ αστέρια, το φεγγάρι, τη βροχή. Μίλα μου για την αγαπημένη σου ομάδα, για το τραγούδι που σε κάνει ν’ αναριγάς. Δε με νοιάζει. Μόνο μίλα μου, γιατί είν’ ο ήχος της φωνής σου η πραότητα που λείπει από τη ζωή μου.
Κι άσε με εμένα. Εγώ είμαι μια κοπέλα απλή. Καμία σχέση με το αερικό που έπλασες για μένα. Δε θα με δεις συχνά βαμμένη, ούτε και με τακούνια. Διασκεδάζω καλύτερα σε μια μοναχική παραλία με κρύα μπίρα και βιβλία παρά στα πολύβουα beach bar που τόσο σου αρέσουν. Αγαπώ τη μουσική που λοιδορείς και βρίσκω νόημα στον στίχο «και τα παρτάλια οι σκέψεις μας πειρατική σημαία».
Έχω συναίσθημα μέσα μου. Νιώθω τα πάντα πολύ. Είχα να σου δώσω τόσα, μα δεν ήθελες ούτε στάλα. Παρ’ όλα αυτά, με άδειασες. Έμεινα εκεί ως το τέλος, χωρίς πια να προσμένω τίποτα πέρα από τη φωνή σου. Μαθαίνει, ξέρεις, ο άνθρωπος με τον καιρό ν’ αρέσκεται στα λίγα. Μαθαίνει να κρέμεται από την πιο μικρή κίνηση για να εκμαιεύσει μια στάλα ενδιαφέροντος. Μα δε μαθαίνει πως έτσι χάνεται. Κι έτσι την πάτησα κι εγώ μαζί σου.
Χάθηκα στο σκούρο χρώμα των ματιών σου, στην μπάσα σου φωνή, στο χαμόγελο που γέρνει λίγο παραπάνω προς τα δεξιά. Σ’ ερωτεύτηκα και δεν το μετανιώνω. Άλλωστε, δεν είπε κανείς πως οι έρωτες είναι πάντα αμφίπλευροι. Τι έκανες μαζί μου ακόμα δεν ξέρω. Λένε με εκμεταλλευόσουν κι ίσως πράγματι έτσι να είναι. Άλλα δε σε εκμεταλλευόμουν κι εγώ, που έβλεπα ότι μάλλον θες απλώς παρέα κι όμως έδειχνα να εθελοτυφλώ για να είμαι μαζί σου;
Περίεργες οι σχέσεις κι εγώ τώρα ψάχνω μια προσφώνηση ν’ αρμόζει στην απόμακρη οικειότητά μας, αφού από τα χείλη σου δε βγήκε ποτέ μια κτητική αντωνυμία. Για τι μου μιλάς; Χάθηκα στις σκέψεις μου, σε σένα, σ’ εμάς. Δε με νοιάζει. Είσαι το χάος και η ηρεμία μου. Είσαι το πιο μεγάλο μου μάθημα κι ας σε λένε όλοι οι άλλοι λάθος.
Είσαι εσύ και δεν άλλαξες στιγμή. Μόνο λίγο τον πρώτο καιρό. Αυτόν με τις μεγάλες υποσχέσεις και τα λόγια που κερδίζουν και τον πιο επιφυλακτικό. Εκεί την πάτησα κι εγώ κι όταν το είδα ήταν αργά. Δεν πειράζει, περάσαμε όμορφα. Απλώς ήμασταν «σε άλλη φάση». Πήρες τη φάση σου κι έφυγες σ’ έναν χωρισμό αλλιώτικο από τους άλλους.
Και τώρα; Πώς θ’ ακούω τη φωνή σου; Πώς θα ηρεμώ τις φωνές στο κεφάλι μου όταν δεν καταλαγιάζουν; Οι φίλοι μου με βρίζουν που σε ψάχνω. Άστους να λένε. Ήταν περίεργο το δέσιμό μας και δεν το καταλαβαίνουν πολλοί. Είχαμε βρει τις περίεργες ισορροπίες μας. Εσύ ο αγέρωχος βράχος κι εγώ η βάρκα που τσακίζεται με φόρα πάνω σου. Γύρνα να τσακιστώ ξανά. Και ξανά.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
