Ερωτεύσου σαν να μην πληγώθηκες ποτέ

Θυμάσαι όταν ακόμα ήσουν μικράκι, κάπου στην εφηβεία σου, τη μαμά σου να σου λέει ότι θα συναντήσεις πολλές απογοητεύσεις στη ζωή σου, ότι θα πληγωθείς αρκετές φορές απ’ τους ανθρώπους κι ότι η διαδρομή δε θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Τότε, λοιπόν, δεν έδινες και πολλή σημασία, γιατί οι φορές που είχες πληγωθεί ήταν ελάχιστες κι όλες μικρής σχετικά σημασίας. Τα λόγια αυτά σου ακούγονταν το ίδιο σοβαρά και πειστικά όπως το «Μην παίρνεις καραμέλες από αγνώστους», που αργότερα αντικαταστάθηκε απ’ το «Να προσέχεις το ποτό σου, γιατί μπορεί να σου ρίξουν (τζάμπα) ναρκωτικά.»

Και τα χρόνια πέρασαν κι εσύ μεγάλωσες, και μαζί με τα χρόνια που κυλάνε, έρχονται και πολλές ευχάριστες αλλά κι άλλες τόσες δυσάρεστες στιγμές. Κι άρχισες να συνειδητοποιείς ότι το  κλισέ της εποχής μας «οι σχέσεις είναι δύσκολες» περιέχει μία συνειδητοποιημένη αλήθεια. Κι εσύ, ως ευαίσθητος χαρακτήρας, ίσως και να πληγώθηκες περισσότερο απ’ τους ανθρώπους που ξεχώρισες κι εμπιστεύτηκες απ’ ό,τι κάποιος που απλά δεν έδινε σημασία και λάμβανε τις καταστάσεις πιο επιφανειακά. Είτε, όμως, αυτοπροσδιοριζόμαστε ως συναισθηματικοί είτε ως αναίσθητοι, σκληροί κι άκαμπτοι, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πληγωθεί κι απογοητευτεί.

Τραύματα, λοιπόν, όλοι κουβαλάμε, το πώς θα τα διαχειριστεί κανείς είναι που τον διαφοροποιεί. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σηκώσει τείχη γύρω τους, τόσο ψηλά κι απροσπέλαστα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα γκρεμίσει κάποιος. Κι εκεί μέσα κατοικούν πλάσματα που φορούν πανοπλία, ενισχυμένη με –προσποιητή– αδιαφορία κι αρκετή δειλία, μην τυχόν και νιώσουν. Γιατί; Γιατί φοβούνται το μετά.

Όχι, δεν είναι στην πραγματικότητα απαθείς, ούτε κρύοι, σίγουρα όχι κυνικοί, ούτε κενοί. Είναι απλώς ευαίσθητοι. Και πληγωμένοι. Κι απογοητευμένοι. Και δε θέλουν να ξανανιώσουν όλα εκείνα τα αποπνικτικά συναισθήματα που φέρνει μαζί του το τέλος μιας σχέσης, η απώλεια ενός ανθρώπου που είχαν προλάβει να ονομάσει «δικό τους». Φοβούνται να ερωτευτούν. Άλλοι περνούν αυτή τη φάση της άρνησης και της άμυνας για λίγο, άλλοι περισσότερο κι άλλοι για πάντα.

Μπορεί να μη θες να ερωτευτείς, γιατί όταν δένεσαι, έχεις μεγάλη πιθανότητα να πληγωθείς, κι αυτό είναι γεγονός. Όσο, όμως, δε σου επιτρέπεις να νιώσεις και να αφεθείς, στην ουσία δε ζεις, απλώς παρατηρείς τη ζωή που σε προσπερνάει.

Θα ‘ταν πολύ όμορφο να μπορούσε ο καθένας μας να αγαπήσει και να αγαπηθεί σαν να μην είχε παρελθόν, όπως ένα παιδί που ποτέ του δεν πληγώθηκε. Χωρίς μνήμες που πονάνε, χωρίς αμφιβολίες και καχυποψία, συμφιλιωμένος με τα παλιά κι αισιόδοξος για το παρόν να οραματίζεται το μέλλον του.

Αν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, που φοβούνται να δώσουν κι άρα αποφεύγουν να ζήσουν, μην ξοδεύεις άλλο χρόνο πολύτιμο ν’ αναλώνεσαι σε ξεραμένες γρατζουνιές. Η ιστορία σου δε θα αλλάξει, μα έχεις ακόμα πολλά κεφάλαια να γράψεις. Μη χάνεις το παρόν σου για ένα ανούσιο παρελθόν. Κράτα τις όμορφες στιγμές κι ό,τι σε πικραίνει, πέτα το. Μην ξεχνάς να ζεις το τώρα. Συμφιλιώσου με τα περασμένα και συγχώρησε ανθρώπους που σε πλήγωσαν.

Αν τώρα έχεις πορτοκάλια, μπορείς να εστιάσεις στο να φτιάξεις τον πιο νόστιμο και δροσιστικό χυμό κι όχι να στέκεσαι στο ότι στο παρελθόν είχες και μήλα, που τα έχασες. Ζήσε σήμερα και δημιούργησε στιγμές με όσα έχεις. Μη σκαλίζεις όσα πέρασαν και μην ξεχνάς πως κάθε μέρα είναι ένας νέος γύρος στο παιχνίδι της ζωής, μια ευκαιρία να δημιουργήσεις νέες όμορφες στιγμές. Διάγραψέ τα όλα και ξεκίνα απ’ την αρχή. Όπως έκανες παιδί.

Να θυμάσαι αυτό που είπε ο Πυθαγόρας: «Η τέχνη μιας ευτυχισμένης ζωής βρίσκεται στην ικανότητα του ανθρώπου να ζει στο παρόν.»