Τα καλοκαιρινά μπουρίνια μοιάζουν με πάρτι έκπληξη

Ακούς τα μπουμπουνητά. Ώρα τώρα το περίμενες πως κάπου εκεί θα κατέληγε τόσο γκρίζο. Η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει και στην ατμόσφαιρα νιώθεις την υγρασία· τη μυρίζεις, την αισθάνεσαι, την απολαμβάνεις. Οι πρώτες ψιχάλες κάνουν την εμφάνισή τους. Δειλά-δειλά στην αρχή κι έπειτα λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο επιβλητικά, λίγο πιο δυνατά. Βρέχει. Κι ας είναι Ιούλης. Κι ας είναι καλοκαίρι.

Κι είναι η αίσθηση φρεσκάδας που σε συνεπαίρνει, είναι η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος που σε ξυπνά. Είναι η δροσιά που νιώθεις στο πετσί σου και στον αέρα που αναπνέεις που σε αναζωογονεί και σε λυτρώνει. Σαν να σε γλύτωσε ξαφνικά απ’ την ποινή που έχει το καλοκαίρι, τους καύσωνες. Σαν να ξέφυγες από σχολική τιμωρία από καθαρή τύχη κι επιπλέον μπορείς να παίξεις με τους φίλους στο πάρκο.

Βγαίνεις στο μπαλκόνι σου κι ακούς τις στάλες να πέφτουν. Μια δική τους μουσική. Ένα καινούριο κρουστό σε κάθε επιφάνεια που συναντούν. Κι έπειτα αυτός ο ήχος που δεν περιγράφεται. Αυτό που ακούς μεταξύ των βροντών. Κάτι που μοιάζει με σιωπή, αλλά δεν είναι. Αυτό το τραγούδι της βροχής που μοιάζει με ερωτόλογα.

Πώς μπορεί κάποιος να μην ερωτευτεί μια καλοκαιρινή βροχή; Αφού μοιάζει με έρωτα! Εκεί που δεν το περιμένεις, ξεπροβάλει. Δε σε ρωτάει αν την περίμενες ή αν τη θες, δεν παίρνει άδεια, δε σηκώνει συζητήσεις ή υπεκφυγές. Έρχεται και σου αλλάζει τα σχέδια. Έρχεται και σου φτιάχνει νέο πλάνο. Δηλώνει το παρόν στα γκρίζα της σύννεφα, με την πτώση της θερμοκρασίας σου λέει πως δε γλυτώνεις απ’ αυτήν κι έπειτα σου δίνει δυο επιλογές: ή την καλωσορίζεις και την απολαμβάνεις ή προσπαθείς μάταια να την διώξεις και μιζεριάζεις.

Ναι, το καλοκαίρι ονειρευόμαστε βουτιές σε γαλαζοπράσινα νερά κι ηλιοθεραπείες σε χρυσές ακτές και ναι, μια καλοκαιρινή βροχή μας χαλάει αυτά τα σχέδια. Όμως υπάρχει πιο ωραίο αίσθημα απ’ την πρωινή δροσιά; Υπάρχει ωραιότερο θέαμα απ’ το ουράνιο τόξο -κι ας είναι οφθαλμαπάτη; Υπάρχει μεγαλύτερη ξεγνοιασιά από εκείνη που νιώθεις τσαλαπατώντας στα νερά μη φοβούμενος πως θα κρυώσεις;

Και να σου πω και κάτι; Τίποτα δε θα σε εκπλήξει περισσότερο από ένα καλοκαιρινό μπουρίνι. Τίποτα δε θα σε ευχαριστήσει περισσότερο από μια τέτοια έκπληξη μετά από αρκετά καυτά μεσημέρια στο λιοπύρι. Δεν υπάρχει κάτι που να συγκρίνεται σε ομορφιά με μια καλοκαιρινή βροχή. Δεν υπάρχει κάτι τόσο απλό και συνάμα περίτεχνο όσο μια απρόσμενη καταιγίδα που ξεσπά στη μέση του καλοκαιριού.

Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε πως «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι» μα, όσο κι αν τον αγαπώ, εδώ θα διαφωνήσω. Με κάθε σταγόνα της βροχής το καλοκαίρι εξιλεώνεται και θεοποιείται. Σε κάθε καλοκαιρινή καταιγίδα το καλοκαίρι βρίσκει έναν τρόπο να γίνεται ακόμα πιο ποθητό, ακόμα πιο λατρευτό γιατί, όπως τα σαλιγκάρια έτσι κι εμείς, μετά τη βροχή θα βγούμε πάλι να αλωνίσουμε. Θα βγούμε να απολαύσουμε τη δροσιά και το φρέσκο καθαρό αέρα και θα αναζητήσουμε και πάλι τις ζεστές ακτίνες του ήλιου. Θα καρδιοχτυπήσουμε για την επόμενη άνοδο της θερμοκρασίας και θα λαχταρήσουμε εκ νέου ακρογιαλιές και ράθυμη απ’ τη ζέστη διάθεση.

Όσο κι αν σου αρέσει να μουρμουράς πως δε σ’ αρέσει η βροχή, ιδίως το καλοκαίρι, ξέρεις πολύ καλά πως έχει κι αυτή τη γλύκα της. Μην προσπαθείς να μας ξεγελάσεις και να πεις ψέματα ακόμα και στον εαυτό σου. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως πάντα μένεις να χαζεύεις τη βροχή για λίγη –ή και πολλή– ώρα. Ξέρουμε πολύ καλά πως κατά βάθος την αγαπάς αυτήν τη βροχή, ακόμα κι αν είναι μόνο και μόνο για να έχεις ένα λόγο να γκρινιάζεις.